23 มิถุนายน 2548 22:56 น.
เกียรติ กรัชกาย
มีมุมมองมากมายในชีวิต
แล้วแต่เธอจะเลือกคิดในมุมไหน
มองให้ซึ้งรู้เห็นความเป็นไป
มองด้วยใจไม่ใช่ด้วยสายตา
มีความรักมากพอรอให้รัก
เพียงตระหนักมั่นใจในคุณค่า
ชีวิตเคยผ่านผันวันเวลา
หยาดน้ำตาเคยหลั่งรดรันทดใจ
เคยเศร้า เคยโศก เคยอกหัก
เคยรัก เคยหวาน เคยหวั่นไหว
ความทุกข์ทนหม่นหมองตรองด้วยใจ
อย่าหวั่นไหวไร้ค่าชะตากรรม
ทางชีวิตทอดไกลไปข้างหน้า
วันเวลาเช้าตื่นมีคืนค่ำ
เช่นโลกนี้มีขาวและเงาดำ
มาคอยย้ำคอยเตือนเป็นเพื่อนใจ
มีมุมมองหลากหลายในชีวิต
แล้วเธอคิดเลือกทางไปข้างไหน
จะก้าวย่างแหลกเหลวสู่เปลวไฟ
หรือเธอจะยกใจให้พ้นกรรม ๚๛
12 สิงหาคม 2547 01:39 น.
เกียรติ กรัชกาย
อันพระคุณอุ่นอกที่เคยแอบ
ได้ชิดแนบอบอุ่นหนุนตักนุ่ม
เป็นเกราะป้องผองภัยที่ร้ายรุม
ดุจโพธิ์คุ้มแดดฝนจนใหญ่โต
ร่มโพธิ์ไทรใบหนาว่าคุณมาก
แต่ร่มรักของแม่แผ่อักโข
แม้ร่มไม้ใหญ่เย็นเช่นร่มโพธิ์
ยังไม่โตร่มเย็นเช่นแม่เรา
หยาดน้ำฝนหล่นฟ้ามาสู่พื้น
ยังได้ชื่นคลายแดดที่แผดเผา
แต่น้ำนมจากอุรามารดาเรา
ชื่นหลายเท่ากว่าฝนบนฟ้าคราม
เคี้ยวคำข้าวป้อนเราคราวเป็นเด็ก
เมื่อยังเล็กแม่เราเฝ้าไต่ถาม
ดุจสายใจพันผูกทุกโมงยาม
ก็เพราะความหวังได้เห็นเป็นคนดี
โอละเห่ เปลไกวได้กวัดแกว่ง
ไม่เคยแห้งเหือดใจห่างไกลหนี
ถึงกายใจผ่ายผอมแม่ยอมพลี
เพื่อลูกนี้ทนได้ตายช่างมัน
พระคุณแม่ล้ำค่าหาใดเปรียบ
มิอาจเรียบเรียงกลอนสุนทรฉันท์
แม้นจะเทียบดินฟ้าสารพัน
สุดจะสรร พรรณนามาบรรยาย
ความรักอื่นหมื่นแสนในแดนโลก
มีทั้งโศกอกหักรักสลาย
จบชีวิตคิดชั่วจนตัวตาย
เพราะรักคลายไม่มั่นคงตรงต่อกัน
แต่รักแม่แน่นอนไม่ง่อนแง่น
รักแน่นแฟ้นเที่ยงแท้มิแปรผัน
ถึงลูกชั่วอย่างไรใจผูกพัน
แม่ยังมั่นรักเราเท่าชีวี
ลูกทั้งหลายเติบกายไปภายหน้า
ระลึกถึงคุณมารดาเป็นราศี
บำเพ็ญตนพ้นชั่วทำตัวดี
ให้สมที่แม่เราเฝ้าเลี้ยงมา
เมื่อท่านแก่ชราหาที่พึ่ง
แม่เพียงหนึ่งพึงรักให้หนักหนา
เลี้ยงดูท่านพันผูกทุกเวลา
อย่าถือว่าแก่เฒ่าเขาลืมเลือน
เป็นพระพรหมบ่มเพาะมาจวนลาโลก
เมื่อเราโศกเหงาหงอยคอยเป็นเพื่อน
หวานน้ำนมขมน้ำตามาคอยเตือน
เป็นเสมือนอนุสรณ์อาภรณ์ใจ
เมื่อแม่เรายังอยู่ให้ดูหน้า
รู้คุณค่าเลี้ยงดูแม้อยู่ไหน
หากวันหน้าเวลาพรากแม่จากไป
จะร่ำไห้คราญหามารดาตน ...
