4 กรกฎาคม 2552 00:33 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
วันนี้ สี่ กรกฎา มาบรรจบ
ยี่สิบเอ็ดอายุครบพบความเเก่
เเต่ยังดีที่หน้าใสไม่เปลี่ยนเเปร
ไม่งั้นคงย่ำเเย่เกินเเลดู
ถามว่า...อยากได้อะไรในวันนี้
สิ่งนั้นมีเเต่เหมือนบิดเบือนอยู่
เฉกม่านบังตาทั้งสองยากมองรู้
เเละเกินกู้กลับได้ให้เหมือนเดิม
อยากจะได้ เพื่อนเเท้ ไม่เเปรผัน
เคียงข้างกันทุกก้าวย่างคอยสร้างเสริม
มีความรักความหวังดีที่เเต่งเติม
ไม่หวังเพิ่มความบาดหมางสร้างรอยร้าว
เเค่มีคนคอยทวงถามความรู้สึก
มองให้ลึกลงในใจเหน็บหนาว
คอยปลอบโยนยามพลั้งทุกครั้งคราว
เเละทานข้าวพร้อมกันเเค่นั้นพอ
สุดท้ายเเล้วของขวัญที่มั่นหวัง
ต้องพ่ายพังไร้คนทนสานต่อ
ในฐานะคนเเพ้เเค่เฝ้ารอ
ไม่หวังขอสิ่งใดให้เกินตัว
29 มิถุนายน 2552 02:48 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
คืนนี้คนเหงาใจนอนไม่หลับ
ยากบังคับข่มตาหลับคาหมอน
น่าจะดีถ้ามีใครกล่อมให้นอน
ความรุ่มร้อนได้ผ่อนเป็นความเย็นใจ
นับเวลานาทีที่เคลื่อนผ่าน
นานเเสนนานกว่าถ้วนทั่วชั่วโมงใหม่
นาฬิกาไม่เหงาบ้างหรืออย่างไร
บอกผมหน่อยได้ไหม...ทำไงดี
22 กรกฎาคม 2551 12:34 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
เพียงแสงดาวพราวระยับประดับฟ้า
ปลุกคุณค่าแห่งราตรีที่หลับใหล
เพียงนิยามความรักทักทายใจ
รู้ว่าในโลกนี้ยังมีรัก
กี่คืนวันผันผ่านแสนนานเนิ่น
ก้าวที่เดินตอกย้ำความช้ำหนัก
ไยลมหนาวร้าวทรวงเกินท้วงทัก
เพิ่งรู้จักความเศร้าความเหงาใจ
โลกทั้งโลกเหมือนเอนเอียงเหลือเพียงเสี้ยว
เหมือนโดดเดี่ยวแม้เงามิเข้าใกล้
พรุ่งนี้ยังไม่รู้อยู่อย่างไร
วันนี้ยังหวั่นไหวไม่เว้นวัน
แต่สำหรับความหวังรักครั้งใหม่
เธอคือกำลังใจให้สร้างสรรค์
เธอคือเเสงสว่างส่องทางตัน
เธอคือดาวดวงนั้นที่ฉันมอง
เพียงเเสงดาวพราวระยับประดับฟ้า
ทุกเเววตาราตรีไม่มีหมอง
เพียงสัมผัสนิยามรักสักละออง
ใจทุกห้องก็ร้างรอยด่างดำ
21 กรกฎาคม 2551 20:48 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
เป็นแค่คนธรรมดา...มาสมัคร
มีหลักฐานความรักที่หนักแน่น
หวังจะมีงานทำ...ตำเเหน่งเเฟน
คอยควงเเขนเติมรักเข้มเต็มหัวใจ
ไร้ความหล่อความกล้าความสามารถ
ไร้อำนาจไร้นามความยิ่งใหญ่
ไร้จุดหมายปลายทางร้างหลักชัย
มีเเต่รักที่ใครใครเขาไม่มอง
ถ้าเธอคิดพิจารณา...กล้าพิสูจน์
ทุกคำพูดมิโกหกเบือนบกพร่อง
พร้อมส่งมอบ"หัวใจ"ให้ทดลอง
หากชอบ...จงครอบครองตามต้องการ
แต่ตัวเลือกหลากหลายเหล่าชายหนุ่ม
ต่างพร้อมทุ่มเททรัพย์รับประสาน
คนจนจึงเจียมตัวกลัวตกงาน
หวั่นเธอเมินมองผ่านการภักดี
เมื่อไม่เป็นดั่งใจที่ใฝ่ฝัน
ตำแหน่งเเฟนเธอนั้นมันริบหรี่
ความรักเเท้เเพ้พลั้งความมั่งมี
จะขอเป็นอย่างนี้อย่างที่เป็น
เป็นคนที่ห่วงใยไม่เหินห่าง
เป็นเงาข้างเคียงใจเธอไม่เห็น
เป็นเเสงไฟอุ่นเอื้อเมื่อหนาวเย็น
ดั่งกระต่ายหมายจันทร์เพ็ญไม่เห็นทาง
15 กรกฎาคม 2551 21:57 น.
เกิดมาดำ...ทำพรือได้
ฉันไม่เคยสงสัยในความรัก
ที่เเน่นหนักต่อเธอเฝ้าเพ้อฝัน
หวังว่าเธอจะรักเข้าสักวัน
สงสารฉันคนนี้ที่จริงใจ
คอยโทรหาเช้าเย็นเพราะเป็นห่วง
คอยถามทวงสุขเศร้าเหงาบ้างไหม
คอยเติมรักเลอค่ากว่าสิ่งใด
ด้วยเงื่อนไขข้อหนึ่ง...คิดถึงเธอ
เธอยืนยันมั่นใจมั่นในรัก
ที่ทอถักฝากหวังไม่พลั้งเผลอ
เเต่ภาพหนึ่งวันนั้นที่ฉันเจอ
เขาเสนอเธอสนองคล้องเเขนกัน
ฉันมิใช่คนบ้าคนตาบอด
ใช่คนปลอดความรู้สึกไม่นึกหวั่น
จึงอยากวอนเธอย้ำคำยืนยัน
รักเธอนั้นรักเเท้หรือแก้ตัว
หน้าส่วนตัว
1025
