8 เมษายน 2547 21:06 น.
เงาเมฆ
เมื่อวันก่อนนั้น
ฉันเคยรักเธอมากมาย
เธอเป็นคนที่มีคุณค่าและความหมาย
ฉันอยู่ไม่ได้โดยเดียวดายลำพัง
มีเธอเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
มีเธอเป็นความนึกคิด เป็นความหวัง
มีเธอ...ชีวิตเปี่ยมล้นด้วยพลัง
เธอเปรียบดังแสงทองส่องนำทาง
หากวันหนึ่งข้างหน้า
ฉันค้นพบว่า...เธอลาร้าง
แยกห่างออกไปเดินคนละทาง
ใจฉันคงกร่อนบางเจียนขาดใจ
แต่เมื่อวันนั้นมาถึง
วันซึ่งฉันไร้เธอเคียงข้างชิดใกล้
แปลก..ที่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร
ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้..โดยไร้เธอเหลียวแล
...
ฉันได้เรียนรู้ความจริงในชีวิต
ไม่ใช่..เพราะฉันพ่ายแพ้
เธฮจากไป..ฉันจึงรู้ว่าฉันไม่ใช่คนอ่อนแอ
ถึงหัวใจบางห้องจะมีแผล
แต่ฉันก็ยังเป็นฉันได้เหมือนเดิม
6 เมษายน 2547 21:12 น.
เงาเมฆ
..พอได้หรือยัง..คนดี
เดี๋ยวอยากให้ฉันเป็นอยางนั้น
เดี๋ยวอยากให้ฉันเป็นอย่างนี้
เมื่อไหร่จะพอสักที
แล้วยอมรับอย่างที่ฉันเป็น
คบกันมาก็นานอยู่
เธอคงจะรู้จะเห็น
ว่าฉันเป็นอย่างที่ฉันเป็น
แม้ไม่ดีเด่นเช่นคนอื่น
จะให้ฉันเปลี่ยนแปลงประเดี๋ยวเดียว
สักเสี้ยวนาที..อาจพอฝืน
แต่ถ้าจะให้เป็นคนใหม่ชั่ววันชั่วคืน
คงเสแสร้งฝืนอยู่ได้ไม่ถึงวัน
เดี๋ยวอยากให้ฉันเป็นอย่างนี้
เดี๋ยวอยากให้ฉันเป็นอย่างนั้น
สืบเสาะหาใหม่เลยแล้วกัน
แต่ถ้าคิดจะเปลี่ยนแปลงฉัน..ไม่มีทาง
5 เมษายน 2547 21:10 น.
เงาเมฆ
...อย่าสงสาร...font color=#500000>
เธอจ๋า..ฉันขอร้อง
ขอให้บอกกันมาตรง-ตรง
ว่ารักเรายังมั่นคง
และเหมือนเดิม อยู่ใช่ไหม ?
แต่ถ้ามันไม่ใช่
ขอให้เธอรีบไปจากฉัน
โดยที่ไม่ต้องมาสงสารกัน
เหมือนที่ผ่านมา
4 เมษายน 2547 20:30 น.
เงาเมฆ
...วันวาน..ไม่หวนคืน...
วันนี้ก็เหงา พรุ่งนี้ก็เหงา
และคงเหงาแบบนี้ต่อไป
เพราะเขาจากไป ไกลแสนไกล
โดยที่ไม่มีวันหวนกลับมา
เขาจากไปโดยการหลับตา
จากไปโดยไม่มีการกล่าวคำร่ำลา
กันเลยสักคำเดียว
4 เมษายน 2547 19:54 น.
เงาเมฆ
เคยรู้สึกอบอุ่นกลับอ้างว้าง
เคยมีคนเดินร่วมทางกลับห่างหาย
เคยถักทอสายสัมพันธ์กลับขาดใย
ในหัวใจจึงหวาดหวั่นจนสั่นคลอน
เคยเป็นคนใกล้ชิด กลับแปลกหน้า
เคยเป็นจริงกลับพบว่าเป็นภาพหลอน
เคยมั่นคงกลับโลเลไม่แน่นอน
ในหัวใจจึงไหวอ่อนจนรอนร้าว
เคยผูกพันกลับกลายมาหายหนี
รักที่มีเคยเต็มเปี่ยมกลับว่างเปล่า
และเพราะเคยเชื่อมั่นคำว่า เรา
วันนี้จึงเจ็บร้าว...เมื่อขาดเธอ
หน้าส่วนตัว
674
