22 กรกฎาคม 2551 12:34 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
เพียงแสงดาวพราวระยับประดับฟ้า
ปลุกคุณค่าแห่งราตรีที่หลับใหล
เพียงนิยามความรักทักทายใจ
รู้ว่าในโลกนี้ยังมีรัก
กี่คืนวันผันผ่านแสนนานเนิ่น
ก้าวที่เดินตอกย้ำความช้ำหนัก
ไยลมหนาวร้าวทรวงเกินท้วงทัก
เพิ่งรู้จักความเศร้าความเหงาใจ
โลกทั้งโลกเหมือนเอนเอียงเหลือเพียงเสี้ยว
เหมือนโดดเดี่ยวแม้เงามิเข้าใกล้
พรุ่งนี้ยังไม่รู้อยู่อย่างไร
วันนี้ยังหวั่นไหวไม่เว้นวัน
แต่สำหรับความหวังรักครั้งใหม่
เธอคือกำลังใจให้สร้างสรรค์
เธอคือเเสงสว่างส่องทางตัน
เธอคือดาวดวงนั้นที่ฉันมอง
เพียงเเสงดาวพราวระยับประดับฟ้า
ทุกเเววตาราตรีไม่มีหมอง
เพียงสัมผัสนิยามรักสักละออง
ใจทุกห้องก็ร้างรอยด่างดำ
21 กรกฎาคม 2551 20:48 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
เป็นแค่คนธรรมดา...มาสมัคร
มีหลักฐานความรักที่หนักแน่น
หวังจะมีงานทำ...ตำเเหน่งเเฟน
คอยควงเเขนเติมรักเข้มเต็มหัวใจ
ไร้ความหล่อความกล้าความสามารถ
ไร้อำนาจไร้นามความยิ่งใหญ่
ไร้จุดหมายปลายทางร้างหลักชัย
มีเเต่รักที่ใครใครเขาไม่มอง
ถ้าเธอคิดพิจารณา...กล้าพิสูจน์
ทุกคำพูดมิโกหกเบือนบกพร่อง
พร้อมส่งมอบ"หัวใจ"ให้ทดลอง
หากชอบ...จงครอบครองตามต้องการ
แต่ตัวเลือกหลากหลายเหล่าชายหนุ่ม
ต่างพร้อมทุ่มเททรัพย์รับประสาน
คนจนจึงเจียมตัวกลัวตกงาน
หวั่นเธอเมินมองผ่านการภักดี
เมื่อไม่เป็นดั่งใจที่ใฝ่ฝัน
ตำแหน่งเเฟนเธอนั้นมันริบหรี่
ความรักเเท้เเพ้พลั้งความมั่งมี
จะขอเป็นอย่างนี้อย่างที่เป็น
เป็นคนที่ห่วงใยไม่เหินห่าง
เป็นเงาข้างเคียงใจเธอไม่เห็น
เป็นเเสงไฟอุ่นเอื้อเมื่อหนาวเย็น
ดั่งกระต่ายหมายจันทร์เพ็ญไม่เห็นทาง
15 กรกฎาคม 2551 21:57 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
ฉันไม่เคยสงสัยในความรัก
ที่เเน่นหนักต่อเธอเฝ้าเพ้อฝัน
หวังว่าเธอจะรักเข้าสักวัน
สงสารฉันคนนี้ที่จริงใจ
คอยโทรหาเช้าเย็นเพราะเป็นห่วง
คอยถามทวงสุขเศร้าเหงาบ้างไหม
คอยเติมรักเลอค่ากว่าสิ่งใด
ด้วยเงื่อนไขข้อหนึ่ง...คิดถึงเธอ
เธอยืนยันมั่นใจมั่นในรัก
ที่ทอถักฝากหวังไม่พลั้งเผลอ
เเต่ภาพหนึ่งวันนั้นที่ฉันเจอ
เขาเสนอเธอสนองคล้องเเขนกัน
ฉันมิใช่คนบ้าคนตาบอด
ใช่คนปลอดความรู้สึกไม่นึกหวั่น
จึงอยากวอนเธอย้ำคำยืนยัน
รักเธอนั้นรักเเท้หรือแก้ตัว
10 กรกฎาคม 2551 00:10 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
ฝนตกพรำตำใจให้คนเหงา
นั่งกอดเข่าเศร้าหมองมองสายฝน
กายหนาวเหน็บเจ็บหนักพอจักทน
แต่ใจหม่นเจ็บหนักเกินจักทาน
ดาวนับล้านที่ร้างทิ้งห่างฟ้า
รู้ไหมว่าฟ้าเศร้าเกินกล่าวขาน
คืนที่ฟ้ามีดาวพราวสำราญ
คงเหลือเเค่ตำนานพ้นผ่านไป
วันที่เธอเคยอยู่เคียงคู่ฉัน
คือเวลาคืนวันฉันสดใส
เเต่วันที่เธอพรากเดินจากไกล
เหมือนฉันปล่อยหัวใจไปกับเธอ
เธอจะรู้บ้างไหมว่าใครรัก
เธอตระหนักบางไหมว่าใครเก้อ
เธอจะคิดบ้างไหมใครอยากเจอ
เธอจะเพ้อบ้างไหมเมื่อไกลกัน
เธอคงสุขเต็มที่กับชีวิต
เธอคงคิดว่าใช่ที่ใจฝัน
เธอไม่ผิดอะไรในวันนั้น
แต่ผิดที่ตัวฉันในวันนี้
ผิดเพราะรักแต่เธอละเมอถึง
ผิดเพราะตรึงห่วงใยไม่หน่ายหนี
ผิดเพราะรอเเก้วตามาคืนดี
ผิดเพราะมีเยื่อใยใจดวงเดียว
ฝนตกพรำตำใจให้คนเหงา
นั่งกอดเข่าเศร้าทรวงดวงใจเปลี่ยว
กายหนาวเหน็บเจ็บจี๊ดจนซีดเซียว
ใจห่อเหี่ยวน้ำตารินเเทบสิ้นลม
8 กรกฎาคม 2551 00:54 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
ในม่านหมอกราตรีที่มืดหม่น
ใครหนึ่งคนทนสู้มิรู้หนี
ความหลับใหลคอยท่าตามราวี
ด้วยหน้าที่ รปภ ก็ต้องทน
กลับถูกโจรปล้นทรัพย์จับเขามัด
เพื่อกำจัดลมหายใจให้เป็นผล
โอ้ราตรีสีแดงเเฝงทุกข์ดล
ยามหนึ่งคนถูกฆ่าน่าเศร้าใจ
หน้าส่วนตัว
1306
