4 กันยายน 2550 06:48 น.
เก็จถะหวา
หัวใจขอก่อร่างสร้างความฝัน
จักฝ่าฟันอุปสรรคและขวากหนาม
มีความรักจริงใจแท้แน่นิยาม
ขอเดินตามเส้นทางสายอดทน
อาศัยความผิดพลาดวาดเป็นครู
ค่อยเรียนรู้สร้างสรรค์หมั่นฝึกฝน
จะศึกษาพากเพียรเพื่อสอนตน
ไม่จำนนแม้ทางไกลกว่าใครเดิน
แม้ล้มลงพลาดไปในวันนี้
ก็ยังดีกว่าปล่อยใจไปนานเนิ่น
ตามใจตนจนหลงไปเพลิดเพลิน
กล้าเผชิญความจริงสิ่งเป็นไป
เพื่อวันหนึ่งข้างหน้าจะมาถึง
ใจเป็นหนึ่งสู้ไปไม่เหลวไหล
ใครจะข่มทับถมให้อภัย
ไม่มีใคร... จะดีเท่า.... เรารู้ตัว......
3 กันยายน 2550 08:13 น.
เก็จถะหวา
รักคือหยาดน้ำทิพย์ชโลมใจ
หวานใดใดไม่เทียบเปรียบรักหวาน
อบอุ่นยิ่งได้อิงแอบแนบสราญ
ทรวงซาบซ่านรสรักประจักษ์ใจ
ความภัคดีในใจยังคงอยู่
ต่างก็รู้แม้กายดูเหมือนผลักไส
ความคิดถึงไม่เลือนรางจืดจางไป
วันวารไวหมุนพ้นผ่านกาลเวลา
แต่รักนั้นสัมผัสแล้วรุ่มร้อน
จึงจำจรจากไกลไม่ไปหา
ทำใจให้หยุดพอก่อเกิดมา
สรรสร้างค่ารักใหม่ให้จีรัง
วันนี้จึงยิ้มได้สลายรัก
ยอมหาญหักถอยห่างไม่ฝากฝัง
ก้าวข้ามเกมกามาพาใจพัง
รักแท้ยังเหลือเตือนแค่เพื่อนกัน
ความรู้สึกดีดีมีมอบให้
ด้วยจริงใจมอบแทนในแดนฝัน
คงคุณค่าอบอุ่นในสัมพันธ์
ห่วงหากันห่างห่างในหางตา
ความรักใหม่ในใจมอบให้เพื่อน
เชิญติงเตือนกันได้ไม่ถือสา
ขอให้เธอสุขใจในนิทรา
ขอเธออย่ากังวลจนหม่นใจ
2 กันยายน 2550 11:56 น.
เก็จถะหวา
อดีตนั่นหรือคือความฝัน
เพราะสิ่งนั้นผ่านไปไม่อาจหวน
ได้แต่นั่งนิ่งนึกระลึกทวน
แต่ยังกวนใจขุ่นให้ฉุนเคือง
ควรจดจำแต่สิ่งดีที่ได้ผ่าน
เป็นตำนานแห่งใจได้หลายเรื่อง
รักหรือชังคิดไปก็เปล่าเปลือง
ไม่อาจเปลื้องจำไว้ให้บทเรียน
อนาคตนั่นยังมาไม่ถึง
คาดเดาจึงไม่แน่มีแปรเปลี่ยน
วาดวิมานหรูไว้คล้ายนั่งเทียน
แค่วันเวียนอาจสลายหายพริบตา
แม้หมอดูว่าแม่นมีแก่นแท้
นั่นก็แค่นึกตามตำราหนา
ปัจจัยอื่นอีกมากหากมีมา
โชคชะตาใครกำหนดกฏตายตัว
อดีตสิ่งที่ผ่านกาลล่วงแล้ว
จำเป็นแนวเพื่อหลีกไกลจากภัยชั่ว
อนาคตข้างหน้ายังมืดมัว
อย่าเพิ่งกลัวตั้งสติมิร้อนรน
ปัจจุบันคือเวลาที่สำคัญ
คุมให้มั่นกายวาจาอย่าสับสน
สำรวมจิตแน่วแน่แก้ใจตน
คงรอดพ้นบ่วงกรรมเคยทำมา
1 กันยายน 2550 12:06 น.
เก็จถะหวา
บนเส้นทางที่เธอก้าวย่างเดิน
จะดำเนินสู่เป้าหมายปลายทางฝัน
หรือวาดหวังถึงเส้นชัยที่ไหนกัน
บนทางนั้นต่างมีบททดสอบใจ
ทางชีวิตใช่จะโรยด้วยกุหลาบ
ล้วนทิ้งคราบน้ำตามาแต่ไหน
อุปสรรคขวากหนามมีเรื่อยไป
ต้องปรับตัวปรับใจรับให้ดี
เอาแต่ปลอบประโลมใจไปวันวัน
จิตใจนั้นคงอ่อนแอแพ้ศักดิ์ศรี
ทั้งเปราะบางหวั่นไหวในวจี
คำชมมีก็เหลิงหลงทะนงตน
ฉะนั้นอยู่บนเส้นทางที่ย่างก้าว
อาจปวดร้าวหากใจมุ่งหมายผล
หวังสิ่งใดหากล้มพลาดขาดเล่ห์กล
ต้องอดทนรู้ปล่อยวางอย่างรู้ทัน
หน้าส่วนตัว
3379
