29 ธันวาคม 2550 14:51 น.
เก่งกาจ
ทางด้านรักไพรเมื่อปลอบประโลมบุตรสาว จนสงบลง ก็เดินออกจากห้อง พร้อมพูดกับตนเองว่า
ขอโทษนะแก้ว เพราะแม่เองทำร้ายลูกเอง แม่ทำร้ายลูกเองรักไพรกล่าวพร้อมร้องไห้ออกมา
เธอนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น วันที่เธอไม่อาจลืมการกระทำอันร้ายกาจในความคิดของเธอ
วันนั้น แก้วพาวายุแฟนหนุ่มมาให้มารดาดูตัว
แก้วเข้าห้องน้ำก่อน ยุอยู่คุยกับแม่แก้วก่อนน่ะค่ะแก้วกล่าวขอตัวโดยเปิดโอกาสให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
รักไพรเห็นท่าทีของวายุ พร้อมข่าวคราวว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง เจ้าชู้ เธอไม่อยากให้ลูกสาวยุ่งเกี่ยวกับคน ๆนี้รักไพรตัดสินใจพูดกับวายุว่า
คุณรู้ใช่ไหมว่าแก้วเป็นลูกคนเดียวรักไพรเอ่ยถาม
ครับวายุตอบด้วยท่าทีสงบ จนแม่แก้วเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาเจ้าชู้จริง อย่างที่คนอื่นกล่าวหรือเปล่า แต่เธอก็พูดต่อว่า
ฉันรักลูกสาวคนนี้มากนะคุณวายุแม่แก้วว่า
วายุเริ่มจับน้ำเสียง และความรู้สึกของคู่สนทนาได้ดีว่าแม่แก้วไม่เขาเท่าไหร่ เพราะใช้คำว่าคุณวายุนำหน้า มันดูห่างเหิน
ครับวายุตอบ
ฉัน อยากให้คุณเลิกยุ่งกับลูกสาวฉันรักไพรแม่ของแก้วบอกด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
เหตุผลละครับ คุณ...ป้าวายุเลือกใช้สรรพนามให้ถูก เพราะไม่อยากให้คู่สนทนาไม่พอใจไปมากกว่านี้
เหตุผลนะหรือ คุณไม่เหมาะกับลูกสาวของฉัน และฉันก็ไม่ปลื้มคุณพอหรือยังแม่แก้วหยุดพร้อมดูท่าทีของคู่สนทนา
ที่สำคัญถ้าคุณรักลูกสาวฉันจริง ๆ คุณคงรู้ว่าประวัติของคุณ ไม่พอที่จะทำให้ฉันวางใจยกลูกสาวที่เป็นดังดวงใจของฉัน ให้กับคุณได้แม่ของแก้วพูดต่อ
ประวัติผมเขาพูดเหมือนไม่เข้าใจ
ก็เรื่องความเจ้าชู้ของคุณ ถ้าคุณรักลูกสาวฉันจริง คุณคงหลีกทางให้กับผู้ชายดี ๆ ที่เขารักแก้วดีกว่านะรักไพรกล่าวต่อ
ผม...วายุไม่รู้จะพูดอย่างไรเพราะเจอขอตรง ๆแบบนี้ เขาไม่ทันตั้งหลัก
หวังว่าคุณคงไม่ทำให้ฉันผิดหวัง ในน้ำใจของคุณหรอกนะ คุณวายุรักไพรกล่าวต่อพร้อมสังเกตท่าที วายุเศร้าใจมากที่โดนขัดขวาง และดูถูกน้ำใจอย่างนี้
