14 มีนาคม 2546 01:30 น.
ฮัตคุง
ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น มีถนนกว้างขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง
เราใช้จ่ายมากขึ้นแต่ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น
เรามีบ้านใหญ่ขึ้นแต่ครอบครัวกลับเล็กลง
เรามีความรู้มากขึ้นแต่ความเที่ยงธรรมด้อยลง
เรามียาใหม่ๆมากขึ้นแต่สุขภาพแย่ลง
เราไปถึงโลกพระจันทร์แล้วแต่เรากลับพบว่า
แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้วแต่แค่ห้วงในใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง
เรามีรายได้สูงขึ้นแต่ศีลธรรมกลับแย่ลง
ในวันนี้บ้านที่มีคนหารายได้ถึงสองคนแต่การหย่าร้างกลับมากขึ้น
ทุกวันนี้บ้านที่ใหญ่โตสวยๆกลับเป็นบ้านแตกสาแหรกขาด
ดังนั้น.....จากนี้ไป
อย่าเก็บของดีๆไว้โดยอ้างว่าเพื่อโอกาสพิเศษ
เพราะทุกวันนี้ที่เรามีชีวิตอยู่นี้คือ โอกาสที่พิเศษ แล้ว
จงนั่งลงที่ระเบียงบ้านแล้วชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับ
ความอยาก
จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง และคนที่รักให้มากขึ้น
กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวในที่ที่อยากไป
ชีวิตคือ โซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุขไม่ใช่เพียงแค่การอยู่รอด
เอาคำพูดที่ว่า สักวันหนึ่ง ออกไปจากพจนานุกรมเสีย
บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาแค่ไหน
อย่าพลัดวันประกันพรุ่งที่จะทำอะไรก็ตามที่จะทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น
ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที มีความหมาย
เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่จะสิ้นสุด.............
..... จงใช้เวลาที่มีให้คุ้มค่า ......
9 มีนาคม 2546 01:08 น.
ฮัตคุง
ในกลอน...เราล่าสุด แต่มันไม่มีง่ะ...แต่ขอบคุณที่โพสมานะครับ
9 มีนาคม 2546 01:02 น.
ฮัตคุง
ช่วยลบกลอนที่โพสซ้ำด้วยครับแล้วนำกลอนอันเดียวกันเก็บในหน้าส่วนตัวให้ทีครับเพราะมันไม่มีอ่ะ....ขอบคุณครับ
8 มีนาคม 2546 17:56 น.
ฮัตคุง
เป็นอีกแล้วอ่ะโพสต์กลอนไว้แล้วเป็นกลอนใครโผล่มาไม่รู้...แล้วช่วยลบกลอนนั้นในหน้าส่วนตัวให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ
หน้าส่วนตัว
1652
