29 กุมภาพันธ์ 2547 22:09 น.
ฮิคารุ
ใครบางคนอาจมองว่าไดอารี่
เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์น่าสับสน
ทำไมถึงนั่งเขียนกันทุกคน
น่าฉงนเสียจริงว่าทำไม
เหตุผลก็เพราะว่าไดอารี่
เป็นที่เก็บทุกอย่างของชีวิตไว้
ทั้งความสุขความทุกข์ความในใจ
บันทึกไว้ในสมุดเพียงเล่มเดียว
14 กุมภาพันธ์ 2547 21:51 น.
ฮิคารุ
ถ้าให้เดินไปตามสะพานไม้
ถึงจะไกลก็ยังมีจุดหมาย
ถึงจะร้อนก็จะทนแม้เหนื่อยหน่าย
เพราะยังง่ายกว่าเดินตามใจเธอ
เพราะใจเธอมัวแต่ลอยละล่อง
มัวแต่ท่องเที่ยวไปทุกแห่งหน
ฉันนี้หนาต้องคอยแต่อดทน
ว่าสักหนจะไปถึงใจเธอ
7 กุมภาพันธ์ 2547 21:44 น.
ฮิคารุ
บุคคลในดวงใจ
คงอยู่ในใจของฉัน
เธอบ่นทุกวี่วัน
เพื่อให้ฉันเป็นคนดี
ทำโดยไม่หวังผล
บ้างทุกข์ทนก็ยังมี
ทำได้ทั้งชีวี
เพื่อวันนี้ศิษย์ของครู
24 มกราคม 2547 22:21 น.
ฮิคารุ
หากฉันเป็นดั่งนกในนภา
คงจะกล้าบินถลาอย่างสุขสม
ไม่ต้องกลัวว่าจะมีภัยจากลม
เพราะก้มลงร่อนถลาสู่พื้นดิน
เมื่อลงไปตกใจแทบเป็นบ้า
มองขึ้นฟ้าตาถลนเพราะหัวทิ่ม
เหตุใดหนาจึงต้องตายบนพื้นดิน
ไฉนไม่สิ้นบนฟ้าตามเกิดมา
ญาติพี่น้องของฉันส่วนใหญ่แล้ว
มักจะตายแคล้วคลาดอยู่บนฟ้า
หรือไม่ก็ถูกฟ้าสั่งลงมา
ให้ชีว่าบรรลัย ณ สายไฟ
23 มกราคม 2547 22:18 น.
ฮิคารุ
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น
ในวันพุธที่ 21 มกราคม พ.ศ2547
เป็นวันก่อนวันตรุษจีน 1 วัน
โรงเรียนของฉันหยุด
เพราะฉะนั้นฉันต้องไม่ได้เจอเธอแน่ๆ
วันนี้จึงต้องรีบๆเจอไง
เมื่อลงจากรถโรงเรียน ฉันก็เดินเข้าประตูโรงเรียนไป
นักเรียนส่วนใหญ่กำลังนั่งอ่านหนังสือ...
ตามนโยบายแสนประเสริฐของโรงเรียนอยู่
ทุกคนกำลังอยู่ในความเงียบ
เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องเดินอย่างระมัดระวัง
ฉันเดินไปวางกระเป๋าตรงหน้าห้องศาสนา
ไปเข้าห้องน้ำ แลกเหรียญชิพสำหรับค่าขนม
เดินออกมา...
แอ๊ะ! ฉันเจอกระเป๋าเป้ใบหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ของนักเรียนแน่ๆ
จำได้ว่าเคยเห็นที่ไหน.....น้า
อ้อ! ก็ของเธอไง ฉันเคยเห็นเธอสะพายกลับบ้านอยู่วันนึง
ฉันเดินตรงไปยังกระเป๋านักเรียน เพื่อจะหยิบแล้วเดินขึ้นห้อง
แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็กำลังเดินตรงไปยังกระเป๋าใบนั้นด้วย
บังเอิญจริงๆที่กระเป๋าเธอวางอยู่ใกล้กระเป๋าฉัน
แค่วางอยู่คนละฝั่งกันเอง...
ฉันเดินพลางมองไปรอบๆ...เผื่อจะเห็นเธอ
แล้วก็เห็นจริงๆ
เธอยืนอยู่ที่หน้าเสาธง กำลังอบรมนักเรียนอยู่
ฉันเหลือบตาไปมองเธอ
..แล้วเธอก็มองฉัน..
มันก็เป็นแค่ความบังเอิญหน่า
ถ้ามีใครมามองเรา แล้วเรารู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง
เราก็ต้องหันกลับไปดูว่าใครกันน้า...ที่จ้องเรา
ฉันหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วเดินขึ้นห้องไป
ตั้งแต่ที่ห้อง ม.1/6 ของฉันขึ้นมาเข้าแถวบนระเบียงชั้น3 เนี่ย
รู้สึกเหมือนกับว่าถูกปิดตาไม่ให้มองเห็นโลกภายนอกเลย
มันน่าเบื่อจริงๆ...
