"หมากความหวานส่งถึงบ้านเลยนะ หายโกรธแนนยังอ่ะ"แนนง้อหมาก
"มาทำไม"หมากบอกอย่างไม่ใยดี
"อ้าววันเกิดแฟนใครไม่มา"แนนว่า
"แฟนเราชื่อส้ม ไม่ใช่แนน"หมากว่า
"ว่าไงนะ"แนนถามอย่างไม่เชื่อ
"กลับไปเหอะว่ะ"หมากไล่
"กินเค้กของแนนก่อนไม่ดีกว่าเหรอเค้กช็อกโกแลตไง หมากชอบไม่ใช่เหรอ"แนนพยายามง้อ
"เคยชอบ แต่กินบ่อยๆ ก็เบื่อละ"หมากบอกอย่างไม่สนใจ
"งั้นก็กินเป็นครั้งสุดท้ายละกัน ไอ้หมาหมาก"แนนเอาเค้กปาหน้าหมากพร้อมเดินร้องไห้จากมา
แนนกลับบ้านไม่เจอใคร รู้สึกแปลกใจ เรียกทุกคน แต่ก็ไม่มีใครอยู่
จึงนั่งซึมอยู่คนเดียว
พอดีนาเดินเข้ามา
"นา พ่อกับแม่ล่ะ"แนนถามนาอย่างใจหายนิดๆ
"ห่วงเหรอแนน แกห่วงพ่อแม่เป็นบ้างแล้วใช่ไหม"นาตัดพ้อ
"ใครเป็นอะไรวะ"แนนใจไม่ดี
"เค้กน่ะ ใส่เหล้าใช่ป่ะ แกก็รู้ว่าเบาหวานแพ้เหล้า แกให้พ่อกินเหล้าทำไม"นาต่อว่า
"พ่อโอเคใช่ไหม"แนนใจไม่ดี
"ถึงมือหมอล่ะ พ่อไม่เป็นไร "นาว่า
"นา"แนนเรียกเสียงหลง
"ฉันอิจฉาแกนะแนน แกอยากรู้ไหมว่าฉันอิจฉาแกเรื่องอะไร"นาพูดทั้งน้ำตา
"..."แนนซึม
"พ่อแม่ห่วงแก อาจจะมากกว่าฉันด้วยซ้ำ แต่ฉันรู้ว่าท่านรักเราทั้งสองคนเท่ากัน ฉันอยากให้พ่อแม่ห่วงฉันบ้าง แต่ว่าฉันเป็นพี่ว่ะแนน พ่อแม่ต้องห่วงน้องอย่างแกมากกว่าฉัน ขอร้องล่ะแนนเห็นได้หรือยังว่าพ่อแม่ห่วงและรักแกแค่ไหน แคร์ท่านให้มากกว่านี้หน่อย ได้ไหมวะ"นาว่าแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อเพื่อไปนอนโรงพยาบาล
พอนาเปลี่ยนเสื้อเสร็จ ก็เห็นแนนยืนรอ ทั้งสองจึงไปโรงพยาบาลพร้อมกัน
"พ่อ แม่ รออีกหน่อยได้ไหม แนนจะให้สิ่งที่มีค่าที่พ่อกับแม่ต้องการ พร้อมคำขอโทษของแนน"
หลังจากนั้นอีกหนึ่งเทอมแนนตั้งใจเรียนได้ 4.00 กลับมาหาพ่อแม่
"พ่อแม่ แนนไม่โง่แล้วนะ เกรดนี้ แนนให้พ่อแม่นะ แนนรู้แล้วว่ะพ่อแม่รักแนนแค่ไหน"
(อยากได้ยินเพลงที่สื่อความรักพ่อแม่ที่เคยเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น แต่งมาให้ฟังหน่อยนะพี่แมงโก และbodyslam
แนนไปหาหมาก
"หิวไหม"หมากถาม
"หิว"แนนตอบ
"กินไร"หมากถาม
"กุ้งเผา"แนนตอบ
"ร้านทำกินเองเหรอ"หมากถาม
"อือ"แนนตอบเซ็งๆ
"ไม่เอา เราเหม็น"หมากตอบ
"แพ้เหรอ"แนนถาม
"ไม่ แต่กลัวเสื้อเหม็น"หมากตอบ
"เฮ้ย รักจริงป่ะวะ แม่กรูแพ้ ยังทำให้กรูกินเลย"แนนพาลใส่หมาก
