13 พฤษภาคม 2547 18:59 น.
เงาเมฆ
อยากจะบอกเธอว่ารัก...สักหน
แต่มันก็จนปัญญาที่จะพูดไป
อยากบอกให้เธอรู้ถึงความในใจ
ว่าอยากอยู่ใกล้เธอเหลือเกิน
ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้
เพราะมันอาจจะเสียความรู้สึกที่ดี-ดีไป
ก็ได้...
ไม่อยากให้คำว่าเพื่อน ของเรานั้น
กลับกลาย...
เพราะถ้าหากว่าเธอได้ฟังข่าวร้าย...
มันอาจจะทำให้เธอเดินจากฉันไป
โดยไม่เหลือเยื่อใยที่ดี
เพียงแค่ขอแอบมองเธออยู่ห่าง - ห่าง
ในยามอ้างว้าง...ไม่มีใคร
เพียงอยากบอกให้เธอรู้ใจ
ว่าหัวใจฉันดวงนี้มันร้าวราน
ในยามที่เธอนั้นมีเขา...
รู้ไหมว่าใจฉันมันเศร้าสุดแสน
อยากเข้าไปอยู่ในใจเธอแทน
เขาคนนั้น...คนที่ควงแขนเธอ...
11 พฤษภาคม 2547 22:10 น.
เงาเมฆ
จะทำอย่างไรได้
เมื่อรักเธอมากมายเสียอย่างนี้
จู่ ๆ ให้ตัดเธอคนดี...
ออกจากใจดวงนี้มันยากไป
รักก็คือ ...รัก...
แม้จะเจ็บสักแค่ไหนก็คลายลง
ช่างฉันเถอะนะ...
แม้บางวันอาจมีหยดน้ำใส
ล้นเอ่อ...มา ขออย่าทำเป็นสนใจ
คิดว่าเป็นคนร้องไห้คนหนึ่ง
ก็แล้วกันนะ...
11 พฤษภาคม 2547 19:59 น.
เงาเมฆ
อย่าถามฉันถึงวันพรุ่งนี้
เพราะวันพรุ่งนี้ก็จะกลายเป็นวันนี้...
อีกครั้งหนึ่ง...
ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อวันนี้
มิใช่วันพรุ่งนี้...
ทุกสิ่งทุกอย่างจะดำเนินไป
และจะจบสิ้นลงด้วยตัวของมันเอง
ยามเย็นวันนี้...
ท้องฟ้ายังคงงดงามเช่นทุกวัน...
แดดอ่อนใกล้จะลับฟ้า
อีกไม่นาน...
ยามเย็นจะกลับกลายเป็นค่ำคืน...
10 พฤษภาคม 2547 18:28 น.
เงาเมฆ
กับดวงตา เศร้า ๆ ...
กับรอยยิ้มใส ๆ ...
กับความรู้สึกที่ไม่เหมือนใคร...
กับอะไรหลาย ๆ อย่างในตัวเธอ
กับคำว่า รัก ที่ให้ไป
จะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ให้กับเธอเสมอ
กับคำว่า ทอดทิ้ง จะไม่มีทางค้นเจอ
เพราะความรู้สึกที่มีให้กับเธอเต็มจนล้นใจ...
10 พฤษภาคม 2547 17:45 น.
เงาเมฆ
เธอไปพร้อมกับสายฝนพรำ...
เหลือเพียงความทรงจำที่เปลี่ยวเหงา
อยากให้สายฝน...ที่บางเบา...
แทนความรักของเราที่หลั่งริน...
เฝ้ามองสายฝนอย่างอ่อนล้า
เฝ้ารอเวลาที่ผันผ่าน
อาจเป็นการรอคอยที่เนินนาน
แต่เป็นความต้องการที่สุขใจ
จะรอวันที่เธอกลับมาพร้อมสายฝน...
ที่ปะปน...ความห่วงใยและห่วงหา
จะเก็บเกี่ยวความรักกับสายฝนที่มีค่า
ให้สมกับกาลเวลา...ที่เฝ้ารอคอย
หน้าส่วนตัว
1340