ถ้างั้นฝากลาแก้วให้ผมด้วยครับ คุณ..ป้าวายุกล่าว พร้อมเดินจากไป
เหตุการณ์วันนั้น รักไพรไม่เคยลืม ว่าแก้วเสียใจแค่ไหน และบอกกับเธอจะไม่รักผู้ชายคนไหนอีกเลย
รักไพรจึงคิดแผนออกว่าจะช่วยลูกสาว อย่างไร
รักไพรเตรียมที่อัดเสียง พร้อมใจความที่อยากจะให้ร้อยแก้วอ่าน
แก้วอ่านคำนี้ให้แม่ฟังหน่อยสิ แม้ไม่ได้เอาแว่นมาอ่านไม่ออก เธอบอกร้อยแก้ว แต่ร้อยแก้วไม่รู้ว่าแม่ตัวเองเตรียมอัดเสียง
เจอกันที่เดิม ที่ของเราร้อยแก้วอ่าน รักไพรรีบอัดเสียงโดยไม่ให้ร้อยแก้วรู้ตัว
ข้อความนี้ของใครค่ะ ของแม่หรือคะร้อยแก้วถาม
ไม่รู้ มันตกอยู่หน้าบ้าน แม่ก็เก็บมา นึกว่าเป็นของแก้วรักไพรโกหกหน้าตาย
ช่างมันเถอะค่ะ แก้วไปก่อนนะค่ะร้อยแก้วกล่าวจะทำท่าลา
เดี๋ยวแก้ว วันนี้ แก้วไปเอาเสื้อที่แม่ลืมไว้ที่บ้านชายทะเลได้ไหมลูกแม่ต้องใส่ไปงานนะลูกรักไพรอ้อนบุตรสาว
แต่ว่า งานแก้ว ...แก้วจะปฏิเสธ
น่านะลูก ไปเอาเสื้อให้แม่หน่อยรักไพรตื้อ
ก็ได้ค่ะแก้วรับคำ
ขอบใจจ๊ะรักไพรกล่าว
เมื่อเห็นแก้วลับตา เธอก็ใช้โทรศัพท์บ้านโทรเข้าเครื่องวายุ
วายุรับโทรศัพท์
สวัสดีครับ
ไม่นานก็มีเสียงแก้วดังตอบกับมา เป็นเสียงที่แม่แก้วอัดไว้
เจอกันที่เดิม ที่ของเรา
จากนั้นสายก็วางไป
ใคร เสียงแก้วนี่ นัดเราเหรอ ที่ของเรา ใช่แล้วที่ของเราจากนั้นวายุก็ตรงไปที่บ้านชายทะเลของร้อยแก้วทันที
ที่บ้านชายทะเล ร้อยแก้วซึ่งมาเอาเสื้อของแม่ที่บ้าน ก็พบวายุรออยู่
แก้ว มีอะไรเหรอ นัดผมมาวายุบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แก้วงง ประกอบกับเรื่องต่าง ที่เขาทำ จึงทำให้ปั้นปึ่งใส่เขาและพูดว่า
ฉันนี่นะ นัดคุณ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าแก้วบอก
ก็คุณโทรมานัดผม นี่ไงเบอร์บ้านคุณโทรมาหาผมเขาชูโทรศัพท์มือถือให้แก้วดูว่านี่เบอร์บ้านเธอ
เปล่านะ ฉันไม่ได้โทร เวลานี้ที่แสดงในมือถือ ฉันออกจากบ้านมานานแล้ว หรือว่า แม่ฉันจะโทรหาคุณแก้วบอกดี ๆ เป็นครั้งแรกที่แก้วพูดดี ๆกับเขาหลังจากเหตุการณ์วันนั้นวันที่เขาทำให้เธอเสียใจ
หรือว่า แม่คุณ เขาเปิดทางให้ผมแล้ววายุกล่าวอย่างดีใจ
อะไรนะแก้วเอ่ยถามเขาพร้อมจะถามแต่ว่า
เพล้ง !!!!!!!
