25 พฤษภาคม 2550 21:18 น.
เงาของคนเหงา
***มองดูฟ้าเห็นดาวพราวสดใส
แต่ทำไมหัวใจเราหม่นหมอง
ยังโดดเดี่ยวไร้คู่อยู่ประคอง
ได้แค่มองแอบจองแค่ในใจ
***จะบอกรักกับใครก็ไม่กล้า
กลัวเขาว่าด่าเราไม่เอาไหน
กลัวเขาจะหลบลี้หนีไปไกล
กลัวว่าใจจะช้ำจึงจำทน
***อยากมีคนควงแขนเป็นแฟนบ้าง
มาเดินข้างไม่ห่างทุกแห่งหน
อยากมีคู่อยู่เคียงบ้างสักคน
ขอผ่านพ้นความเหงานี้เบาบาง
***ผ่านมานานหลายปีไม่มีใคร
จะมีไหมคนไหนเข้าใจบ้าง
ช่วยเจือจางความเหงาเอาใจใส่
จะมีไหมคนนั้นที่ฉันรอ
11 พฤษภาคม 2550 22:01 น.
เงาของคนเหงา
***ต้องขอบคุณที่ทิ้งฉันในวันนั้น
แม้ว่ามันจะเจ็บพอเก็บไหว
ต้องขอบคุณที่ทำให้ฉันเสียใจ
ที่ลาไกลจากไปไม่เหลียวแล
***ที่พ่ายแพ้วันนั้นมันคุ้มค่า
ถึงแม้ว่าจะเจ็บเก็บเป็นแผล
แต่ยังมีคนดีที่ดูแล
เป็นเพื่อนแท้เพื่อนใจไม่ทิ้งกัน
***ที่เธอลารู้ไหมมันมีค่า
จึงรู้ว่าใครแน่ไม่แปรผัน
ได้รับรู้ใครแน่ที่แคร์กัน
ใครสำคัญวันนี้ที่เข้าใจ
***ได้เห็นแล้วใครหวงห่วงเมื่อเจ็บ
จึงได้เก็บมาคิดจะผิดไหม
หากมีเค้าเคียงข้างอย่างรู้ใจ
มาแบ่งไอความอุ่นหนุนตักนอน
8 พฤษภาคม 2550 23:32 น.
เงาของคนเหงา
***เมื่อฝนซาฟ้าคงจะสดใส
แล้วหัวใจคงเป็นเช่นฟ้าสวย
เมื่อฝนมาฟ้าครึมใจระทวย
เรามันห่วยน้องเจ้าเขาจึงลา
***เมื่อเค้าไปดั่งใจมีเมฆหมอก
พูดไม่ออกบอกใจไม่ห่วงหา
แต่ทำไมต้องไหลเล่าเจ้าน้ำตา
นองเต็มหน้าทั่งรู้ว่ามันน่าอาย
***แต่ยังมีบางคนเค้าคอยห่วง
น้ำตาร่วงเคียงข้างไม่ห่างหาย
มาคอยปลอบให้ความเศร้าบรรเทาคลาย
จนกลับกลายสัมพันธ์นั้นเพิ่มพูน
***จากที่เศร้าเหงาหงอยก็พลอยเปลี่ยน
ใจได้เรียนรู้กันมันไม่ศูนย์
ความสัมพันธ์จากเพื่อนทวีคูณ
ใจเกื้อกูลให้กันไม่ผันแปร
***จากที่เคยมองผ่านมาเนิน
จากที่เดินเรียกกันฉันกับแก
จากเป็นเพื่อนไม่พอขอดูแล
จากเพื่อนแท้มาควงแขนเป็นแฟนกัน
5 พฤษภาคม 2550 23:52 น.
เงาของคนเหงา
***ถ้าไม่เริ่มเมื่อไรจะไปถึง
ไม่นับหนึ่งเมื่อไรจะถึงสอง
ถ้าไม่เคยเมื่อไรถึงจะลอง
ไม่คิดตรองเมื่อไรเล่าจะเข้าใจ
***ถ้ามัวกลัวเมื่อไรจะได้นำ
ไม่กล้าทำเมื่อไรจะแก้ไข
ไม่กล้าก้าวเมื่อไรจะไปไกล
ไม่กล้าไปเมื่อไรจะได้มา
***ถ้ามัวเข็ดเมื่อไรจะเริ่ม
อยากได้เพิ่มเมื่อไรจะไปหา
อยากจะมีเมื่อไรจะใขว้คว้า
มัวคอยท่าเมื่อไรจะได้ครอง
5 พฤษภาคม 2550 21:37 น.
เงาของคนเหงา
***คงไม่ช้าเกินไปใช่ไหมเจ้า
ที่จะเข้าใจกันในวันดี
คงไม่ช้าถ้าจะเริ่มสิ่งดีๆ
ถ้าจะมีหัวใจมอบให้กัน
***ต้องขอโทษก่อนนั้นฉันมันบ้า
ไม่เห็นค่าคนใกล้มัวไปฝัน
ไม่เคยคิดสานต่อทอสัมพัน
ไม่เห็นมันมีค่าน่าเสียดาย
***เธอห่วงใยดูแลแคร์ตลอด
เธอคอยกอดปลอบใจไม่ห่างหาย
วันที่เจ็บมีเพียงเธออยู่ข้างกาย
เศร้าจึงคลายกลายเป็นเราเข้าใจกัน
***ฉันร้องไห้วันนั้นยังจำได้
น้ำตาเธอรินไหลไปกับฉัน
เรากอดคอร้องไห้ไปด้วยกัน
ความสัมพันจึงเพิ่มเริ่มรู้ตัว
***คำว่าเพื่อนเลื่อนขั้นกันได้ไหม
เพราะหัวใจให้เธอเป็นทูลหัว
มาเป็นแฟนกันดีกว่าฉันว่าชัว
เราอย่ามัวรอรีดีมั้ยเธอ
หน้าส่วนตัว
1503