"งั้นก็ให้แม่...เมิงมาทำให้กินป่ะ"หมากว่าแล้วเดินจากไป
หลังกลับถึงบ้านแนนก็พยายามโทรง้อหมากแต่หมากไม่รับ เธอจึงถอนหายใจ
"เป็นไร"พ่อแนนซึ่งนั่งทำขนมปังสังขยาถามเธออย่างเป็นห่วง
"พ่อคนบ้า ต้องง้อยังไง"แนนถาม
"แฟนเหรอ"พ่อถาม
"อือ ..ว่าไงล่ะพ่อ ง้อยังไง"แนนถามต่อ
"แนนบอกว่ามันบ้าไม่ใช่เหรอ คนบ้า มันไม่ผิด เดี๋ยวมันก็ง้อเราเอง"พ่อปล่อยมุข
"โหพ่อเอาจริงเดะ"แนนว่า
"ไม่รู้ แต่คนเราก็อยากให้ใครๆทำดีกับเราทั้งนั้น"พ่อกล่าว
"ทำดีอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าแนนคิดจะให้อะไรแบบไม่เคยให้มาก่อนได้ไหมพ่อ"แนนว่า
"ก็คงได้ แล้วแนนอยากให้อะไรล่ะ"พ่อถาม
"เค้กวันเกิดเอาแบบทำเองเลย พ่อช่วยแนนนะ"แนนออกความเห็น
"ให้พ่อทำอะไรให้อีกล่ะ"นาเข้ามาขัดจังหวะ
"ให้พ่อทำ ไม่ใช่ให้นาทำ นาจะยุ่งอะไรกับแนนเนี่ย"แนนเอ็ด
"พ่อเป็นเบาหวาน"นาว่า
"แล้วไง"แนนพูด
"นามาช่วยแม่ตากผ้าหน่อย"เสียงแม่ดังขัดจังหวะขึ้นมา นาเลยต้องแยกออกไป
"อย่ามาให้พ่อทำอะไรแผลงๆอีกนะแนน"นาว่าแล้วเดินไป
"พ่อเบื่อนาอ่ะ พ่อไม่ต้องทำหรอก เตรียมของให้แนนเดี๋ยวแนนทำเอง"
พ่อแนนเตรียมของให้ดูแนน เงอะๆงะๆทำไม่คล่องเลยถามอย่างห่วงใย
"แนนให้พ่อช่วยไหม"พ่อห่วง
"ช่วยก็ได้พ่อ เค้กมันจะไม่เป็นเค้กอยู่และเนี่ย"แนนว่า
"อยากได้เค้กอะไร"พ่อถาม
"เค้กช็อกโกแลตพ่อ ใส่เหล้าด้วยนะ"แนนบอก
"แนนกินเหล้าเหรอ"พ่อไม่พอใจ
"เปล่าแฟนแนนกิน แนนไม่เคยกิน"แนนบอกตามตรง
"ดีละ เตือนตัวเองได้อย่างนี้ พ่อก็หายห่วง"พ่อทำเค้กให้ด้วยตนเอง ชิมด้วยตนเอง เลยลืมว่าเป็นเหล้า และเหล้าแรงขาเลยเริ่มบวม แต่แนนไม่สังเกตเห็น พ่อเริ่มเห็น แต่ก็คิดว่าอีกสักครู่คงหายเลยไม่ได้กังวลอะไร
เมื่อเค้กเสร็จ แนนก็ตรงไปที่บ้านหมากทันที
เพื่อวงbodyslam(นี่คือธรรมชาติพ่อแม่)
"พ่อ แม่ ยังหวังในตัวนาได้อยู่นะ"เด็กหญิงผู้พี่ที่ชื่อนากล่าวพร้อมยื่นสมุดพกให้พ่อแม่ ตอนนี้เธอเรียนอยู่ม.5ปีหน้าก็จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เกรดเฉลี่ยของเธอ4.00 แถมความประพฤติเรียบร้อย
หากทว่า พ่อของเธอกลับยิ้ม ส่วนแม่ของเธอกลับเอือมมือมาแตะที่ไหล่ของเธอยิ้มน้อยๆ พร้อมพยักหน้าให้แม่เบาๆ
"แล้วของแนนล่ะลูก"แม่กล่าวพร้อมยิ้มให้อย่างยินดีที่จะฟัง