เสียงอะไร ขโมย แน่ๆเลยแก้วอุทานพร้อมเข้าไปดู
แก้วเข้าไปดูพบว่าเป็นขโมยจะมาขโมยเธอ จึงต่อสู้กับมัน แต่ว่าโดนมันจับพร้อมใช้มีดจี้ที่คอ
วายุเห็นดังนั้นได้แต่ยืนดูสถานการณ์ไปก่อน แก้วเห็นเป็นทีเผลอ จึงกระทืบเท้าไปที่มันเต็มแรง วิ่งหนีไปทางวายุ
แก้วระวังวายุเห็นคนร้ายจะเอามีดบินทำร้าย แต่ว่าวายุผลักแก้วออกไป แล้วรับมีดแทน มีดปัดที่เฉียดปอดไปนิดเดียว
โอ๊ยวายุอุทานด้วยความเจ็บ
ยุแก้วร้องเสียงหลง พร้อมตรงมาที่วายุพยุง แม่ของแก้วซึ่งก็คือรักไพรมาถึง ใช้ปืนยิงที่ขาคนร้ายเพื่อหยุด จากนั้นก็โทรแจ้งตำรวจ
แม่ช่วยยุด้วยร้อยแก้วบอกแม่ พร้อมร้องไห้ออกมาด้วยความเป็นห่วงวายุ
ผมไม่เป็นไรวายุกล่าวพร้อมยิ้มจาง ๆให้อย่างอ่อนโยน
แม่ว่า พาวายุไปโรงพยาบาลก่อนเถอะลูกรักไพรบอก
แก้วพาวายุไปโรงพยาบาล ระหว่างที่รออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
วัลย์ และครีมก็มาเฝ้าวายุหน้าห้องพยาบาล
วัลย์ เห็นแก้วไม่สบายใจ ก็เข้าไปปลอบโยน
ยุต้องหายดีค่ะ คุณแก้วรัตวัลย์กล่าว
ฉันเป็นห่วงเขาเหลือเกินค่ะ คุณวัลย์แก้วพูด พลางน้ำตาคลอ
เห็นคุณเป็นห่วงเขาอย่างนี้ เห็นทีฉันต้องบอกความจริงกับคุณแล้วล่ะค่ะรัตวัลย์กล่าว
ความจริงอะไรคะ
29 ธันวาคม 2550 14:49 น.
เก่งกาจ
สวัสดีค่ะฉันชื่อร้อยแก้ว ตอนนี้ฉันทำงานเป็นครีเอทีฟอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง รสนิยมทางเพศค่อนข้างผิดปกติไปนิด เพราะฉันชอบผู้หญิง หรือที่คนต่างชาติเขาเรียกว่าเลสเบี้ยนนั่นแหละค่ะ
เหตุผลนั่นหรือค่ะที่ฉันเป็นแบบนี้ ไม่อยากจะพูดถึงเจ้าตัวดีนั่นเลยค่ะ
สวัสดีครับผมชื่อวายุ ผมเคยมีแฟนคนหนึ่งที่รักมาก แต่ว่าตอนนี้เป็นศัตรูกันไปแล้ว เธอทำงานที่เดียวกับผม แต่ว่า ไม่กินเส้นกัน ที่ไม่กินเส้นกันเพราะเราเลิกกันแล้ว เธอไปมีแฟนใหม่ เป็นผู้หญิง ทุกทีที่เธอมีแฟนใหม่ ผมก็จะไปยุ่งกับแฟนของเธอ เธอที่เป็นอดีตแฟนผม ก็คือร้อยแก้ว นั่นแหละครับ สาเหตุที่เธอเป็นทอม ก็เพราะอะไร เดี๋ยวคุณก็ทราบเอง
ที่โรงหนัง วันนี้แก้วจะพา เพื่อนรู้ใจคนใหม่ ของเธอไปดูหนัง เผอิญเจอกับวายุที่โรงหนัง เธอชื่อครีม วันนั้น วายุพาแฟนคนใหม่ ที่เขาคบหาด้วยหลังจากที่เลิกกับร้อยแก้ว เธอชื่อรัตวัลย์ ชื่อเล่นว่าวัลย์
เมื่อสองคู่มาเจอกันที่โรงหนัง แก้วได้แต่มองยุอย่างไม่ชอบหน้า เพราะเมื่อไรที่เธอมีแฟน ยุจะต้องมายุ่งกับแฟนของเธอ ไม่เว้นแม้แต่ครีม แต่ว่าแก้วถึงแม้จะเป็นทอม แต่ก็ไม่เคยมีอะไรกับแฟนแบบคู่เลสเบี้ยน เธอคบหาอย่างคนรักเฉย ๆ
