พอเถอะหนา....ขอร้อง

เก็บดาว

ในวันที่  ไร้ใครข้าง  หนทางหม่น
     ไร้แม้คน  เคยร่วมเรียง  เคียงคู่ฝัน
     มีคนหนึ่ง  ยังเห็นค่า   ว่าสำคัญ
     ทั้งที่ฉัน  มิเคยเหลียว  เกี่ยวข้องใจ
               ในวันที่  ปวดร้าว  หนาวดวงจิต
     เธอยังคิด  มาดูแล  ช่วยแก้ไข
     ช่วยปลอบโยน  "คนโดนทิ้ง"  ไร้ที่ไป
     ยังถามไถ่  เหมือนก่อนนี้  "ดีอย่างเดิม"
               ทั้งที่ฉัน  ไม่เห็นค่า  เวลาผ่าน
     อีกต่อต้าน  ความหวังดี  ที่คอยเสริม
     เป็นเหมือนน้ำ  ในแก้วใส  ไม่ต้องเติม
     มิเคยเริ่ม  เห็นความดี  ที่จริงจัง
               ในวันนี้  อยากจะขอ  "พอได้ไหม"
     เพราะหัวใจ  ฉันติดบ่วง  ห้วงความหลัง
     ใช่ว่าฉัน  จะมีจิต  คิดชิงชัง
     แต่กลัวพลั้ง  ทำเธอเหน็บ  เจ็บปวดจินต์             
               ลืมไม่ได้  ลืมไม่พ้น  คนหนหลัง
     ใจมันสั่ง  ให้คำนึง  ซึ้งถวิล
     จึงไม่อยาก  รู้สึกผิด  ติดราคิน
     ขอจบสิ้น  ความห่วงใย  ที่ให้มา