30 กันยายน 2547 10:18 น.
เงาพระจันทร์
หากผืนฟ้ามืดมิดและสิ้นแสง
พระอาทิตย์อ่อนแรงลมโรยล้า
โปรดพักผ่อน นอนเถอะนะ เจ้าหลับตา
พ้นขอบฟ้า ตะวันดับ กลับบ้านเรา
หากสิ้นแรงอย่าแข็งขีนฝืนหัวใจ
ทำไปใย ให้หัวใจเจ้ารวดร้าว
ทุ่มเทกาย ทุ่มเทใจ ทิ้งไว้ร่างว่างเปล่า
กลับบ้านเราหนุนตัดแม่นอนกล่อมฝันดี
10 กันยายน 2547 05:24 น.
เงาพระจันทร์
เศษเดนแห่งชีวิต เสี้ยวชีวิตที่ขาดหาย ไม่เคยเติมเต็มด้วยสิ่งใด และไม่อาจแบ่งปันแก่ใครได้
เศษเดนแห่งชีวิต เสี้ยวชีวิตที่ไร้ชีวา ปราศจากซึ้งประกายแห่งแววตา มีเพียงสายตาที่แห้งผาก
เศษเดนแห่งชีวิต เสี้ยวชีวิตที่ไร้ซึ่งความรัก ความหวัง ความปรารถนาดี หรือไร้หัวใจ
เศษเดนแห่งชีวิต เสี้ยวชีวิตที่ไร้ค่า ขาดความหมาย แม้กระทั้งความหมายในตนเอง ไร้ความศรัทธาในหัวใจ ไม่รู้จักการเคารพตนเอง ไม่รู้จักแม้แต่การรักตนเอง
บางครั้งเรารู้สึกเหมือนว่าเราเป็นเพียงบางสิ่งบางอย่างที่ไร้รูปและตัวตน เป็นสิ่งแบบบาง ที่ไม่มีใครสนใจ เป็นสิ่งเล็กน้อยที่ไม่มีใครมองเห็น เป็นคนตัวเล็กๆในโลกกลมใหญ่ใบนี้ ไม่เคยพอใจในที่ที่ตนอยู่ ไม่เคยยินดีในสิ่งที่ตนเป็น ไม่เคยมองเห็นคุณค่าในตัวเอง ตามืดบอดด้วยความรู้สึกที่บดบัง หัวใจปิดกั้นความชื่นชมในตนเอง
เศษเดนแห่งชีวิต อาจเป็นคำนิยามที่ดีที่สุดสำหรับคนเช่น
10 กันยายน 2547 05:14 น.
เงาพระจันทร์
เธอพร่ำบอกว่าเรายังมีเวลาอีกหลายปีแต่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะอยู่กับเธอได้นานแค่ไหน
ชีวิตแสนสั้น ฉันอยากบอกให้เธอรู้..ฉันรักเธอ.
10 กันยายน 2547 02:00 น.
เงาพระจันทร์
ในเวลากลางคืน
ฉันเฝ้าถามประจันทร์ ถึงพระอาทิตย์
เขาอยู่ไหน
ในเวลากลางวัน
ฉันเฝ้าถามพระอาทิตย์ถึงพระจันทร์
เธออยู่ไหน
ฉันไล่ถามดวงดาวและหมู่เมฆ ทำไมเขาและเธอ
ไม่ยอมอยู่ด้วยกัน
ฉันเฝ้าถามตัวเองทุกวัน ทำไมพ่อและแม่ของฉัน
ไม่ยอมอยู่ด้วยกัน
10 กันยายน 2547 01:52 น.
เงาพระจันทร์
ชีวิตเราของเรา
ทำไมเล่าต้องให้ใครมาชี้
ค้นหาความฝัน ตัวตน ให้เจอสักที
แล้วเดินตามความฝันที่มี นี่แหละคน
หน้าส่วนตัว
1257