3 พฤษภาคม 2547 20:00 น.
เกียรติ กรัชกาย
ระลอกคลื่นคืนไหลสู่ชายฝั่ง
กระแสถั่งถาโถมโหมกระหน่ำ
คลื่นก็คล้อยใจก็เคลื่อนเลือนความจำ
เมฆาคล้ำฟ้าฝนใจหม่นมัว
สายฝนรายปรายโปรยโรยสู่พื้น
สลายคืนโลกใต้ในความสลัว
หยาดรินไหลไล้โลมโหมระรัว
ชื่นฉ่ำทั่วทุ่งท้องทั้งผองไพร
ดอกไม้บานขานรับกับสายน้ำ
รุ้งเรียวงามทามทาบกับฟ้าใส
ขจรกลิ่นท้องทุ่งจรุงใจ
พนาไพรแว่วเสียงสำเนียงครวญ
แม้ความหวังยังไกลในภายหน้า
อดีตกาลผ่านมาพาจิตหวน
ลมระริกพลิกใจให้เรรวน
สรรพสิ่งหลากล้วนแต่ล่วงเลย
ปลุกหัวใจให้ตื่นในคืนมืด
อาจฝืนฝืดชีวีดีกว่าเฉย
หากจมใจในน้ำขุ่นที่คุ้นเคย
จะเฉลยคำถามใจเมื่อใดกัน.
2 พฤษภาคม 2547 23:31 น.
เกียรติ กรัชกาย
สายลมโหมพัดสะบัดพลิ้ว
โลดลิ่วปลิวแผ่วตามแนวสน
บ้างเศร้าเหงาใจคล้ายทุกข์ทน
บ้างฝนบ้างหนาวร้อนร้าวรอนใจ
ต้องจากไปไกลร้างอ้างว้างจิต
เพื่อลิขิตชีวิตฝันวันฟ้าใส
แยกย้ายจากพรากลาสู่ฟ้าไกล
ไปเติมไฟเติมฝันอันพร่าเลือน
บางครั้งเศร้าร้าวรอนจนอ่อนจิต
บางครั้งผิดปวดกรีดดังมีดเฉือน
จงมองฟ้ามองดาวเป็นเงาเตือน
มองดูเพื่อนมองดูหวังกำลังใจ
ถึงห่างเหินเดินทางไปต่างเส้น
ขอจงเป็นเช่นดาราบนฟ้าใส
ส่องสกาวพราวสวยด้วยจริงใจ
หวังเพียงให้แสงสว่างอย่างวันวาน
แม้เจ็บปวดรวดร้าวจนเหงาจิต
อาจพลั้งผิดแต่เพลงหวังยังขับขาน
สร้างชีวิตคิดสู้ใหม่ไว้ตำนาน
ฝากผลงานวิญญาณฝันก่อนวันลา.
1 พฤษภาคม 2547 19:23 น.
เกียรติ กรัชกาย
ขอ เพียงฝันฉันกว้างดังติดปีก
ให้ พบซีกความหวังดังใฝ่ฝัน
ฉัน จะโบยโบกบินถิ่นนิรันดร์
ได้ ฝากฝันไว้กับฟ้าเวหาดาว
อยู่ ในมุมรื่นรมย์ประโลมโศก
ใน ที่ไม่อับโชคด้วยเหน็บหนาว
ที่ นิรันดร์ฝันพร่างเป็นร่างพราว
รื่น ชีวิตที่ร้าวให้หลอมรวม
รมย์ ระรื่นชื่นลมโลกที่โบกผ่าน
ณ สถานจริงใจไม่ใส่สวม
มุม สงบพบใจที่ไหลรวม
หนึ่ง ดวงใจไหลร่วมให้รวมใจ
ของ สิ่งใดใจฝันด้วยสรรค์สร้าง
หัว เราะร่างความฝันอันสดใส
ใจ ติดตามความฝันที่ผ่านไป
เธอ จงใฝ่สร้างฝันอันพร่างพราว.
หน้าส่วนตัว
3337