หวัดดีแก้ว มาดูหนังหรือวายุทัก แฟนเก่า พร้อมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
เห็นว่าอยู่โรงหนัง ก็มาดูหนังสิ ถามได้แก้วตอบกวน ๆ ยุได้แต่ยิ้ม เป็นยิ้มที่ยากจะเดาว่ามันรู้สึกเช่นไร พร้อมมองครีมอย่างเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม
หวัดดีครับ คุณครีมวายุเปลี่ยนท่าที พร้อมสังเกตปฏิกิริยาโต้กลับของร้อยแก้ว ได้ผลยิ่งเห็นร้อยแก้วหวงแฟนสาวของตน ก็ยิ้มอย่างพอใจ พร้อมยั่วแฟนเก่าต่อทันที
ถ้าไม่รังเกียจ เชิญแก้ว คุณครีม มานั่งดูด้วยกันสิครับ ยังไม่ซื้อตั๋วใช่ไหมวายุเอ่ยชวน พร้อมสังเกตุท่าทีของแฟนเก่า
รังเกียจสิ ทำไมจะไม่รังเกียจร้อยแก้วกล่าวพร้อมแสดงสีหน้าไม่พอใจ ยิ่งพอเห็นยิ้มที่ขันเหมือนผู้ใหญ่คุยกับเด็กน้อย รอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนนั้น เธอยิ่งไม่พอใจ
เฮียแก้ว ใจเย็นสิค่ะครีมจับมือพร้อมเตือนให้แฟนเธอใจเย็นลง ไม่อยากให้มีเรื่อง
เฮียไปซื้อตั๋วก่อนนะครีม ไม่อยากอยู่ตรงนี้ นาน ๆแก้วบอก พร้อมเลี่ยงไปอีกทาง
งั้นวัลย์ไปซื้อตั๋วก่อนนะค่ะ วายุวัลย์บอกพร้อมเดินเลี่ยงไปอีกทาง
วายุหันมายิ้มให้ครีมแบบเป็นมิตรไม่ได้แสดงท่าทีเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม พร้อมหันหน้าไปทางร้อยแก้วที่ไม่ได้หันมามองเค้า เค้ามองร้อยแก้วอย่างเศร้าใจ ซึ่งความรู้สึกนี้ครีมรับรู้ได้จากสายตาเขาที่มองร้อยแก้ว แต่เธอไม่พูดอะไรออกไป
เมื่อทุกคนได้ตั๋ว ก็ต่างแยกย้ายไปดูหนัง มีอยู่ฉากหนึ่ง
เป็นฉากอาทิตย์อัสดง ที่สวยมากเหมือนใจจะตรงกัน ทั้งร้อยแก้ว และวายุที่นั่งแถวเดียวกัน แต่คนละด้านกันหันมามองหน้ากัน เหมือนใจตรงกัน ทั้งคู่ต่างมองหน้ากันอย่างเศร้า และเมื่อรู้สึกตัว ก็ละสายตาไปคนละทาง
มีเพลงหนึ่งดังขึ้น
ถ้าหากเธอจะไปด้วยกัน จะอยู่เคียงข้างกับฉันเรื่อยไปไม่ห่าง ฉันก็พร้อมเผชิญ ฉันก็พร้อมจะนำทางสู่จุดหมาย
แค่เพียงมีเธอเท่านั้น หวานใจ ทุกอย่างคงดูสดใส ก้าวไปด้วยกัน เพราะฉันรักเธอจริง ๆ เพราะ
ฉันรักเธอมานาน เธอคือฝัน ก็เธอคือหวานใจ
ทั้งคู่เหมือนตกอยู่ในภวังค์ นึกถึงตอนที่อยู่ชายหาด
ทั้งวายุและร้อยแก้วต้องนั่งมองดูอาทิตย์ยามอัสดง โดยแก้ว อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน โดยเปิดเพลงฟังซึ่งเป็นเพลงที่เดียวกันที่ทุกคนได้ยินในโรงหนังนี้
เราจะไปที่นั่นด้วยกันใช่ไหมค่ะ ยุร้อยแก้วถาม
อือ ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ แก้ววายุกล่าว พร้อมกระชับวงแขน พร้อมหอมแก้มแฟนสาวหนึ่งที เช่นกันร้อยแก้วหอมแก้มเขาเช่นกัน
