10 สิงหาคม 2550 07:52 น.
เก็จถะหวา
น้ำใจแม่นับว่าแสนประเสริฐ
ให้กำเนิดเลี้ยงดูจนเติบใหญ่
ให้ความรักอบอุ่นด้วยจริงใจ
ไม่มีใครรักแท้กว่าแม่ไป
แม่เป็นพระผู้ให้ในเรือนเหย้า
แม่คอยเฝ้าดูแลและแก้ไข
ลูกดื้อด้านแม่นี้ให้อภัย
พระผู้ให้คนนี้มีคนเดียว
แม่เมตตาอาทรพร่ำสอนสั่ง
แม่รับฟังปัญหาไม่ฉุนเฉียว
ลูกทุกข์ตรมปลอบใจให้คลายเกลียว
แม่แลเหลียวชะแง้คอยลูกกลอยใจ
แม่คอยป้อนคอยปลอบแต่อ้อนออก
แม่คอยบอกให้เดินทางอย่าเหลวไหล
พระคุณแม่มากยิ่งกว่าสิ่งใด
ลูกซึ้งใจยิ่งนักรักปักอุรา
แม่จะอดทนหิวให้ลูกอิ่ม
แม่จะยิ้มสู้สุดใจในปัญหา
เพราะแม่มีลูกน้อยข้างกายา
แม่นำพาลูกฝ่าฟันไม่หวั่นเกรง
โอ้แม่จ๋าพระผู้ให้ในใจลูก
แม่พันผูกปลูกฝังให้ลูกเก่ง
แม่ดูแลลูกให้ช่วยตัวเอง
ขอมอบเพลงบูชามารดาเอย
9 สิงหาคม 2550 16:08 น.
เก็จถะหวา
คิดถึงแม่ทีไรใจซาบซึ้ง
ด้วยคำนึงถึงคำที่พร่ำสอน
การกระทำของแม่ทุกบทตอน
เมื่อมองย้อนกลับไปใจสุขจริง
แม่เฝ้ารักห่วงใยในตัวลูก
แม่พันผูกสายใจจนใหญ่ยิ่ง
สองมือแม่โอบอุ้มอุ่นแอบอิง
แม่เป็นมิ่งขวัญใจให้พึ่งพา
สายตาแม่เหลียวแลชะแง้ตาม
แม้แต่ยามห่างไกลอาลัยหา
แม้ลูกเจ็บปวดใจช้ำใดมา
แม่เมตตาปลอบขวัญทุกวันคืน
คิดถึงแม่ทีไรใจซาบซึ้ง
แม่เป็นหนึ่งกว่าหญิงใดไม่เป็นอื่น
แม้ลูกทำแม่ช้ำทนกล้ำกลืน
ทำหน้าชื่นแม้อกตรมฝืนข่มใจ
7 สิงหาคม 2550 01:56 น.
เก็จถะหวา
ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร
ซาบซึ้งในความจริงอยู่เสมอ
ยอมรับขอแต่เพียงได้รักเธอ
ใจจึงเพ้อรักเพื่อให้ใช่ครอบครอง
ไม่คิดหวังให้เธอมารักตอบ
ขอแค่ลอบห่วงใยใจสอดส่อง
ให้เธอรู้มิหวังจะจับจอง
แค่ลอบมองเธอนั้นฉันสุขใจ
ใจคงสุขเพียงได้ใฝ่คิดถึง
เธอเป็นหนึ่งซึ้งรักรู้บ้างไหม
ถึงเรานั้นอยู่ห่างกันแสนไกล
แม้มีใครเคียงข้างไม่หมางเมิน
ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร
ด้วยเต็มใจให้ทุกอย่างไม่ห่างเหิน
ไม่เสียใจช้ำใจกล้าเผชิญ
เป็นส่วนเกินด้วยเต็มใจให้เธอเอง
http://doosong.exteen.com/20070707/entry
5 สิงหาคม 2550 19:27 น.
เก็จถะหวา
พอ
โลกแสนดีมีแต่ให้ไม่เคยขอ
มีเพียงพอทุกสิ่งอิงอาศัย
มนุษย์สัตว์พืชพันธุ์หมุนเวียนไป
ใช่เพื่อใครเพื่อให้เราเท่าเทียมกัน
มีน้ำฟ้าหลั่งมาเป็นฝนชุ่ม
สู่แหล่งลุ่มพื้นดินต่างสุขสันต์
สายลมไล้แดดอุ่นอุ่นกลิ่นกรุ่นควัน
คือสวรรค์บนดินถิ่สำราญ
ชนต่างกรรมต่างวาระต่างมาเกิด
คนประเสริฐมีปัญญาพาคิดอ่าน
รู้ชั่วดีถูกผิดจิตเบิกบาน
รู้ว่าการทำดีมีสุขใจ
ธรรมชาติสิ่งแวดล้อมน้อมนำจิต
โปรดช่วยคิดอนุรักษ์อย่าผลักไส
หากมุ่งแต่เกิดมาเอากำไร
โลกแล้งไร้เพราะใครเล่าเฝ้าทำลาย
โลกวัตถุเจริญไปไม่ยั้งหยุด
ใจมนุษย์หากลุ่มหลงคงเสียหาย
ต่างแก่งแย่งชิงดีกันวุ่นวาย
เพราะมุ่งหมายเอาแต่ได้ไม่แบ่งปัน
ทรัพย์ในดินกินจนเกลี้ยงไม่มีเหลือ
สินในน้ำที่เคยเอื้อก็สูญหาย
อากาศดีวิปริตผิดกลับกลาย
เพื่อนทั้งหลายควรรู้ค่าคำว่า พอ
2 สิงหาคม 2550 08:26 น.
เก็จถะหวา
ปากกับใจตรงกันฉันจะเชื่อ
พร้อมอ่อนเอื้อหัวใจให้ถนอม
แต่ไม่อยากรับรู้ใจจอมปลอม
ปากก็ย้อมสีมากยากยืนยัน
มีคำหวานมารำพันชุ่มฉ่ำชื่น
หลอกให้ตื่นจากหลับกับใจฝัน
เชื่อได้หรืออะไรมาประกัน
ว่าเขานั้นรักจริงยิ่งสิ่งใด
ธรรมดาแรกรักว่ารักเหลือ
ครั้นพอเบื่อคงไปหาคนใหม่
สิ่งที่เกิดก็ดับลับลาไกล
ไม่เหลือให้ต่อเชื้อเอื้อสัมพันธ์
ปากกับใจตรงกันฉันจะเชื่อ
และจะเอื้อโอนอ่อนตามใจมั่น
หากไม่รักก็คงไม่มีวัน
ขอกีดกันตัวของตนให้พ้นทาง
หน้าส่วนตัว
994