โดยเฉพาะเวลาที่ไม่เห็นเธอมายืนอยู่ที่แถวด้วย
ฉันเห็นเธอแค่ตอนเช้าเอง
ตอนพักก็ไม่เห็น
วันนี้ยิ่งเรียนก็ยิ่งหดหู่
การบ้านก็ยิ่งหนักหัว
แล้วชั่วโมงศิลปะซึ่งเป็นวิชาที่ถือว่าฉันชอบแล้วก็ทำได้ดีนะ
พอดูงานคนอื่นแล้วแห้วไปเต็มๆเลย
บังเอิญว่างานนี้มันเกิดข้อผิดพลาดเล็กน้อย...
แต่มีค่ามหาศาลสำหรับใจของฉัน
งานนี้จึงสวยสู้งานอื่นๆที่เคยทำมาไม่ได้
ก็มันไม่สวยจริงๆ
ถึงแม้ว่าจะมีคนชมก็ตามเหอะ...
พักเที่ยงเดินไปกินข้าวกลางวันที่ตึก2
ต่อแถวซื้อข้าวตามปกติ
ฉันเห็นเธอเดินไปล้างมือตรงใกล้ๆที่เก็บจานพอดี
ก็ปกติไม่มีอะไร
เดินไปซื้อน้ำต่อ
เธอเดินมาพอดี!!!
เธอซื้อน้ำแข็งเปล่าถุงนึง
ถุงใหญ่ๆ ใหญ่เกินไปสำหรับหนึ่งคน
ทางที่ดีควรจะกินซักสองคน
มาแบ่งให้ฉันดีก่า...
โอ้ยยยย คิดอะไรออกไปเนี่ย
ไปกินข้าวดีกว่า
พอเลิกเรียน
ฉันก็เดินลงมาอย่างไม่ปกติ...
เพราะวันนี้มีรอบเดือน
แต่ถึงงั้นก็ยังแอบมองเธอที่ยืนเฝ้าเวรอยู่ดี
เธอน่ารักเนอะ...ฮิ ฮิ
หลังเลิกเรียนพิเศษ
ฉันก็เดินหิ้วกระเป๋าเอาการบ้านไปทำที่อาคาร1
เพื่อนสนิทของฉันที่ปกติจะอยู่คุยด้วย...
กลับบ้านไปแล้ว
เฮ้อ...ฉันจะคุยกับใครดีเนี่ย
ยังมีเพื่อนอีกคนนึงที่นั่งรถโรงเรียนด้วยกัน
ก็เลยคุยด้วย
แต่ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก...
รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ
รอเธอ..
ที่ปกติทุกๆเย็นต้องมาตึกนี้
จนตอนนี้ฉันต้องกลับแล้ว
จึงไม่มีเวลารอเธออีกต่อไป
ฉันเดินเข้าไปนั่งในรถโรงเรียน
ตำแหน่งที่ฉันนั่งคือด้านหน้าสุดข้างคนขับ
รถโรงเรียนของฉันจอดอยู่หน้าอาคาร2
ในตำแหน่งที่สามารถมองเห็นทุกๆคนที่เดินออกมาจากตึกได้พอดี
ฉันจึงยังคงมองหาเธอ
รถใกล้จะออกแล้วนะ ทำไมฉันยังไม่เห็นเธอซักที
แต่แล้ว...
ฉันก็เห็นเธอเดินสะพายกระเป๋ากำลังจะกลับบ้าน
ลงไปหาตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วหละ
หลายครั้งที่ฉันนั่งอยู่ในรถโรงเรียนแล้วเห็นเธอ
แต่มีแค่ครั้งเดียวที่เธอเดินมาแล้วมองเห็นฉัน
ครั้งนี้จะเป็นครั้งที่2 ที่เธอเห็นฉันไหมนะ
จะเป็นไปได้ไหมนะ...
มันเป็นไปแล้ว
เธอเดินไปนั่งกับครูเวรที่หน้าประตูโรงเรียน
แล้วหันมามองฉันพอดี
เธอหันไปคุยกับครูเวรอีกครั้งหนึ่ง
หันกลับมาเป็นพักๆ
ในที่สุดรถโรงเรียนก็ออกขับ
ฉันมองผ่านเธอที่เริ่มมองเห็นได้ยากขึ้นๆ
รอว่าเธอจะหันมามองฉันเป็นครั้งสุดท้ายไหมนะ
จะมีไหมนะ...
และแล้วเธอก็หันมามองฉันพอดี
ฉันเห็นว่าเธอมองฉัน
มองแบบจ้องทำนองว่าเจอกันวันศุกร์นะ
ฉันมองเธอ
แล้วเธอก็มองฉัน
โอ้ยยยย ไม่ไหวแล้ว ทำไมเธอต้องมองฉันแบบนี้ด้วย
แต่ฉันก็ยิ้มนิดๆ
นิดเดียวเท่านั้นให้เธอ
จนเธอหายลับไปจากสายตา
นี่อาจเป็นอั่งเปาวันตรุษจีนที่ดีที่สุดแล้วก็ได้นะ...ว่าไม๊
หน้าส่วนตัว
1135
