4 พฤษภาคม 2547 21:57 น.
เงาเมฆ
วันนี้ออกมานั่ง...นับดาว
กับความเงียบเหงาที่ห่วงหา
กับความรักที่ผ่านมา
กับคราบน้ำตาที่เอ่อล้นจนหมดใจ
กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผันแปร
กับความอ่อนแอที่เลยไป
กับวันนี้ที่ไม่มีเธอในหัวใจ
รักที่เคยให้...จบสิ้นแล้ว
ลากันที...
4 พฤษภาคม 2547 20:10 น.
เงาเมฆ
ฟ้ากว้าง...
ถามดาว...อ้างว้างบ้างไหม?
ยามดาวไม่มีคนเข้าใจ
ดาวเหงาเหมือนฉันไหม?
ถามหน่อยดาว
แต่ดาวยังมีพระจันทร์
แต่ฉันไม่มีใครอยู่ข้าง
ดาวเหงาอยู่กับฟ้าสีคราม
ก็ยังดีกว่าฉัน..ไม่มีคนอยู่ข้าง
ไม่มีคนเข้าใจ...
3 พฤษภาคม 2547 16:14 น.
เงาเมฆ
กลับความเป็นอยู่อย่างนี้
พอใจแล้วกับชีวิตหนึ่ง...ที่อยู่อย่างมีค่า
เธออาจจะไม่เคยเห็นความเป็นมา
เพราะเธอไม่เคยมองหาความสำคัญ
กับชีวิตหนึ่งที่อยู่อย่างไม่มีเธอ
ก็เคยนะ...เคยเพ้อหาถึงช่วงเวลาแห่งคืนวัน
นั้นมีเธอในความทรงจำ..กับความฝันที่ทรมาน
3 พฤษภาคม 2547 10:29 น.
เงาเมฆ
จากเพื่อนถึงเพื่อน...
ที่ถามว่าเหมือนเดิมอยู่ไหม?
ถ้าฐานะ...ล่ะก็ใช่
แต่ถ้าความรู้สึกในใจ เปลี่ยนไปแล้วนะคนดี
วันนี้...หัวใจ...รักเธอ
คนที่เสนอ คือ เพื่อนเธอคนนี้
แม้เธอจะรักหรือไม่รักก็ตามที
ความรู้สึกในครั้งนี้...คงไม่เปลี่ยนกลับไป...
2 พฤษภาคม 2547 12:45 น.
เงาเมฆ
กลีบดอกไม้กระซิบเบา - เบาว่า ลา
แค่นั้นละอองน้ำตาก็รินร่วง
หมดวาระผูกพันแล้วหรือไร...เสียงหัวใจยังถามทวง
คนบางคนที่ห่วงหาจึงต้องไกล
การจากกัน...
เมื่อน้ำตาหยดหนึ่งนั้นรินไหล
บางทีเธอคงไม่มีวันเข้าใจ...
เพราะน้ำหนักของความหม่นไหม้
...ต่างกัน..
หน้าส่วนตัว
750
