7 กรกฎาคม 2545 16:38 น.
อ้อ
กว่าจะถึงวันนี้
กว่าจะถึงวันนี้
นานนับปีกว่าใจจะได้ตระหนัก
ทีละน้อยทีละน้อยค่อยฟูมฟัก
ใช่รู้จักแล้วจู่จู่จะรู้ใจ
ถ้าความรักเปรียบเป็นเช่นชีวิต
ตัวน้อยนิดต้องเฝ้าเอาใจใส่
กว่าจะเกิดกว่าจะรอดจะปลอดภัย
แม้เติบใหญ่ยังต้องคอยอยู่ดูดี
ถ้าความรักเปรียบเป็นเช่นต้นไม้
กว่าจะได้ดอกงามอร่ามสี
ต้องเอาใจให้น้ำตามวิธี
แต่งกิ่งก้านที่ไม่งามตามรูปทรง
ถ้าความรักเปรียบเป็นเช่นน้ำใส
ต้องมิให้น้ำขุ่นด้วยฝุ่นผง
เป็นน้ำทิพย์น้ำใสน้ำใจตรง
ไม่น้ำลงน้ำขึ้นให้มึนเมา
ถ้าความรักเปรียบเป็นเช่นก้อนหิน
ต้องสร้างถิ่นสร้างทางสร้างภูเขา
ไม่ทำร้ายใช้ขว้างระหว่างเรา
ต้องขัดเกลาเหลี่ยมแง่ให้แลงาม
ถ้าความรักเปรียบเป็นเช่นนกน้อย
จะต้องปล่อยบินป่าอย่าไปห้าม
ให้เสรีมีสิทธิ์อย่าติดตาม
รักด้วยความเชื่อใจไปแล้วมา
รักอาจเป็นอะไรได้ทุกอย่าง
เป็นฟ้ากว้างบเป็นลมไกวเป็นไฟป่า
เป็นยาพิษเป็นน้ำผึ้งเป็นน้ำตา
มีคุณค่าและทำลายได้คล้ายกัน
รักจึงยากหนักหนากว่ารู้จัก
และยากนักจะดำรงให้คงมั่น
ไม่รักจริงหรือจะกล้ามาฝ่าฟัน
ไม่สำคัญหรือจะทนจนวันนี
7 กรกฎาคม 2545 16:35 น.
อ้อ
เพื่อ เขา
ข้าวแกงแบ่งปันวันนี้
ใช่พี่หาคล่องนะน้องเอ๋ย
มือฟ้าปราณีเหมือนที่เคย
ทรามเชยกินอยู่จงรู้คุณ
เขา ใช่แม่พ่อก่อเกิด
แต่ล้ำเลิศเหลือเกื้อหนุน
ถึงเขาเป็นใครไม่คุ้น
แต่อุ่นอยู่ในหัวใจเรา
รับเถิดปราณีที่เขาให้
สร้างใจแกร่งกล้ากว่าเก่า
สร้างตัวก้าวไกลจากวัยเยาว์
เพื่อเขาสุขแสนคือแทนคุณ
7 กรกฎาคม 2545 16:32 น.
อ้อ
นกขมิ้น
เจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อน เจ้าบินร่อนมาแต่เช้า
จนยามสายบ่ายเข้า ไม่รู้ว่าเจ้าจะไปไหน
เจ้าบินเดียวเดี่ยวโดด เจ้าบินโลดไร้คู่
เห็นเขาบินมาเป็นหมู่ เจ้าแลดูแล้วถอนใจ
ตะวันรอนอ่อนแสง เจ้าอ่อนแรงปีกล้า
ค่ำนี้นอนชายป่า แล้วค่ำหน้าจะนอนไหน
ไม่มีรังไม่มีเรือน ไม่มีเพื่อนพักพิง
มีแต่อ้อมไม้อิง ฟังหรีดหริ่งเรไร
หนาวน้ำค้างกลางฟ้า หนาวน้ำตากลางดึก
ทั้งหนาวลมพรมพฤกษ์ มันหนาวลึกลึกกลางใจ
เจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อน จะหาคอนให้เจ้าเคียง
เจ้าคงหลบคงเลี่ยง ขออยู่เพียงพงไพร
ความเสรีมีอยู่ แต่ก็คู่กับความเหงา
เจ้าเลือกชีวิตของเจ้า ถึงเปลี่ยวเปล่าก็ต้องไป
ถึงไร้เรือนเพื่อนพัก ถึงไร้รักเร่ร่อน
ถึงปีกหางบางอ่อน ยังบินฟ้อนฟ้าไกล
ชีวิตเอ๋ยชีวิต ถ้ามีสิทธิ์เลือกบ้าง
จะบินสู่ฟ้ากว้าง ไปตามทางของหัวใจ
7 กรกฎาคม 2545 16:27 น.
อ้อ
ขอคืน
สิ้นเพลงกล่อมขวัญวันหวาน
วันวานแวบเดียวเหลียวหา
วันนี้ไม่มีกาลเวลา
มีแต่น้ำตาเต็มหัวใจ
มีพ่อก็เหมือนไม่มีพ่อ
เขาคลอเคล้าแต่แม่ใหม่
มีแม่แม่ก็หมางห่างไป
แม่อยู่กับใครก็ไม่รู้
เราเคยอยู่ครบอบอุ่น
อกแม่หอมกรุ่นกระไออยู่
อกพ่อโอบอุ้มคุ้มชู
จู่จู่ก็กระชากจากกัน
อกลูกจะทนกระไรได้
หัวใจขาดวิ่นสิ้นขวัญ
พ่อแม่มีหนึ่งเท่ามานั้น
มิอาจแบ่งปันให้ใคร
พ่อแม่หาใหม่ไวแท้
ลูกสิหาพ่อแม่ไม่ได้
ใครเอาพ่อแม่ของหนูไป
เห็นใจเถิดหนอหนูขอคืน
6 กรกฎาคม 2545 21:49 น.
อ้อ
ฉันรู้ ฤดูฝน เธอคนรัก
จะวิ่งฝ่ามาพัก กระท่อมสวน
เสียงสดใสทักทายดอกไม้มวล
จนหนามไหน่ขีดข่วนกระโปรงเธอ
ฉันเฝ้ามองอากัป สดับฟัง
เหมือนวันเยาว์ ความหลังกำลังเสนอ
ภาพรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ไพเราะ เพ้อ
เหมือนหลับฝนละเมอใต้แสงจันทร์
เธอรู้ไหม ฉันรู้ ฤดูฝน
มากล่อมใจกร้านคน มาปรนฝัน
มือที่กร้าน จอบที่เก่า เท่าเท่ากัน
แหละ แมกไม้ของฉันจะงดงาม
เธอเห็นไหม ฉันเห็น ลายเส้นฝน
อันทอหวังถั่งท้นจนล้นสนาม
ถักดอกไม้ใบฝนทุกหนยาม
แหละ ติดตามตาใจไปแสนนาน-ฯ
หน้าส่วนตัว
1049
