7 สิงหาคม 2547 20:10 น.
เงาเมฆ
ก็เคยแต่...หยิบยื่น...ไม่เคย...ยื้อแย่ง...
ไม่เคยจะแข่งขัยกับใครเขา
จึงเจ็บรุนแรงที่ใจเรา
ภาพพจน์เก่า ๆ จึงเปลี่ยนไป
จากเคย...หยิบยื่น...ก็จะ...ยื้อแย่ง...
จะลองลงแข่งใครดีใครได้
ลองชนะสักครั้งจะเป็นไร
เป็นผู้หญิงใหม่ ๆ ไม่จำเจ
แล้วจะรู้ซึ้งทุกสิ่งที่ทำ
มันฝังใจจำ...คำหันเห
เป็นผู้หญิง รักจริง...ทุ่มเท
แต่ต้องทนหว้าเหว่
ก็จะขอเสเพล ก็แล้วกัน
....จะขอลองซักตั้ง....
4 สิงหาคม 2547 20:16 น.
เงาเมฆ
อยากจะบอกเธอว่ารักสักหน
แต่มันก็จนปัญญาที่จะพูดไป
อยากบอกให้เธอรู่ถึงความในใจ
ว่าอยากอยู่ใกล้เธอเหลือเกิน
ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้
เพราะมันอาจจะเสียความรู้สึกที่ดี-ดีไปก็ได้
ไม่อยากให้คำว่า เพื่อน ของเรานั้นกลับกลาย
เพราะถ้าหากว่าเธอได้ฟังข่าวร้าย
มันอาจจะทำให้เธอเดินจากฉันไป
โดยไม่เหลือเยื่อใยที่ดี
เพียงแค่ขอแอบมองเธออยู่ห่าง - ห่าง
ในยามอ้างว้าง...ไม่มีใคร...
เพียงอยากบอกให้เธอรู้ใจ
ว่าหัวใจฉันดวงนี้มันร้าวราน
ในยามที่เธอนั้นมีเขา...
รู้ไหมว่าใจฉันมันเศร้าสุดแสน
อยากเข้าไปอยู่ในใจเธอแทน
เขาคนนั้น...คนที่ควงแขนเธอ
3 สิงหาคม 2547 20:38 น.
เงาเมฆ
ขอเป็นใครที่คุณกำลังค้นหา
เป็นดวงตา...ที่พร้อมจะเข้าใจ
ขอเป็นบางสิ่งบางอย่าง...
ทดแทนความอ้างว้างของคุณได้ไหม?
แม้มิอาจเป็นคนของหัวใจ
ขอเป็นใครที่อยู่ใกล้ - ใกล้ ก็เพียงพอ
ขอเป็นผู้ให้ที่คุณมิได้ร้องขอ
ยามใดที่คุณทดท้อ - ขอเป็นใครที่ห่วงใยคุณ
อบอุ่นและจริงใจ - ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน
จะมีคุณอยู่ใน ความผูกพันธ์
2 สิงหาคม 2547 16:06 น.
เงาเมฆ
ความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่...
เธอได้รับรู้อะไร...บ้างไหม?
ว่าความรู้สึกของฉันที่ให้ไป...
มันมากมายเกินกว่าคำใดๆจะพูด
...ออกมา...
ถึงบางทีเธออาจไม่รับรู้ถึงตรงนี้...
เพราะบางทีเธออาจเห็นว่ามันไม่มีค่า
แต่อยากให้เธอรับรู้อะไรบางอย่าง...
...ด้วยสายตา...
ว่าฉันรักเธอมากมายเกินกว่าจะตัดใจลง...
หน้าส่วนตัว
1390