ไม่นานทั้งสองก็ตื่นจากภวังค์ ไม่มีใครเห็น น้ำตาของร้อยแก้วไหลรินลงมาอย่างเสียใจ เพราะคนรักผิดคำมั่นสัญญาที่ให้กับเธอ เธอจึงตัดสินใจเป็นทอม และไม่รักผู้ชายคนไหนอีกเลย
ไม่มีใครเห็นอีกเช่นกัน วายุเบือนหน้าไปอีกทางอย่างเสียใจเช่นกันที่เรื่องต้องลงเอยแบบนี้ เขาไม่อาจบอกใครได้ว่าเป็นเพราะเหตุใด
เมื่อดูหนังเรียบร้อย ร้อยแก้วส่งครีมแล้วเธอก็กลับบ้านตรงไปที่ห้อง
ในห้องร้อยแก้ว มีโต๊ะเขียนหนังสือ ซึ่งมีรูปที่เธอและแฟนเก่าซึ่งก็คือวายุถ่ายเมื่ออาทิตย์ยามอัสดงเธอได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างยากที่จะอดกลั้น
ทำไมค่ะยุ ทำไมคุณถึงผิดสัญญากับฉันเธอปล่อยโฮออกมา
รักไพร แม่ของร้อยแก้วเดินผ่านมาได้ยินบุตรสาวร้องไห้ ก็เดินเข้ามาหาพร้อมถามบุตรสาวอย่างเป็นห่วง
แก้วร้องไห้อีกแล้วหรือลูกรักไพรถามบุตรสาว
แม่ ทำไมแก้วถึงลืมเค้าไม่ได้แก้วถามแม่
ไม่เอาลูก เลิกคิดถึงคนเลวพรรค์นั้นได้แล้ว ลืมแล้วหรือว่ามันเคยทำกับลูกอย่างไรรักไพรบอกพร้อมกอดปลอบประโลมบุตรสาว
แก้วได้ฟังดังนั้นก็นึกถึงเหตุการณ์นั้น เหตุการณ์ที่เธอเจ็บช้ำน้ำใจสุด ๆ ไม่คิดว่าคนรักจะทำกับเธอได้
วันนั้นเธอโทรศัพท์ไปหาแฟนหนุ่ม ซึ่งก็คือวายุ วายุไม่ยอมรับสาย เธอจึงตรงไปที่บ้านเขา
ก็พบว่า วายุพาผู้หญิงคนหนึ่งมากกกอดที่บ้านของเขา
ยุร้อยแก้วเรียกวายุ อย่างเสียใจสุด ๆ
คนเลวแก้วว่าแฟนของตน พร้อมวิ่งหนีไป แต่วายุไม่ตาม แต่วายุก็เสียใจสุด ๆ ที่ทำอย่างนั้น แต่ร้อยแก้วไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเหตุการณ์มันเป็นเช่นไรกันแน่
15 ตุลาคม 2550 15:21 น.
เก่งกาจ
รักเธอคนนั้นที่สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
และจะรักเธอตลอดไป...................
28 สิงหาคม 2562 11:39 น.
เก่งกาจ
วันนี้คนนั้นก็จะเอาอย่างนั้น คนนี้ก็จะเอาอย่างนี้ มีแต่เรื่องสุดทน ประดังประเดเข้ามา ท่านพี่นั่งหัวเสียกับแม่หมี แม่หมีมองอย่างห่วงใย ทันใดนั้นก็มีสายตรงล่าสุด ตรงด่วนเรื่องร้ายแรงเข้ามา แม่หมีแย่งโทรศัพท์ท่านพี่แล้วว่า พรุ่งนี้จ๊ะ พรุ่งนี้ เธอจะเห็นว่า ทุกอย่างในวันนี้เกิดอะไรขึ้น แล้วเธอค่อยหาทางแก้ไขปัญหานะ วันนี้ เธอต้องพักทุกอย่างไว้ก่อน แม่หมีรับโทรศัพท์ยิ้มให้ท่านพี่ พร้อมพูดกับสายด่วนเจ้าปัญหานั้นว่า ค่ะ วันนี้มีอะไรอีกคะ ฝากไว้กับฉันนะคะ เดี๋ยวฉันจะรีบบอกเขา(ท่านพี่)ให้ ท่านพี่ยิ้มค่อยสบายใจ ไปทานข้าวแล้วนอนพัก(ใจเย็นนะท่านพี่ พรุ่งนี้ค่อยแก้ไขกันไป พักก่อนนะ) (28/8/2562)
29 กรกฎาคม 2550 18:04 น.