"เก่งเหมือนพี่เขาล่ะสิ"พ่อกล่าวพร้อมยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
"อย่าหวังอะไรกับแนนมากเลยพ่อ แม่ อืม..สมุดแนน"แนนยื่นสมุดพกให้แม่อย่างเซ็งๆ
"ก็รู้ว่าเขาหวัง ทำไมไม่ทำให้ดีวะ"นาพูดตำหนิ พร้อมมองน้องสาวอย่างระอา
พ่อแม่เปิดสมุดพก เห็นเกรดแนน 2.01 พร้อมยิ้มออกมา
"นาเป็นพี่ พูดกับน้องอย่างนี้เหรอ แนนเอ๊ย...ไม่ทิ้งเรียนก็ดีแล้วล่ะลูก"พ่อกล่าวพร้อมยิ้มให้แนน นาสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ของพ่อแม่ที่มีต่อแนนน้องสาวตน อาจจะมากกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ น้อยใจพ่อแม่ แต่หนักไปทางไม่พอใจน้อง ที่ไม่เห็นคุณค่ารักที่พ่อแม่มอบให้
"ปากดีนักนะนา สม.. แม่วันนี้แนนจะกินกุ้งเผานะ ทำให้ด้วย"แนนว่าพี่สาว พร้อมอ้อนแม่
"ได้ไงแนน กุ้งนะเว้ย"นาเสียงแข็ง
"แล้วไงเผากุ้งนะนา ไม่ได้เผาใคร"แนนย้อน
"แม่แพ้กุ้ง ทำโง่ไปได้"นาว่าพร้อมมองตาแข็ง
"แม่ทำให้หลายทีแล้วไม่ใช่เหรอ บอกมันไปสิ ว่าไม่เป็นไร"แนนเอ่ยปากบอกแม่
"จริงของแนน แม่ก็ไม่เป็นไปไรสักที อย่าเถียงกันไปรอก่อนเดี๋ยวแม่ทำให้"แม่กล่าวพยายามตัดบทสนทนาไม่ให้พี่น้องทะเลาะกัน
"ไลน์หาใคร"นาถามแนน
"ไลน์หาหมาก แฟนน่ะ อยากมีบ้างไหม"แนนพูดกับนา
"อยากมี แต่ไม่เอาอย่างไอ้หมากนะ"นาบอกตามตรง
"ทำไม"แนนถาม
"มันไม่ดี ใครชอบก็โง่"นาพูด
"นา ว่าแนนโง่เหรอ"แนนเสียงแข็ง
"อือ อยากฉลาด ก็เลิกสิ"นาว่า
"บ้า ชอบอิจฉา"แนนว่า
"ก็คงจริง แต่โง่อย่างนี้ จะรู้เหรอ ว่าอิจฉาอะไร"นาว่า แล้วเข้าไปในครัวหาแม่
แม่แนนกับนากำลังเผากุ้ง แต่แม่ค่อยๆนั่งลง นาเข้าไปหาพร้อมถามแม่อย่างเป็นห่วง
"แม่เป็นไร แพ้เหรอ"แม่นาเผากุ้งพร้อมได้กลิ่นกุ้ง แล้วแพ้กลิ่นอย่างแรง ยืนไม่ไหม
"ไม่เป็นไร แม่แค่จะนั่ง"แม่บอก แต่หน้าซีด
"แม่ล้ม ไม่ใช่นั่ง หน้าซีดอย่างนี้จะโกหกนาอีก"นาว่าพร้อมพยุงแม่
แนนเข้ามา
"แม่เป็นไรอ่ะนา"แนนอย่างกังวลนิดๆ
"หน้ามืด"นาพูดสั้นๆพยายามกลั้นอารมณ์ไม่พอใจ
"แดดร้อนเหรอแม่"แนนถามอย่างนั้น
"เผากุ้ง กุ้งที่แกอยากกินไง"นาว่าแนน
"นา พูดเหมือนแนนผิด"แนนกล่าวอย่างไม่พอใจ
"แกผิดแน่แนน ถ้าแม่เป็นไร"นาว่า
หมากไลน์มาบอกให้แนนไปเจอกินข้าวด้วยกัน
"หนูไม่กินละ ถ้าอยากทำ ให้ลูกแม่กินเถอะ"แนนว่า แล้วออกไปหาหมาก
