12 กุมภาพันธ์ 2546 17:01 น.
ฮัตคุง
ทำใครหล่นหายไปหรือเปล่า
เลยทิ้งให้ใครบางคนเหงาอยู่ตอนนี้
ทำอะไรสักอย่างได้ไหม...ให้รู้ว่ายังใยดี
ไม่ใช่ปล่อยให้คนทางนี้เหงาใจ
ได้แต่นั่งมองเข็มนาฬิกา
วนไปวนมา...กับความคิดที่อ่อนล้าเกินจะรับไหว
ทำอะไรไม่ได้...ได้แต่น้อยใจ
ไม่อยากรู้สึกอย่างนี้เรื่อยไป
อย่าทำให้ระแวงกันอย่างนี้จะได้ไหม...คนดี
10 กุมภาพันธ์ 2546 02:16 น.
ฮัตคุง
ช่วยไม่ได้นะ....ถ้ารำคาญใจ
ก็ทำไมมาเดินสะเปะสะปะอยู่แถวนี้
เลยมองตามแต่เธอ...อยู่ทุกท่าที
ขอโทษนะ...ที่ตาซนๆคู่นี้กวนใจ
อ่ะๆๆ...ว่ากันไม่ได้นะ...ไม่ได้มาดักรอ
เพราะที่ตรงนี้เป็นเขตสัมปทานที่เธอขอ...ก็ไม่ใช่
จะโทษก็ต้องโทษเจ้าตัวการ...ที่เรียก ว่า หัวใจ
ก็เธอเล่นน่ารักเกินใคร...ไม่เกรงใจฉันเลย
10 กุมภาพันธ์ 2546 02:04 น.
ฮัตคุง
มีเพียงวันเดียวที่อ่อนไหว
คือวันที่หัวใจ...คิดถึงเธอ
ถามว่าน้อยไปหรือเปล่า...กับที่ไม่ได้พบเจอ
แต่ก็อ่อนไหวอยู่เสมอ....เพราะคิดถึงเธอ...ทุกวัน
หากถามต่อว่า...มีตอนไหนบ้างที่รักเธอ
อย่าโกรธกันนะเออ....เพราะมีอยู่แค่สองเวลาเท่านั้น
นั่นก็คือช่วงเวลากลางคืน...และกลางวัน
ก็แค่เท่านั้น....เท่านั้นเองจริงๆ...สำหรับเธอ
9 กุมภาพันธ์ 2546 00:19 น.
ฮัตคุง
มีความหว้าเหว่เป็นทุนเดิม
มีเธอมาบวกเพิ่มให้ความเหงา
เพียงสายลมหนาวพัดมาแผ่วเบา
ก็สะกิดเอา....น้ำตาแทบท่วมใจ
ที่แล้วมาเคยเป็นฤดูกาลแห่งความหนาว
แต่พอเธอขาดส่งข่าวคราว.........
ก็กลายเป็นฤดูแห่งความเหงาเรื่อยไป
มันคงไม่มีวันที่เธอจะรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้
กับเสียงของหัวใจ...ที่ไม่มีวันไปถึงเธอ
7 กุมภาพันธ์ 2546 19:50 น.
ฮัตคุง
บังเอิญมีปลาข้างหน้าอยู่สองตัว
หน้ามืดตามัว...ไม่รู้จะจับตัวไหนล่ะทีนี้
เอาล่ะ...จับมันข้างละตัวเลยคงเข้าท่าดี
นี่ใช่มั้ยทั้งหมดที่มี...ความคิดของเธอในใจ
โทษทีนะ...ที่ปลาอีกตัวรู้ทัน
เพราะถ้าไม่ใช่ number one อันดับอื่นก็เกินจะรับไหว
ไม่อาจทนดูได้แววตาเธอที่คุ้นเคยกับใครต่อใคร
ดูดีๆแล้วกันว่าเธอเหมาะกับปลาตัวไหน
แต่ขอบอกเลยเอาไว้
ว่าปลาที่เธอจับไป...ยังไงๆก็ไม่ใช่ฉันแน่นอน
หน้าส่วนตัว
697
