6 กรกฎาคม 2545 21:49 น.
อ้อ
ฉันรู้ ฤดูฝน เธอคนรัก
จะวิ่งฝ่ามาพัก กระท่อมสวน
เสียงสดใสทักทายดอกไม้มวล
จนหนามไหน่ขีดข่วนกระโปรงเธอ
ฉันเฝ้ามองอากัป สดับฟัง
เหมือนวันเยาว์ ความหลังกำลังเสนอ
ภาพรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ไพเราะ เพ้อ
เหมือนหลับฝนละเมอใต้แสงจันทร์
เธอรู้ไหม ฉันรู้ ฤดูฝน
มากล่อมใจกร้านคน มาปรนฝัน
มือที่กร้าน จอบที่เก่า เท่าเท่ากัน
แหละ แมกไม้ของฉันจะงดงาม
เธอเห็นไหม ฉันเห็น ลายเส้นฝน
อันทอหวังถั่งท้นจนล้นสนาม
ถักดอกไม้ใบฝนทุกหนยาม
แหละ ติดตามตาใจไปแสนนาน-ฯ
6 กรกฎาคม 2545 21:10 น.
อ้อ
คืนวันอันเหน็บหนาว ใต้แสงดาวมีไฟผิง
มีฟ้าไว้พักพิง แนบแอบอิงเป็นเรือนกาย
หิ่งห้อยเป็นดั่งแสง พลังแรงสู่จุดหมาย
น้ำค้างที่พรางพราย ยามเหนื่อยหน่ายไว้อาบกิน
จันทราไว้เป็นเพื่อน คอยย้ำเตือนให้ถวิล
น้ำทิพย์ชโลมริน รดผืนดินให้ขจี
ทุ่งหญ้าแทนทุ่งข้าว เหลืองทองราวแต่งแต้มสี
กระท่อมใกล้วารี ไว้เป็นที่ให้แอบอิง
คืนวันอันเหน็บหนาว ใต้แสงดาวไร้ไฟผิง
คืนนี้ไร้ที่พักพิง ทั่วทุกสิ่งช่างมืดมน
5 กรกฎาคม 2545 23:01 น.
อ้อ
เสียงน้องร้องให้ใจจะขาด
พี่ปาดน้ำตาตัวกลัวน้องเห็น
น้องเอ๋ยลำบากยากเย็น
ของเล่นที่จะให้ก็ไม่มี
กินแต่น้ำตาต่างข้าว
ดูดาวดูเดือนเพื่อนน้องพี่
วันนี้วันเพ็ญเดือนเด่นดี
เดี๋ยวพี่จะขอต่อจันทรา
..จันเอ๋ยจันเจ้า ขอข้าวขอแกง
ขอแหวนทองแดงผูกมือน้องข้า
ขอช้างขอม้าให้น้องข้าขี่
ขอเก้าอี้ให้น้องข้านั่ง
ขอเตียงตั้งให้น้องข้านอน
ขอละครให้น้องข้าดู
ขอยายชูเลี้ยงน้องข้าเถิด
ขอยายเกิดเลี้ยงตัวข้าเอง...
พี่ร้องแล้วเบือนสะเทือนขวัญ
พระจันทร์เจ้าขาอย่าข่มแหง
ให้ยายมาเลี้ยงในเสียงเพลง
วังเวงแท้แท้..แม่ไม่มา
5 กรกฎาคม 2545 22:43 น.
อ้อ
ดอกเอ๋ยดอกไม้ในสายหมอก
เก็บดอกเก็บกลิ่นสิ้นสี
ฟ้ามืดยืดยาวหนาวฉะนี้
จะมีแสงเอื่อสักเพียงไหน
ดอกเอ๋ยดอกไม้เมื่อได้แดด
เหลืองแสดแดงขาวพราวไสว
ยิ้มรับแสงอรุณอุ่นไอ
อุนใจอบกลิ่นกว่าสิ้นวัน
เด็กเอ๋ยเด็กน้อยคอยความรัก
หาตักที่จะหนุนให้อุ่นขวัญ
ผู้ใหญ่ใจแร้งมิแบ่งปัน
ฟาดฟันหัวใจให้ยับเยิน
ถ้าเลือกเกิดได้จะไม่เกิด
กับผู้ให้กำเนิดที่ห่างเหิน
เกิดแล้วกรุณาอย่าหมางเมิน
จูงเดินสู่ถนนคนดี
ยิ่งเด็กกำพร้าน่าสงสาร
พิการ...ลำบาก มากเหลือที่
ขอเศษเมตตาปรานี
รักมีมอมให้ได้บุญแรง
เพื่อวันข้างหน้าฟ้าใส
ดอกไม้เยาวชนจะยลแสง
โลกสวยด้วยใจไม่เคลือบแคลง
พร้อมแบ่งรักให้ได้หรือยัง?
12 พฤศจิกายน 2544 01:09 น.
อ้อ
นานมาแล้ว....กับความรู้สึกในวันเก่า
หมดไปแล้ว....กับควาผูกพัน....ที่คิดฝันอันยิ่งใหญ่
ตอนนี้ไม่มีแล้ว....เจ็บปวด....เสียใจ
เพียงแต่ไม่รู้ว่า....ทำไม.....ไม่ลืมเธอ
หน้าส่วนตัว
1011