ธรรมชาติ 5 แบบ
ระบำต้นหญ้า
คุณเคยเห็นระบำต้นหญ้าไหม เวลาที่ลมพัดมา
ลมเมื่อพัดเบา ต้นหญ้าก็ดูไหวสวยงาม ใครพบเห็นก็อยากจะจดจำภาพนี้ไว้
แต่เวลาที่ลมพัดแรงเราเคยสังเกตไหมว่าเวลาที่เราหนีลมแรงที่พัดมานั้น
ต้นหญ้าก็ยังคงเต้นระบำต่อไป ไม่ยอมแพ้สายลมที่มาแรงนั้น
ลมนำทางเรือ
ลมแรง อยู่ที่ไหน ทุกสิ่งที่เคยเป็นของเรา ก็หายไป
แต่พรุ่งนี้นั้น มันกลับเป็นเพียงคลื่นเบา
ที่พาเรือออกไป ออกไปยังปลายทาง
ปลายทางของคนที่เข้าใจธรรมชาติของลม
ลมที่แรง มันจะอยู่เพื่อตัวมันเอง และทำลายทุกสิ่ง
แต่ลมที่อยู่เพื่อคนมีฝัน จะพาคนผู้นั้นไปยังปลายทาง เหมือนลมนำทางเรือ
รุ้งงามหลังฝน
ที่ใด มีฝนหลั่งลงมา หลังฝน รุ้งก็เกิด
ไม่มีใครชอบฝน มีแต่คนชอบรุ้ง
รุ้งสวย จึงอยากจดจำ
ฝนหลั่งลงมา ทำให้นึกถึงเรื่องเสียน้ำตา
แต่ว่าถ้าฟ้ามีหัวใจ ยังชอบหลั่งน้ำตา นั่นคือฝน
เราผู้ไม่มีอะไรเลยทำไมต้องกลัวฝนที่ทำให้เราได้พบกับรุ้งงามด้วย
เส้นทางสายน้ำ
คนเรา เวลารีบเร่ง มักจะหาทางลัด
ให้ไปถึงจุดหมายอย่างรวดเร็ว
แต่สายน้ำ กว่าจะถึงมหาสมุทร
เส้นทางของมันไม่ใกล้และเป็นเส้นตรงที่แสนสะดวกสบายเลย
มันคดเคี้ยว และเต็มไปด้วยอุปสรรค
แต่ว่าน้ำก็หาทางไปปลายทางของมัน นั่นคือ มหาสมุทร
มหาสมุทรที่เป็นจุดพบกันของต้นน้ำนั่นเอง
น้ำตก..ยังไงมันต้องตก
น้ำที่ไม่มีผืนดินรองรับต่อไป
แน่นอนว่าน้ำที่อยู่สูง ต้องตกลงมา
เส้นทางดิ่งตัวลงมาของมันช่างสั้น แต่ก็สวยงาม
ชีวิตคนเราก็สั้น และคงต้องดับไป เช่นเส้นทางของน้ำตก
ถ้าอย่างนั้นเวลาที่เหลือของเรา
ทำไมไม่ทำให้มันสวยงาม และมีค่า เหมือนเวลาของน้ำตก
ความจริงจะเอาให้ครบสิบ แบบว่าอยากฝากบอกถึงทุกคนโดยเฉพาะนักแต่งเพลงที่เราชื่นชอบ
วันเดียวกันนั้นกรวิกแต่งตัวชุดนักมวยและตัดผมสั้น เขาดูสง่าสมชายมาก ลบหน้าที่แต่งไปแล้วก็ถือว่าหน้าคมเข้มคนหนึ่ง เขาตรงไปที่สนามมวยที่จะพบชัชทันทีในมือถือผ้าเช็ดหน้าของชัช ท่าทางมุ่งมั่นนั้นทำให้ชัชประหลาดใจ “ของนาย เอาคืนไป”กรวิกเอ่ยพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าของชัชคืนให้เขา ชัชยังนิ่งแต่ก็ยิ้มออกมาเหมือนไม่ยี่หระอะไร “อยากคืน”ชัชเอ่ยสีหน้ายิ้ม แต่ยิ้มนั้นไม่เยาะ แต่ยิ้มสบายๆกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมดา “ใช่ เอาของนายคืนไป”กรวิกก็สายตาและท่าทางแน่วแน่ไม่แพ้กัน “อยากคืนก็ได้ แต่ชนะฉันให้ได้ก่อน”ชัชกล่าวพร้อมเดินนำไปที่สนามมวย คนในนั้นมุงดูเต็ม รวมถึงน้ำหวานและนังเจี๊ยบด้วย ทันทีกรวิกขึ้นไปบนเวที ชัชก็ต่อหมัดรัว แรกๆกรวิกยังหลบทัน เอามือป้องบ้าง แต่ว่าหลังหลบไม่ทัน โดนไปหลายหมัดเหมือนกัน หน้าแดงบวมเป่ง แต่กรวิกก็ยังไม่ยอมแพ้ ชัชยิ้มออกมาอย่างทึ่ง แต่ก็ต่อยไม่ยั้งเหมือนกัน กรวิกล้มลง พยายามจะยืน แล้วในที่สุดก็ยืนขึ้นได้ เมื่อเห็นหน้าหวาน ที่กำลังมองอย่างห่วงใย เขาจะต้อง... จะต้องทวงคืนหวานกลับมาให้ได้ “เฮ้ยใช้ได้ พยายามลุกทั้งที่ไม่ไหว แกร่งว่ะ”ชัชกล่าวยิ้มๆ ต่อยไปอีกหมัดชัชเซตามแรงหมัดแต่ก็พยายามพยุงตัวให้ยืน “นังวิ๊กกี้ลงมาเถอะ เดี๋ยวก็ตายก่อนหรอก”กระเจี๊ยบส่งเสียงเตือนด้วยความเป็นห่วง แต่กรวิกไม่ยอมแพ้ยังยืนอยู่ หวานน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เป็นห่วงชัช น้ำตาที่ไม่เคยให้ใครง่ายๆกลับไหลรินออกมาอย่างอยากที่จะเก็บเอาไว้ "ไม่"กรวิกปฏิเสธเสียงแข็ง ทั้งๆที่รวบรวมกำลังจะสู้ต่อไป “นังหวานไปห้ามแฟนหล่อนสิยะ มันจะฆ่านังวิ๊กกี้อยู่แล้ว”กระเจี๊ยบหันไปขอร้องหวาน หวานเดินเข้าไปหากรวิกข้างสนามมวย “วิก ลงมาเถอะจะทำงี้ทำไม”หวานพูดทั้งน้ำตา “ก็เพื่อเธอไงหวาน”กรวิกกล่าวสายตามุ่งมั่นมาทางหวาน หวานยิ้มทั้งน้ำตา ในขณะนั้น ชัชจะเข้าไปต่อยกรวิกอีกที กรวิกหลบ พร้อมปล่อยหมัดไปที่ขมับซ้ายสุดแรง ชัชล้มคว่ำ แต่กรวิกรู้ดี ...ว่าชัชแกล้งแพ้ ชัชแกล้งนอนแผ่หลาจนกรรมการนับหนึ่งถึงสิบ เขาก็ไม่ยอมลุก เป็นอันว่า กรวิกชนะ หวานเดินไปหากรวิก พร้อมกอดเขาไว้แน่น แต่เขาผละออก เพราะโดนอัดทั้งตัว หวานหน้าเสีย “เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหน” “ไม่เจ็บหรอก ขอกอดหน่อย”กรวิกกล่าวทั้งหน้าบวมปูด พร้อมยิ้มออกมาอย่างยินดี ทั้งคู่กอดกันกลมอย่างรักใคร่ "นายก็มีลูกบ้าเหมือนกันเหรอ"หวานกล่าวทั้งน้ำตา พร้อมยิ้มออกมา “ไม่บ้าอย่างเดียวนะ เก่งด้วยย่ะ ขนาดนายชัชอะไรนั่น ทั้งถึก ทั้งบึกบึนขนาดนั้น หล่อนยังล้มเค้าได้เลย”กระเจี๊ยบเอ่ยทั้งยินดีกับเพื่อนทั้งสงสัย “ใครว่าฉันล้มเค้าล่ะ เค้าล้มตัวเองต่างหาก”กรวิกบอกตามความจริง