7 กันยายน 2547 02:17 น.
เงาพระจันทร์
ฉันมันก็แค่คนเหงา
ในคืนว่างเปล่าร้าวไหว
ในคืนที่น้ำตาเอ่อใจ
ในคืนที่หม่นไหม้ราวรอน
ฉันยังอยู่ลำพังในคืนเงียบ
ปล่อยความเย็นเยียบเว้าวอน
ปราศจากความรักและอาทร
มีเพียงคนเหงาร้าวรอนใต้เงาจันทร์
เฝ้าฝันถึงวันคืนที่ผ่าน
คิดถึงวันวานดุจภาพฝัน
เขาบอกลาฉันบอกลาพระจันทร์
ทิ้งฉันไว้อยู่กับความผูกผันของวันวาน
ฉันมันก็แค่คนเหงา
แต่พรุ่งนี้สัญญาจะก้าวอย่างห้าวหาญ
ทิ้งน้ำตา ภาพฝัน กับวันวาน
ลงถังขยะหน้าบ้าน แล้วก้าวเดิน
7 กันยายน 2547 01:52 น.
เงาพระจันทร์
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
ฉันก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
ฉันมีแค่ หนึ่งสมอง และสองมือ เท่ากับเธอ
เท่ากับทุกคน
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
ฉันไม่ได้เก่ง
ฉันไม่ได้กล้า
ฉันไม่ใช่ว่าไม่เคยขลาด
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
ฉันไม่ได้สวย
ฉันไม่เคยน่ารัก
ฉันไม่อ่อนหวาน
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
ฉันไม่ได้อบอุ่น
ฉันไม่ได้อ่อนโยน
ฉันมีแต่ความอ่อนไหว
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
ฉันไม่เคยเข้มแข็ง
ฉันไม่ได้ก้าวร้าว
ฉันมีแต่ความอ่อนแอ
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
ฉันไม่เคยมีคำมั่น
ฉันไม่เคยมีสัญญา
ฉันมีแต่หัวใจ
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
เมื่อพระอาทิตย์ยังส่องสว่าง
และพระจันทร์ยังฉายแสงนวล
ทุกอย่างย่อมไม่แน่นอน
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
ฤดูกาลยังผัน
แม้วันก็ยังเปลี่ยน
ฉันคงไม่สามารถอยู่ที่เดิม
อย่าคาดหวังอะไรในตัวฉัน
หัวใจเป็นแค่ก้อนเนื้อ
ความรักเป็นเพียงภาพฝัน
คำพูดก็เป็นดังสายลมที่พัดผ่าน
อย่าคาดหวังว่าฉันจะรักเธอ
ได้มากกว่าความรักของพระเจ้า
ฉันรักเธอได้เพียงเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะรักได้
อย่าคาดหวังว่าฉันจะรักเธอ
เพราะฉันคู่ควรกับเธอ
ความรักไม่ใช่เพียง ร่างกาย ความสามารถ
และจิตวิญญาณที่ไม่เคยอ่อนแอ
อย่าคาดหวังว่าฉันจะรักเธอ
แค่วันนี้ หรือ วันไหน
เพราะความรักของฉัน ไร้ซึ่งกาลเวลา
อย่าคาดหวังว่าฉันจะรักเธอ
อย่างคงมั่นและไม่เปลี่ยนผัน
ฉันรักเธอได้เท่าที่ อาทิตย์ยังส่องแสง
พระจันทร์ยังนวลหวาน
อย่าคาดหวังว่าฉันจะรักเธอ
เท่าที่เธอรักฉัน
เพราะฉันไม่รู้ว่าความรักที่เธอมีนั้น แค่ไหน
ฉันเพียง
ฉันเพียง.
..ฉันเพียงแต่รักเธอ
เท่าที่ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ
.ยังเต้นอยู่
..เท่าที่ห้วงฝันรัก.ยังไม่ดับสูญ.
และยังมีสายลมแห่งถ้อยคำพัดผ่านอยู่.ระหว่างเรา.
..ฉันรักเธอ..
6 กันยายน 2547 02:54 น.
เงาพระจันทร์
มีคนที่รัก
มาแสดงความรัก
มีคนที่เกลียด
มาแสดงความรัก
มีคนที่รัก
มาสวมกอดด้วยความรัก
มีคนที่เกลียด
มาสวมกอดด้วยแกล้งรัก
ฉันไม่มีใครรัก
ไม่มีใครเกลียด
ไม่มีใครเลย
6 กันยายน 2547 02:42 น.
เงาพระจันทร์
นั่งเก็บตัวอยู่ในห้อง
หมดความหมาย
นั่งเก็บตัวอยู่ในหัวใจ
หมดลมหายใจ
6 กันยายน 2547 02:37 น.
เงาพระจันทร์
ทุกชีวิตยิ้มไหว
น้ำตาแห่งความดีใจอาบแก้ม
ผู้คนสวมกอดกันด้วยความรัก
ชื่นชมกับผลงานที่ผ่านพ้น
ฉันเป็นเพียงคนที่ยืนมอง
หน้าส่วนตัว
787