เก่งกาจ
เจนนิสาเดินออกมาเรื่อย เหมือนกำลังตัดสินใจหาคำตอบให้ต้นเองว่าควรจะไปจากที่นี่ดีไหม แต่ในระหว่างที่กำลังคิดเรื่องของตนเองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเฮียบิ๊กพูดกับลูกน้อง
จัดการเก็บไอ้ต้นน้ำให้ได้ ภายในคืนนี้ อย่าพลาดล่ะเฮียบิ๊กพูดกับลูกน้องน้ำเสียงจริงจังและน่ากลัว
ลูกน้องได้ยินดังนั้นรีบพยักหน้าและแยกย้ายกันไปจัดการตามที่นายสั่ง
เจนนิสาได้ยินดังนั้นรีบวิ่งไปหาต้นน้ำทันทีเพื่อบอกให้เขารู้ตัว ในใจเป็นห่วงเขาเป็นที่สุด
ทันทีที่ถึงที่พักของต้นน้ำ เจนนิสาวิ่งตามหาเขาแต่ไม่พบ เจอมะพร้าวรีบถามทันที
มะพร้าว คุณต้นน้ำล่ะเจนถามอย่างร้อนรนกลัวไม่ทันการณ์
เออ คุณฟ้าใส ชวนไปนั่งเล่นกันที่สวนกลางเกาะนะครับนายหญิง อ้าวนายหญิง นายหญิงจะรีบไปไหนมะพร้าวเรียก แต่ไม่ทันแล้ว เจนนิสารีบวิ่งไปที่สวนทันที
ในระหว่างที่วิ่งไปที่สวน เจนนิสาได้แต่พูดกับตนเองว่า ขออย่าให้ต้นน้ำเป็นอะไรไป หากเขาเป็นอะไรไป เธอคงแย่แน่ถ้าไม่มีเขา เธอไม่สนว่าข้างกายเขาจะมีใคร ขอแค่เขามีชีวิตอยู่และมีความสุขมากเธอก็พอใจแล้ว
ต้นน้ำอย่าพึ่งเป็นอะไรนะเจนนิสาพูดกับตัวเอง
เจนนิสารีบวิ่งไปที่นั่นเร็วที่สุดในชีวิต
ทันที่ไปที่สวนเธอรู้ว่าสายไปเสียแล้ว เพราะลูกน้องเฮียบิ๊กสองคนจับตัวต้นน้ำ พร้อมใช้ฟ้าใสเพื่อข่มขู่ ต้นน้ำจะทำอะไรก็ทำไม่ได้ เพราะห่วงฟ้าใสจะเป็นอันตราย
เจนนิสาเห็นดังนั้นใช้ความคิด จากนั้นก็หยิบไม้หนังสติ๊กที่เธอชอบพกติดตัว เล็งไปที่คนร้ายคนหนึ่งที่จับฟ้าใสไว้ พร้อมยิงไปเต็มแรง
ลูกหนังสติ๊กเด้งไปโดนหัวคนร้ายนั้นอย่างแรง ทำให้คนร้ายนั้นต้องปล่อยมือจากฟ้าใส เจนเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปกระโดนถีบกลางอกมันล้มลง เจนรีบเอามือมันไขว้หลังพร้อมนั่งกดทับมันจากนั้นก็ใช้ด้ามปืนตีท้ายทอยให้มันสลบ
ต้นน้ำเห็นดังนั้นก็เห็นเป็นจังหวะใช้ศอกกระแทกไปที่อกมันเต็มแรงแล้วสู้กับมันจนจับมันไว้ได้
แต่ในจังหวะที่ทั้งต้นน้ำ เจนนิสาและฟ้าใสเผลอ คนร้ายที่สลบฟื้นขึ้นและเล็งปืนไปต้นน้ำ เจนนิสาเห็นดังนั้นรีบวิ่งไปเอาร่างป้องกันลูกกระสุนนั้นอย่างไม่คิดชีวิต กระสุนฝังใกล้ปอดมาก
เจนต้นน้ำเรียกเจนเสียงหลง น้ำเสียงเป็นห่วงสุดชีวิต
เจนสลบทันที
มะพร้าวที่เข้ามาทันเวลายิงไปที่มือของมัน อย่างไม่พลาดเป้า ปืนในมือคนร้ายหล่นลง มันกุมมือย่างเจ็บปวด
เจน เจน เจนอย่าเป็นอะไรไปนะต้นน้ำเรียก พร้อมกอดเจนไว้แน่นกลัวเธอเป็นอะไรไปที่สุด
ฟ้าใสได้แต่มองภาพที่แฟนหนุ่มกอดเจนนิสาไว้ อย่างเจ็บแปลบ
