25 ตุลาคม 2545 17:44 น.
ฮัตคุง
หลอกตัวเองอยู่หลายวัน
สุดท้ายก็ยอมรับว่าฉันนั้นอ่อนแอ
จึงพยายามทำตัวให้คุ้นเคยกับความพ่ายแพ้
แต่ก็รู้สึกแย่...ยังรับไม่ไหว
บอกตัวเองอยู่หลายคืน
กับสิ่งที่ฝืนค้างคาใจ
ที่ผ่านมาเธอกำหนดฐานะฉันไว้ในส่วนไหน
จึงไม่มีค่าพอที่จะหลงเหลือเยื่อใย
ไม่รู้สึกสูญเสียฉันบ้างหรือไง...ในสายตา
25 ตุลาคม 2545 17:36 น.
ฮัตคุง
ใครก็ได้แจ้งตำรวจที
ฉันโดนมือดีขโมยใจไป
เอาไปแอบซ่อนผูกพันชิดใกล้
อาศัยช่วงหวั่นไหว...ไม่รู้ตัว
ใครก็ได้เป็นพยานให้ที
คนร้ายอาศัยช่วงชุลมุนนี้ขโมยสานฝัน
ของกลางที่หาย...คือความห่วงใยและคิดถึงกัน
แล้วช่วยทีรีบแจ้งทำประกัน
เพราะของที่หายไปนั้น
คืนมาเมื่อไหร่ล่ะรู้กัน...น่าดู
25 ตุลาคม 2545 11:58 น.
ฮัตคุง
หากเพียงเธอรับฟังฉัน
แล้วยืนยันให้ในสิ่งที่ฉันร้องขอ
ก่อนอื่นเก็บเอาไว้เลย...คำสรรเสริญเยินยอ
จากเธอคนบ้าบอ...บอกฉันดีเกินไป
ต่อให้คนอ่อนแอที่สุด
ก็ยังจับจุดกับคำพูดนี้ได้
คำพูดให้ตัวเองหลุดพ้น...โดยไม่ต้องใช้ความคิดอะไร
กับข้างต้นสิ่งที่ฉันขอไว้
เงียบซะ...แล้วช่วยหันหลังกลับไป
ไปแล้วไปให้ไกล...ให้พ้นเงาในแววตา
25 ตุลาคม 2545 11:32 น.
ฮัตคุง
นั่นคือเธอใช่มั้ยความโดดเดี่ยว
ที่แวะลดเลี้ยวเข้ามาหา
คิดถึงกันเสมอ...ยามหัวใจอ่อนล้า
วนเวียนเข้ามาเรียกน้ำตาได้ทุกที
นี่คือเธอใช่มั้ยความเหงา
ที่คอยตามเป็นเงาได้ทุกที่
เธอทั้งสองช่างบั่นทอนกำลังใจ...้ได้อย่างสิ้นดี
แม้แต่คนที่ฉันยึดเกาะฟางเส้นสุดท้ายนี้
เธอยังพรากเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่มีจากฉันไป.
24 ตุลาคม 2545 20:22 น.
ฮัตคุง
ไม่ใช่ไม่รักเธอ
ไม่ได้แกล้งนั่งเหม่อหลีกเลี่ยงคำตอบ
อยากบอกว่ารู้สึกดีมากในเวลาที่หัวใจแห้งกรอบ
กลับมีเธอคอยปลอบให้ความชุ่มชื่นหัวใจ
แต่จะให้ฉันบอกยังไงดี
ว่าเธอคือคนที่อยากอยู่ด้วยตลอดไป
และจะให้ฉันบอกออกไปอีกได้อย่างไร
ว่าเธอก็คือคนที่ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน
กับหัวใจชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่
ก้อนเนื้อเล็กๆที่เคยได้รับรู้แต่ความหวาดหวั่น
ไม่อยากเป็นคนไร้หัวใจ....
หมดศรัทธาในรักและความผูกพัน
ขอเพียงให้เวลาอีกนิดกับฉัน
ก้อนเนื้อเล็กๆชิ้นนี้นั้น...แล้วฉันจะมอบให้เธอดูแล
หน้าส่วนตัว
781
