4 เมษายน 2547 19:54 น.
เงาเมฆ
เคยรู้สึกอบอุ่นกลับอ้างว้าง
เคยมีคนเดินร่วมทางกลับห่างหาย
เคยถักทอสายสัมพันธ์กลับขาดใย
ในหัวใจจึงหวาดหวั่นจนสั่นคลอน
เคยเป็นคนใกล้ชิด กลับแปลกหน้า
เคยเป็นจริงกลับพบว่าเป็นภาพหลอน
เคยมั่นคงกลับโลเลไม่แน่นอน
ในหัวใจจึงไหวอ่อนจนรอนร้าว
เคยผูกพันกลับกลายมาหายหนี
รักที่มีเคยเต็มเปี่ยมกลับว่างเปล่า
และเพราะเคยเชื่อมั่นคำว่า เรา
วันนี้จึงเจ็บร้าว...เมื่อขาดเธอ
4 เมษายน 2547 16:28 น.
เงาเมฆ
เธอเป็นเพื่อนที่ดี
ของฉันตลอดมา
ในยามที่ฉันทุกข์หนักหนา
เธอจะเป็นผ้าเช็ดหน้า
คอยซับน้ำตา
และปลอบโยนเสมอ
ในยามที่ฉันร้องไห้
ไม่ว่าเวลาไหนก็ตามที
เพื่อนคนดี จะอยู่ข้างกายเสมอ
4 เมษายน 2547 16:19 น.
เงาเมฆ
จะผิดไหม ?
ถ้าจะรักคนที่มีเจ้าของ
จะผิดไหม ?
ถ้าใจจะคิดจับจองเค้าคนนั้น
จะผิดไหม ?
ถ้าจะรักคนที่มีเจ้าของ
โดยที่ไม่ต้องการ ได้เค้ามาครอบครอง
และไม่คิดที่จะเรียกร้อง
ร้องขอสิ่งใดจากเธอ
จะผิดไหม ?
ถ้าจะรักเธอแบบนี้............
ผิดไหม..........?
3 เมษายน 2547 21:03 น.
เงาเมฆ
...ความรักเอย...
ความรักคือแสงทองของอุษา
เมื่อนางฟ้าคลี่แพรใสในรุ่งสาง
คือผีเสื้อเวียนว่อนฟ้อนปีกบาง
คือนำค้างหยาดน้ำใสในยามเช้า
ความรักคือสายตาคราสบซึ้ง
ปานประหนึ่งกามเทพเสพใจเหงา
ตกเป็นทาสเล่หาพามึนเมา
ให้ร้อนเร่าสุดถ่ายถอนศรอนงค์
ความรักคือสีแดงแห่งกุหลาบ
กลิ่นกำซาบซึมใจจนใหลหลง
เหมือนสีแดงแห่งหัวใจให้พะวง
จะซื่อตรงอย่างนี้ไปกี่วัน
ความรักคือกลิ่นไปใบไม้ผลิ
เหมือนมะลิยามค่ำคืนชื่นวสันต์
ความอบอวลชวนถวิลหอมกลิ่นจันทร์
ยามรับขวัญเจ้าสาวคราววิวาห
หน้าส่วนตัว
620