ต้นน้ำรีบอุ้มเจนนิสาไปที่ห้องพยาบาลของเกาะ โดยไม่สนใจใครจะคิดยังไง โดยเฉพาะแฟนสาวของตน ในใจนึกเป็นเจนนิสาเป็นที่สุด ชายหนุ่มไม่รู้ว่ากระเป๋าเงินร่วงลงมา มีรูปผู้หญิงคนหนึ่งร่วงลงมา นั่นคือรูปฟ้าใส แต่เมื่อเธอหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาดูก็พบรูปอีกใบหนึ่งซ่อนอยู่นั่นคือรูปเขียนของเจนนิสาในเสื้อผ้า และทรงผมเดียวกับฟ้าใสในภาพถ่ายนั้นไม่มีผิด บัดนี้ฟ้าใสรู้ดีว่าเธอเป็นเพียงตัวแทนของผู้หญิงในภาพเขียนนั่นเอง
เธอรู้สึกเจ็บปวดในใจเป็นที่สุด ยากจะบรรยาย
ในความฝันของเจนนิสา ในระหว่างที่เธอไม่ได้สติ
เธอเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุประมาณห้าขวบ วิ่งอยู่ หน้าตาเหมือนเธอในวัยเด็ก เด็กผู้หญิงคนนั้นวิ่งนำหน้าเธอไป พร้อมหันมามองเธอแล้วยิ้มให้ ส่งมือมาให้เธอเจนนิสาเอื้อมมือไปเพื่อจะสัมผัสมือของเด็กผู้หญิงคนนั้น หากทว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
เจนเป็นเสียงของต้นน้ำนั่นเอง
เธอหันไปเจอพบเขายื่นมือมาให้เธอ พร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
กลับมาเถอะต้นน้ำบอก พร้อมยิ้มให้เธอ
ส่งมือมาให้เธออย่างนั้น และรอเธออยู่
เธอหันมามองเด็กผู้หญิงคนนั้น และมองหน้าต้นน้ำสลับกัน จากนั้นเธอก็ตัดสินใจ
เจนนิสามองหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้น พร้อมพูดว่า
ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันยังไปอยู่กับเธอไม่ได้เจนกล่าวพร้อมมองเด็กผู้หญิงคนนั้นที่กำลังแสดงสีหน้าผิดหวัง
เจนนิสาเอื้อมมือมาจับมือของต้นน้ำ
ไม่นานเธอก็ได้สติพบว่าเธอกำลังนอนอยู่ในห้องพยาบาลของเกาะ และมีใครคนหนึ่งนั่งจับมือเธอไว้ ทันทีที่เขาเห็นเธอฟื้น เขาก็ยิ้มให้เธอ
เขาคือต้นน้ำ
เจนถามอย่างอ่อนเพลียว่า
ฉันตายแล้วหรือ
เธอยังไม่ตายต้นน้ำบอก พร้อมก้มหน้าโดยใช้ใบหน้าอีกด้านไปคลอเคลียใบหน้าของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
ฟ้าใสที่ยืนดูอยู่ รู้สึกแน่ใจ พร้อมเจ็บปวดเหลือเกินกับความจริงนี้
ฟ้าใสตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
ต้นน้ำค่ะฟ้าใสเรียก ต้นน้ำและเจนนิสาหันไปมอง
ฟ้าใส ผม....ต้นน้ำพยายามหาคำพูด แต่นึกไม่ออกว่าควรพูดอย่างไร
ฉันมีอะไรจะพูดกับคุณหน่อยค่ะ มาทางนี้กับฉันหน่อยได้ไหมฟ้าใสพูดด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
ทั้งสองเดินมาข้างนอกด้วยกัน เจนนิสามองตามอย่างเสียใจ คิดว่าต้นน้ำไม่เคยรักตน
ทางด้านฟ้าใสกับต้นน้ำ
ต้นน้ำค่ะ ฉันรู้ความจริงหมดแล้วล่ะฟ้าใสบอก พร้อมยิ้มจาง ๆให้อย่างเศร้าสร้อย
ความจริงต้นน้ำพูด เดาออกว่าความจริงนั้นคืออะไร
