"หมากความหวานส่งถึงบ้านเลยนะ หายโกรธแนนยังอ่ะ"แนนง้อหมาก

"มาทำไม"หมากบอกอย่างไม่ใยดี                                                                

"อ้าววันเกิดแฟนใครไม่มา"แนนว่า

"แฟนเราชื่อส้ม ไม่ใช่แนน"หมากว่า

"ว่าไงนะ"แนนถามอย่างไม่เชื่อ

"กลับไปเหอะว่ะ"หมากไล่

"กินเค้กของแนนก่อนไม่ดีกว่าเหรอเค้กช็อกโกแลตไง หมากชอบไม่ใช่เหรอ"แนนพยายามง้อ

"เคยชอบ แต่กินบ่อยๆ ก็เบื่อละ"หมากบอกอย่างไม่สนใจ

"งั้นก็กินเป็นครั้งสุดท้ายละกัน ไอ้หมาหมาก"แนนเอาเค้กปาหน้าหมากพร้อมเดินร้องไห้จากมา

แนนกลับบ้านไม่เจอใคร รู้สึกแปลกใจ เรียกทุกคน แต่ก็ไม่มีใครอยู่

จึงนั่งซึมอยู่คนเดียว

พอดีนาเดินเข้ามา

"นา พ่อกับแม่ล่ะ"แนนถามนาอย่างใจหายนิดๆ

"ห่วงเหรอแนน แกห่วงพ่อแม่เป็นบ้างแล้วใช่ไหม"นาตัดพ้อ

"ใครเป็นอะไรวะ"แนนใจไม่ดี

"เค้กน่ะ ใส่เหล้าใช่ป่ะ แกก็รู้ว่าเบาหวานแพ้เหล้า แกให้พ่อกินเหล้าทำไม"นาต่อว่า

"พ่อโอเคใช่ไหม"แนนใจไม่ดี

"ถึงมือหมอล่ะ พ่อไม่เป็นไร "นาว่า

"นา"แนนเรียกเสียงหลง

"ฉันอิจฉาแกนะแนน แกอยากรู้ไหมว่าฉันอิจฉาแกเรื่องอะไร"นาพูดทั้งน้ำตา

"..."แนนซึม

"พ่อแม่ห่วงแก อาจจะมากกว่าฉันด้วยซ้ำ แต่ฉันรู้ว่าท่านรักเราทั้งสองคนเท่ากัน ฉันอยากให้พ่อแม่ห่วงฉันบ้าง แต่ว่าฉันเป็นพี่ว่ะแนน พ่อแม่ต้องห่วงน้องอย่างแกมากกว่าฉัน ขอร้องล่ะแนนเห็นได้หรือยังว่าพ่อแม่ห่วงและรักแกแค่ไหน แคร์ท่านให้มากกว่านี้หน่อย ได้ไหมวะ"นาว่าแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อเพื่อไปนอนโรงพยาบาล

พอนาเปลี่ยนเสื้อเสร็จ ก็เห็นแนนยืนรอ ทั้งสองจึงไปโรงพยาบาลพร้อมกัน

"พ่อ แม่ รออีกหน่อยได้ไหม แนนจะให้สิ่งที่มีค่าที่พ่อกับแม่ต้องการ พร้อมคำขอโทษของแนน"

หลังจากนั้นอีกหนึ่งเทอมแนนตั้งใจเรียนได้ 4.00 กลับมาหาพ่อแม่

"พ่อแม่ แนนไม่โง่แล้วนะ   เกรดนี้ แนนให้พ่อแม่นะ แนนรู้แล้วว่ะพ่อแม่รักแนนแค่ไหน"

