10 กรกฎาคม 2551 00:10 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
ฝนตกพรำตำใจให้คนเหงา
นั่งกอดเข่าเศร้าหมองมองสายฝน
กายหนาวเหน็บเจ็บหนักพอจักทน
แต่ใจหม่นเจ็บหนักเกินจักทาน
ดาวนับล้านที่ร้างทิ้งห่างฟ้า
รู้ไหมว่าฟ้าเศร้าเกินกล่าวขาน
คืนที่ฟ้ามีดาวพราวสำราญ
คงเหลือเเค่ตำนานพ้นผ่านไป
วันที่เธอเคยอยู่เคียงคู่ฉัน
คือเวลาคืนวันฉันสดใส
เเต่วันที่เธอพรากเดินจากไกล
เหมือนฉันปล่อยหัวใจไปกับเธอ
เธอจะรู้บ้างไหมว่าใครรัก
เธอตระหนักบางไหมว่าใครเก้อ
เธอจะคิดบ้างไหมใครอยากเจอ
เธอจะเพ้อบ้างไหมเมื่อไกลกัน
เธอคงสุขเต็มที่กับชีวิต
เธอคงคิดว่าใช่ที่ใจฝัน
เธอไม่ผิดอะไรในวันนั้น
แต่ผิดที่ตัวฉันในวันนี้
ผิดเพราะรักแต่เธอละเมอถึง
ผิดเพราะตรึงห่วงใยไม่หน่ายหนี
ผิดเพราะรอเเก้วตามาคืนดี
ผิดเพราะมีเยื่อใยใจดวงเดียว
ฝนตกพรำตำใจให้คนเหงา
นั่งกอดเข่าเศร้าทรวงดวงใจเปลี่ยว
กายหนาวเหน็บเจ็บจี๊ดจนซีดเซียว
ใจห่อเหี่ยวน้ำตารินเเทบสิ้นลม
8 กรกฎาคม 2551 00:54 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
ในม่านหมอกราตรีที่มืดหม่น
ใครหนึ่งคนทนสู้มิรู้หนี
ความหลับใหลคอยท่าตามราวี
ด้วยหน้าที่ รปภ ก็ต้องทน
กลับถูกโจรปล้นทรัพย์จับเขามัด
เพื่อกำจัดลมหายใจให้เป็นผล
โอ้ราตรีสีแดงเเฝงทุกข์ดล
ยามหนึ่งคนถูกฆ่าน่าเศร้าใจ
8 กรกฎาคม 2551 00:22 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
ใบไม้เเล้งแห้งเหี่ยวคาเรียวก้าน
เปลี่ยนเขียวเป็นน้ำตาลผ่านเเดดฝน
มิอาจต้านลมพัดหยัดยืนตน
ปล่อยตัวหล่นดิ่งดับซบกับดิน
เหลือต้นไม้ใบร่วงประท้วงฟ้า
ที่หลงลืมสัญญาสัจจาสิ้น
เคยยื่นหยาดฝนพร่ำชื่นฉ่ำริน
กระทั่งหินซึมซับค่าความอารี
บัดนี้โลกทั้งโลกนอนโศกเศร้า
หวาดกลัวความร้อนเร่าเข้าแทนที่
ระเเวงความทุกข์ยากที่มากมี
กังวลวันพรุ่งนี้ที่กรายมา
ฟ้าโต้ตอบข้อกล่าวหาสารพัด
ตนมิลืมคำสัตย์จรัสค่า
เเต่น้ำมือคือทางสร้างน้ำตา
กงกรรมย่อมห้อมหาถ้าก่อเวร
มนุษย์คือมือปืนโหดล้างโคตรป่า
ความสมดุลแห่งชีวาถูกฆ่าเข่น
ความถูกต้องเอนเอียงจนเบี่ยงเบน
กฎและเกณฑ์ถูกฆ่าอย่างทารุณ
สิ่งเเวดล้อมเป็นพิษวิกฤติหนัก
ยากเกินจักอ้อนฟ้ามาเกื้อหนุน
มนุษย์หมายเเต่จะเนรคุณ
ก็คุ้มทุนที่จะประสบภัย
ต้นไม้ช้ำทำใจไม่โต้เเย้ง
ปล่อยใบเเห้งสู่ดินสิ้นเงือนไข
อย่างน้อยถ้าสุดท้ายต้องตายไป
ตนย่อมไม่ถึงแก่กรรมเพียงลำพัง
4 กรกฎาคม 2551 05:30 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
คนคนนี้นั่งท้อเฝ้ารอเค้ก
นั่งนับเลขนาฬิกาเวลาผ่าน
สี่ ก.ค. วันนี้ที่รอนาน
ง่วงก็ต้านผมพร้อมไม่ยอมนอน
หรือเพื่อนลืมวันเกิดเราเขาไม่สน
หรือให้ทนรันทดท้อรอไปก่อน
ถึงไม่มีของขวัญให้ผมไม่งอน
ขอแค่คำ"อวยพร"ก่อนพรุ่งนี้
4 กรกฎาคม 2551 04:41 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
อย่าถามว่า...ได้อะไรจากไทยบ้าง
เเต่ควรสร้างอะไรให้เกิดผล
หน้าที่เราชาตินี้ที่เป็นคน
รู้จักบำเพ็ญตนเป็นคนดี
ใครจะโกงใครจะกดกบฎชาติ
ใครจะเหลิงอำนาจขาดศักดิ์ศรี
ใครจะอวดใครจะอ้างวางมาดมี
เราต้องเป็นอย่างนี้...อย่างที่เป็น
เป็นคนหนึ่งซึ่งรู้จักรู้รักชาติ
เป็นคนวาดความหวังไทยให้โลกเห็น
เป็นคนสร้างความงามความร่มเย็น
ฉุดชาติพ้นลำเค็ญ...หมายเส้นชัย
ถึงวันนี้ชาติประสบพบปัญหา
ด้วยขาดค่าสามัคคีที่ยิ่งใหญ่
หากคนไทยไม่ปกปักรักคนไทย
จะสอนคนชาติใดให้รักกัน
อย่าคิดว่า...เป็นภาระเกินจะต้าน
จงคิดว่าคืองานต้องสานฝัน
ลดทิฐิเลิกวิวาทสาดโคลนคัน
จับมือมั่นมุ่งตอบแทนคุณเเผ่นดิน
หน้าส่วนตัว
1365