ค่ะ ฉันรู้แล้วว่าความจริง ผู้หญิงที่คุณรักมาตลอด คือคนที่อยู่ในรูปเขียนนั่น ...เจนนิสาน่ะค่ะฟ้าใสบอกอย่างเศร้า ๆ
ฟ้า...ผม...ขอโทษต้นน้ำกล่าวเสียงเบาแต่ก็หนักแน่น โดยเฉพาะคำสุดท้าย เขาคงไม่สามารถหาคำไหนพูดได้ดีเท่าคำนี้อีกแล้ว
ฟ้าใสส่ายหน้าทั้งน้ำตา เธอไม่พูด ได้แต่ร้องไห้ ต้นน้ำเห็นดังนั้นจับเธอเข้ามาสวมกอดเพื่อปลอบประโลมเห็นใจแฟนสาวเหลือเกิน และเกลียดตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอเสียใจ
เจนนิสาเห็นได้แต่เจ็บคิดว่าทั้งสองกำลังปรับความเข้าใจกัน น้ำตาไหลรินออกมาเดินออกมาอย่างเงียบ ๆ เดินไปเรื่อย ๆจนถึงสวนที่เธอนั่งดูอาทิตย์ยามอัสดงกับเขาในวันนั้น
จากนั้นเธอก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ
ขณะนั้นเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งเดินมาข้าง ๆเธอ
เขาคือต้นน้ำนั่นเอง เจนนิสารีบเช็ดน้ำตาจะเดินหนี แต่ว่ายังอ่อนเพลียอยู่จึงจะล้มลงแต่ต้นน้ำรับร่างไว้ได้ทัน
เจนนิสาพยายามสะบัดหนี เพราะไม่อยากถลำลึกไปกว่านี้
ปล่อย บอกให้ปล่อยเจนตวาดพร้อมพยายามแกะแขนเขาออก
เมื่อเห็นเขาไม่ปล่อยตัดสิน จะชกหน้าเขาทีหนึ่งด้วยความหมันไส้ แต่ว่าเขาจับไว้ได้ทัน แล้วเอามือทั้งสองของเธอไพ่หลังของหญิงสาวไว้ ไม่ให้ต่อสู้หรือขัดขืนได้ มองหน้าเจนนิสาอย่างอ่อนโยนและมีความหมาย
ฉันจะลาออกเจนนิสากล่าวเสียงแข็ง พร้อมเบือนหน้าไปอีกทาง
ลาออกทำไมเขาถามเสียงอ่อนโยน
เบื่อเธอตอบสั้น
เบื่อใครชายหนุ่มถามเสียงอ่อนโยนเช่นเคย พร้อมมองเธออย่างมีความหมาย
เจนนิสาหันหน้ามาพูดเสียงดังอย่างเหลืออด
ก็เบื่อเธอนั่นแหละแต่พูดยังไม่ทันจบ ต้นน้ำก็ก้มลงจูบหญิงสาวอย่างรวดเร็ว จูบนั้นรุนแรงในตอนแรก และค่อย ๆอ่อนโยนในตอนท้าย จากนั้นชายหนุ่ม ค่อย ๆถอนริมฝีปาก
และมองเจนนิสาที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์
ตอนนี้ อยากลาออกอยู่อีกหรือเปล่าต้นน้ำถามเสียงอ่อนใบหน้าชายหนุ่มห่างจากเธอนิดเดียว
เจนนิสายิ้ม ๆอย่างอาย เธอตอบเสียงเบา พร้อมมองต้นน้ำ
ไม่ออกแล้วก็ได้เจนนิสาบอกยิ้ม
จากนั้นทั้งสองก็สวมกอดกัน อย่างมีความสุข
ทั้งคู่จูงมือกันเดินดูอาทิตย์อัสดงด้วยกัน อย่างมีความสุข
เจน ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหม ว่าเราสองคนจะไปโลกใบนั้นที่เราพูดถึงกันได้อย่างไรน่ะต้นน้ำหันมาพูดกับเธอพร้อมยิ้มให้
เจนยิ้ม พร้อมพยักหน้าให้ จากนั้นก็ใช้ใบหน้าด้านหนึ่งของเธอคลอเคลียใบหน้า ด้านหนึ่งของเขาอย่างอ้อน ๆ จากนั้นก็ทั้งคู่ก็สวมกอดกันพร้อมมองอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า
จบ
Lovers
0 คน เลิฟเก่งกาจ
หน้าส่วนตัว
1171