แนนไปหาหมาก

"หิวไหม"หมากถาม

"หิว"แนนตอบ

"กินไร"หมากถาม

"กุ้งเผา"แนนตอบ

"ร้านทำกินเองเหรอ"หมากถาม

"อือ"แนนตอบเซ็งๆ

"ไม่เอา เราเหม็น"หมากตอบ

"แพ้เหรอ"แนนถาม

"ไม่ แต่กลัวเสื้อเหม็น"หมากตอบ

"เฮ้ย รักจริงป่ะวะ แม่กรูแพ้ ยังทำให้กรูกินเลย"แนนพาลใส่หมาก

"งั้นก็ให้แม่...เมิงมาทำให้กินป่ะ"หมากว่าแล้วเดินจากไป

หลังกลับถึงบ้านแนนก็พยายามโทรง้อหมากแต่หมากไม่รับ เธอจึงถอนหายใจ

"เป็นไร"พ่อแนนซึ่งนั่งทำขนมปังสังขยาถามเธออย่างเป็นห่วง

"พ่อคนบ้า ต้องง้อยังไง"แนนถาม

"แฟนเหรอ"พ่อถาม

"อือ ..ว่าไงล่ะพ่อ ง้อยังไง"แนนถามต่อ

"แนนบอกว่ามันบ้าไม่ใช่เหรอ คนบ้า มันไม่ผิด เดี๋ยวมันก็ง้อเราเอง"พ่อปล่อยมุข

"โหพ่อเอาจริงเดะ"แนนว่า

"ไม่รู้ แต่คนเราก็อยากให้ใครๆทำดีกับเราทั้งนั้น"พ่อกล่าว

"ทำดีอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าแนนคิดจะให้อะไรแบบไม่เคยให้มาก่อนได้ไหมพ่อ"แนนว่า

"ก็คงได้ แล้วแนนอยากให้อะไรล่ะ"พ่อถาม

"เค้กวันเกิดเอาแบบทำเองเลย พ่อช่วยแนนนะ"แนนออกความเห็น

"ให้พ่อทำอะไรให้อีกล่ะ"นาเข้ามาขัดจังหวะ

"ให้พ่อทำ ไม่ใช่ให้นาทำ นาจะยุ่งอะไรกับแนนเนี่ย"แนนเอ็ด

"พ่อเป็นเบาหวาน"นาว่า

"แล้วไง"แนนพูด

"นามาช่วยแม่ตากผ้าหน่อย"เสียงแม่ดังขัดจังหวะขึ้นมา นาเลยต้องแยกออกไป

"อย่ามาให้พ่อทำอะไรแผลงๆอีกนะแนน"นาว่าแล้วเดินไป

"พ่อเบื่อนาอ่ะ พ่อไม่ต้องทำหรอก เตรียมของให้แนนเดี๋ยวแนนทำเอง"

พ่อแนนเตรียมของให้ดูแนน เงอะๆงะๆทำไม่คล่องเลยถามอย่างห่วงใย

"แนนให้พ่อช่วยไหม"พ่อห่วง

"ช่วยก็ได้พ่อ เค้กมันจะไม่เป็นเค้กอยู่และเนี่ย"แนนว่า

"อยากได้เค้กอะไร"พ่อถาม

"เค้กช็อกโกแลตพ่อ ใส่เหล้าด้วยนะ"แนนบอก

"แนนกินเหล้าเหรอ"พ่อไม่พอใจ

"เปล่าแฟนแนนกิน แนนไม่เคยกิน"แนนบอกตามตรง

"ดีละ เตือนตัวเองได้อย่างนี้ พ่อก็หายห่วง"พ่อทำเค้กให้ด้วยตนเอง ชิมด้วยตนเอง เลยลืมว่าเป็นเหล้า และเหล้าแรงขาเลยเริ่มบวม แต่แนนไม่สังเกตเห็น พ่อเริ่มเห็น แต่ก็คิดว่าอีกสักครู่คงหายเลยไม่ได้กังวลอะไร

เมื่อเค้กเสร็จ แนนก็ตรงไปที่บ้านหมากทันที

เพื่อวงbodyslam(นี่คือธรรมชาติพ่อแม่)

"พ่อ แม่ ยังหวังในตัวนาได้อยู่นะ"เด็กหญิงผู้พี่ที่ชื่อนากล่าวพร้อมยื่นสมุดพกให้พ่อแม่ ตอนนี้เธอเรียนอยู่ม.5ปีหน้าก็จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว  เกรดเฉลี่ยของเธอ4.00 แถมความประพฤติเรียบร้อย

หากทว่า พ่อของเธอกลับยิ้ม ส่วนแม่ของเธอกลับเอือมมือมาแตะที่ไหล่ของเธอยิ้มน้อยๆ พร้อมพยักหน้าให้แม่เบาๆ

"แล้วของแนนล่ะลูก"แม่กล่าวพร้อมยิ้มให้อย่างยินดีที่จะฟัง

"เก่งเหมือนพี่เขาล่ะสิ"พ่อกล่าวพร้อมยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี

"อย่าหวังอะไรกับแนนมากเลยพ่อ แม่ อืม..สมุดแนน"แนนยื่นสมุดพกให้แม่อย่างเซ็งๆ

"ก็รู้ว่าเขาหวัง ทำไมไม่ทำให้ดีวะ"นาพูดตำหนิ พร้อมมองน้องสาวอย่างระอา

พ่อแม่เปิดสมุดพก เห็นเกรดแนน 2.01 พร้อมยิ้มออกมา

"นาเป็นพี่ พูดกับน้องอย่างนี้เหรอ แนนเอ๊ย...ไม่ทิ้งเรียนก็ดีแล้วล่ะลูก"พ่อกล่าวพร้อมยิ้มให้แนน นาสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ของพ่อแม่ที่มีต่อแนนน้องสาวตน อาจจะมากกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ น้อยใจพ่อแม่ แต่หนักไปทางไม่พอใจน้อง ที่ไม่เห็นคุณค่ารักที่พ่อแม่มอบให้

"ปากดีนักนะนา สม..   แม่วันนี้แนนจะกินกุ้งเผานะ ทำให้ด้วย"แนนว่าพี่สาว พร้อมอ้อนแม่

"ได้ไงแนน กุ้งนะเว้ย"นาเสียงแข็ง

"แล้วไงเผากุ้งนะนา ไม่ได้เผาใคร"แนนย้อน

"แม่แพ้กุ้ง ทำโง่ไปได้"นาว่าพร้อมมองตาแข็ง

"แม่ทำให้หลายทีแล้วไม่ใช่เหรอ บอกมันไปสิ ว่าไม่เป็นไร"แนนเอ่ยปากบอกแม่

"จริงของแนน แม่ก็ไม่เป็นไปไรสักที อย่าเถียงกันไปรอก่อนเดี๋ยวแม่ทำให้"แม่กล่าวพยายามตัดบทสนทนาไม่ให้พี่น้องทะเลาะกัน

"ไลน์หาใคร"นาถามแนน

"ไลน์หาหมาก แฟนน่ะ อยากมีบ้างไหม"แนนพูดกับนา

"อยากมี แต่ไม่เอาอย่างไอ้หมากนะ"นาบอกตามตรง

"ทำไม"แนนถาม

"มันไม่ดี ใครชอบก็โง่"นาพูด

"นา ว่าแนนโง่เหรอ"แนนเสียงแข็ง

"อือ อยากฉลาด ก็เลิกสิ"นาว่า

"บ้า ชอบอิจฉา"แนนว่า

"ก็คงจริง แต่โง่อย่างนี้ จะรู้เหรอ ว่าอิจฉาอะไร"นาว่า แล้วเข้าไปในครัวหาแม่

แม่แนนกับนากำลังเผากุ้ง แต่แม่ค่อยๆนั่งลง นาเข้าไปหาพร้อมถามแม่อย่างเป็นห่วง

"แม่เป็นไร แพ้เหรอ"แม่นาเผากุ้งพร้อมได้กลิ่นกุ้ง แล้วแพ้กลิ่นอย่างแรง ยืนไม่ไหม

"ไม่เป็นไร แม่แค่จะนั่ง"แม่บอก แต่หน้าซีด

"แม่ล้ม ไม่ใช่นั่ง หน้าซีดอย่างนี้จะโกหกนาอีก"นาว่าพร้อมพยุงแม่

แนนเข้ามา

"แม่เป็นไรอ่ะนา"แนนอย่างกังวลนิดๆ

"หน้ามืด"นาพูดสั้นๆพยายามกลั้นอารมณ์ไม่พอใจ

"แดดร้อนเหรอแม่"แนนถามอย่างนั้น

"เผากุ้ง กุ้งที่แกอยากกินไง"นาว่าแนน

"นา พูดเหมือนแนนผิด"แนนกล่าวอย่างไม่พอใจ

"แกผิดแน่แนน ถ้าแม่เป็นไร"นาว่า

หมากไลน์มาบอกให้แนนไปเจอกินข้าวด้วยกัน

"หนูไม่กินละ ถ้าอยากทำ ให้ลูกแม่กินเถอะ"แนนว่า แล้วออกไปหาหมาก