ฤดูกาลที่เปลี่ยนไป

เขาสอยดาว

เธอมานั่งรอฝนจะหล่นหล้า
ทั่วท้องฟ้าเมฆพริ้วแล้วปลิวว่อน
สกุณาบินกลับมาจับคอน
ใบไม้อ่อนแกว่งไกวตามสายลม

กอดสมุดบันทึกจารึกเรื่อง
เล่มสีเหลืองเขียนวันวานหวานและขม
เพียงหวังให้คนคนหนึ่งซึ่งชื่นชม
ก่อนบรรทมจะอ่านทุกวันคืน

ทุกเรื่องราวเริ่มก่อนตอนวสันต์
เข้าเหมันต์ฝันไกลสุดใจฝืน
ต่อคิมหันต์ฝนพรำแสนฉ่ำชื่น
กลับสะอื้นเปลี่ยนผันเริ่มวันใหม่

เป็นขวบปีเขาหายเหมือนสายหมอก
มีแต่เพียงคำบอกจากดอกไม้
ว่าเขาคงลาลับไม่กลับใจ
เหลือเพียงไอความฝันแห่งวันวาน

และบทกลอนอ่อนหวานที่บันทึก
จนน้ำหมึกเลือนลางแทบจางสาส์น
บทกวีเรียงร้อยทิ้งรอยวาร
ยังคงจารอยู่ในใจไม่รู้เลือน

กาสะลองสีขาวที่พราวต้น
ดอกร่วงหล่นกรูกราวราวเสมือน
บอกสำนึกเข้าใจไว้ย้ำเตือน
มีลางเลือนมีเกิดใหม่ไม่ยืนยง

จนลมฝนหอบเย็นกระเด็นชื้น
ต้นไม้ตื่นฝนปลุกสนุกสรง
สายเกสรถูกน้ำฝนก็หล่นลง
หญ้าบรรจงรับวางอย่างยินดี

เธอจึงปิดสมุดที่สีเหลืองอ่อน
เก็บใต้หมอนลายดอกไม้มีหลายสี
ปากพึมพำร่ายบ่นบทกวี
เป็นตอนที่..เขาสลักกลาง..หว่างดวงใจ



.