23 มกราคม 2546 03:08 น.
ฮัตคุง
******** ขวัญเอย.......********
อย่าทำเมินเฉยไปไกลกันเกินกว่านี้
ช่วยมองตากัน....แล้วบอกกับฉันอีกสักที
ว่ายังมีฉันนี้.....อยู่ในใจ
*********************************
******* ขวัญเอย.......*********
ยังจำความรู้สึกดีๆ ที่เราเคยเก็บเกี่ยวมาได้ไหม
ตักที่เคยหนุนนอน....นับดาวบนขอบฟ้าไกล
แม้ลมหนาวพัดมาสักเท่าไหร่
ที่ที่เรายังอบอุ่นได้....แค่เพียงสบสายตา
*********************************
*******ขวัญเอย........********
กับคำพูดที่เอ่ยให้กันว่าห่วงหา
อย่าให้คำใครอื่นมากระทบใจเธอ.....
ด้วยคำเก่าๆที่เราเคยพูดจา
ช่วยย้ำให้ฉันแน่ใจอีกสักครา
กระซิบบอกกันอีกครั้งว่า
ชีวิตที่มีค่า....รักนี้ขอแค่เรามีกันก็พอ
................***********..................
11 มกราคม 2546 14:24 น.
ฮัตคุง
อยากชวนเธอมาปลูกฝัน
ฉันมีเมล็ดพันธุ์ความรักเฝ้ารอเติบโต
แต่กว่าจะงดงามได้คงต้องใช้เวลามากโข
กว่าต้นรักนั้นจะโผล่พ้นดินออกมา
อยากชวนเธอมาปลูกฝัน
แต่สิ่งเดียวที่ขาดเท่านั้นคือความกล้า
ทั้งที่พร้อมด้วยจริงใจและศรัทธา
แต่ก็กลัวเก้อเกินกว่าจะเผยใจ
อยากชวนเธอมาปลูกฝัน
ใช้แค่ใจเราสองดวงเท่านั้น...ลองดูมั้ย
ปลูกให้รักเรานั้นเบ่งบาน...ดอกโตเกินกว่าใคร
และจะไม่มีวันร่วงโรยหล่นไป
เพราะเราจะคอยดูแลใส่ใจ
ให้ต้นรักเรานั้นเบ่งบานได้...นิรันดร์
11 มกราคม 2546 13:13 น.
ฮัตคุง
อดใจไม่ไหว.....
อยากรู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างวันนี้
สุดท้ายก็ต้องโทรไปถามไถ่เธอคนดี
ว่าวันว่างๆอย่างนี้เธอทำอะไร
คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า
แค่ถามข่าวคราว....ตามประสาคนเคยอยู่ใกล้
คำพูดธรรมดาของคนนึงที่หวั่นไหว
ก็อยากแค่ให้เธอเข้าใจ
อย่ารำคาญอะไรฉันเลย...นะเธอ
เพราะฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
กับอาการแปลกๆหวั่นๆอย่างนี้เสมอ
ความรู้สึกแบบนี้...ที่ไม่เคยเป็นกับใครนอกจากเธอ
กลัวว่าวันหนึ่งวันใด...เป็นฉันเองที่จะเป็นฝ่ายเก้อ
กลายเป็นคนเดียวที่เผลอ
ที่หลงรักเธอ...ข้างเดียว
8 มกราคม 2546 18:51 น.
ฮัตคุง
แล้วจะไปซ่อมรั้วล้อมแกะให้
หรือว่างๆ -- จะหาไปเพิ่มให้อีกสักฟาร์มคงดี
แทนคำขอโทษในค่ำคืน -- ยามราตรี
ที่ฉันคนนี้ไปรบกวนก่อนนอนทุกครา
เธอจะได้นับหน้าแกะแทนหน้าฉัน
เจอกันเช้า --- กลางวัน....กลางคืนคงเบื่อหน้า
นอนหลับให้สบายแล้วกัน...มีแกะให้นับอยู่เต็มท้องฟ้า
แล้วเอาไว้พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมา
ค่อยมาทักทายเจอหน้ากันอีกที
7 มกราคม 2546 20:17 น.
ฮัตคุง
โอ้หนอ......บทกลอน
มีมาสั่นคลอนอารมณ์
บีบเค้นความรู้สึกที่เก็บบ่ม
เป็นบทกลอนของคนเจ้าน้ำตา
โอ้หนอ.....คนไกล
รู้บ้างมั้ย....ว่าคนทางนี้อ่อนล้า
กับการเฝ้ารอข่าวคราวที่เธอส่งกลับมา
เพราะความทรงจำ....ที่เก็บเกี่ยวจากกาลเวลา
ไม่พอกับความเหว่หว้า...ที่ปกคลุมอยู่ในใจ
หน้าส่วนตัว
788
