13 กุมภาพันธ์ 2546 21:17 น.
ฮัตคุง
เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ
ที่กำลังอ้อนวอนผู้หญิงตรงหน้าให้เธอรักเขา
เพราะคุณ...ทำให้รู้สึกว่าอยากเป็นคนที่ดีขึ้นกว่าเก่า
และอยากช่วยแบ่งเบา....ยามเธอมีน้ำตาเรื่อยไป
เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆที่รักเธอ
อาจไม่ใช่คนที่เธอค้นหาอยู่เสมอ...ฝันใฝ่
เป็นได้แค่คนที่รักเธอมากกว่าเมื่อวาน......
แต่ก็ยังน้อยกว่าพรุ่งนี้...อยู่ทุกครั้งไป
และจะไม่รักจนชั่วชีวิตของเธอที่ขอไว้
แต่จะรักเธอตราบจนที่ฉันยังมีลมหายใจ....เท่านาน
12 กุมภาพันธ์ 2546 17:09 น.
ฮัตคุง
ช่วยเกลียดฉันหน่อยได้ไหม
อย่างน้อยก็จะได้รู้ไว้...ว่ายังรู้สึกกับฉันคนนี้
ไม่ใช่ทำเฉยชา...ไม่แสดงอาการท่าที
อย่างกับฉันไม่มีตัวตนหรืออย่างไร
จะมองกันด้วยหางตาเย้ยหยันก็เอา
ดีกว่าแววตาที่ว่างเปล่า...รู้มั้ยมันทรมานฉันแค่ไหน
ช่วยเก็บเอาฉันไว้เป็นอารมณ์.....แม้จะขมๆก็ไม่เป็นไร
ยิ่งดีเลย...หากเกลียดฉันได้ทุกลมหายใจ
ให้ได้รู้ว่าน้ำตาทุกหยดที่รินไหล
ยังมีเหตุผลว่าเป็นเพราะอะไร...กับใจของเธอ
12 กุมภาพันธ์ 2546 17:01 น.
ฮัตคุง
ทำใครหล่นหายไปหรือเปล่า
เลยทิ้งให้ใครบางคนเหงาอยู่ตอนนี้
ทำอะไรสักอย่างได้ไหม...ให้รู้ว่ายังใยดี
ไม่ใช่ปล่อยให้คนทางนี้เหงาใจ
ได้แต่นั่งมองเข็มนาฬิกา
วนไปวนมา...กับความคิดที่อ่อนล้าเกินจะรับไหว
ทำอะไรไม่ได้...ได้แต่น้อยใจ
ไม่อยากรู้สึกอย่างนี้เรื่อยไป
อย่าทำให้ระแวงกันอย่างนี้จะได้ไหม...คนดี
10 กุมภาพันธ์ 2546 02:16 น.
ฮัตคุง
ช่วยไม่ได้นะ....ถ้ารำคาญใจ
ก็ทำไมมาเดินสะเปะสะปะอยู่แถวนี้
เลยมองตามแต่เธอ...อยู่ทุกท่าที
ขอโทษนะ...ที่ตาซนๆคู่นี้กวนใจ
อ่ะๆๆ...ว่ากันไม่ได้นะ...ไม่ได้มาดักรอ
เพราะที่ตรงนี้เป็นเขตสัมปทานที่เธอขอ...ก็ไม่ใช่
จะโทษก็ต้องโทษเจ้าตัวการ...ที่เรียก ว่า หัวใจ
ก็เธอเล่นน่ารักเกินใคร...ไม่เกรงใจฉันเลย
10 กุมภาพันธ์ 2546 02:04 น.
ฮัตคุง
มีเพียงวันเดียวที่อ่อนไหว
คือวันที่หัวใจ...คิดถึงเธอ
ถามว่าน้อยไปหรือเปล่า...กับที่ไม่ได้พบเจอ
แต่ก็อ่อนไหวอยู่เสมอ....เพราะคิดถึงเธอ...ทุกวัน
หากถามต่อว่า...มีตอนไหนบ้างที่รักเธอ
อย่าโกรธกันนะเออ....เพราะมีอยู่แค่สองเวลาเท่านั้น
นั่นก็คือช่วงเวลากลางคืน...และกลางวัน
ก็แค่เท่านั้น....เท่านั้นเองจริงๆ...สำหรับเธอ
หน้าส่วนตัว
1017