เพราะมั่นใจว่าหมัดตนไม่หนักพอล้มคนแข็งแรงอย่างชัชได้ “ล้มตัวเองนี่นะ ทำงั้นทำไมยะ”กระเจี๊ยบไม่เข้าใจอุทานออกมา ชัชเดินเข้ามาพร้อมยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วพูดว่า “เพราะว่า หวานรักนายนะสิ กรวิก” “นาย”กรวิกเอ่ยเหมือนซึ้งใจ “ไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันจะรั้งหวานไว้กับฉัน นายโชคดีมากนะที่หวานรักนาย อิจฉาว่ะ”ชัชเอ่ยยิ้ม แม้จะเอ่ยว่าอิจฉาแต่ในใจกลับไม่คิดอย่างนั้นจริงๆ “ขอบคุณ”กรวิกเอ่ยออกมายิ้มให้ “ไม่ต้องหรอก นายทำให้ฉันโดนหวานหักอก แต่ว่าฉันก็เอาคืนนายจนน่วมละ นายกับฉันหายกันแล้วนะ ไปละ โชคดีเพื่อน”ชัชกล่าวพร้อมยิ้มเดินจากไป ทั้งหวาน ทั้งกรวิก กระเจี๊ยบยิ้มในความเป็นพระเอกตัวจริงของชัช “เท่ห์อ่ะ น่าหม่ำด้วย นี่นังหวานหล่อนไม่เอาเขา งั้นฉันจองนะ”ว่าแล้วกระเจี๊ยบก็วิ่งตามชัชไป ..... วันหนึ่ง กรวิกนัดหวานมาที่ดาดฟ้าของหอ แล้วตั้งกล้องโทรทรรศน์ไว้ เพื่อมาดูดาวกับหวานสองคน “นัดมาบนนี้ทำไม”หวานเอ่ยถามยิ้มๆ “อยากดูดาวกับเธอ”กรวิกกล่าวยิ้มๆ ทั้งคู่ตกในห้วงแห่งรักมีความสุขมาก “แต่นี่มันคืนแรมนะ มีดาวที่ไหนล่ะ”หวานเอ่ยถามอย่างสงสัย “ก็ดาวบนดินไงล่ะ มานี่สิจะให้ดูอะไร” กรวิกนำมาที่กล้องโทรทรรศน์ พร้อมส่งกล้องให้เธอดู หวานส่องไปเรื่อยๆ ไปหยุดที่ดาดฟ้าของอาคารแห่งหนึ่ง มีคำว่า “L O V E” หวานยิ้มออกมา “หลับตาก่อนสิ" "จะให้รางวัลเหรอ"กรวิกกล่าวอย่างรู้ทัน "รู้อีก"หวานกล่าวอย่างอายๆ กรวิกคิดว่าท่าทางเวลาที่หวานอายน่ารักมากมาย "รางวัลของเธอ บังคับว่าต้องถูกใจนะ ไม่งั้นมีเคือง"กรวิกกล่าวอ้อมแอ้ม "จ้า จะหลับตาได้ยัง"หวานเอ่ยเสียงหวาน และเธอคงหวานอย่างนี้กับกรวิกเท่านั้น กรวิกหลับตา หวานจับหน้าเขามาใกล้ จูบที่ตาเปลือกตาข้างซ้าย เลื่อนมาจูบที่ระหว่างคิ้ว แล้วหยุดจูบที่ริมฝีปาก กรวิกลืมตา พร้อมยิ้มออกมา หวานทำนิ้วรูปตัวแอล “จูบรูปตัวแอล รางวัลของ นายชอบไหม” "สุดๆ เลย" กรวิกยิ้มอย่างยินดี พร้อมกอดหวาน ในค่ำคืนแห่งรักอย่างมีความสุข จบจากใจคนแต่ง ไปดูการ์ตูนเรื่องนึง เลยอยากให้ตอนจบ นางเอกเป็นกระเทย แต่นางเอกรับได้ แต่กลัวจะไปเหมือนหนังบางเรื่อง
Lovers
0 คน เลิฟเก่งกาจ
Lovings
เก่งกาจ เลิฟ 1 คน
หน้าส่วนตัว
3846
