27 มกราคม 2555 20:51 น.
อิสรชัย รัตน
เมื่อคืนเกิดเหตุ อาเพศหนัก
เมื่อเห็นยักษ์ วัดแจ้ง แต่งจิ๊กโก๋
แล้วมาชวน เพื่อนรัก ยักษ์วัดโพธิ์
ออกไปเต้น อะโกโก้ โชว์ลวดลาย
แล้วมาเจอ สีดา ที่หน้าผับ
ควงมากับพระอภัย น่าใจหาย
ส่วนโฉมยงเนื้อเย็นเบญจกาย
เดินกรีดกราย กับเจ้าเงาะ เหมาะเจาะจริง
อ้าว! นั้นจินตหรา มาด้วยนี่
ควงเพื่อนซี้ หลวิชัย ดูใหญ่ยิ่ง
มโนราห์ คู่พระลอ คลอแอบอิง
รจนา หนุงหนิง ศรีสุวรรณ
อีกคู่หนึ่งพระแพง แฝงเสน่ห์
ชวนคนธรรม์ เตร็ดเตร่ ไม่เหหัน
วาสิฏฐี พระสุธน หยอกเย้ากัน
คาวีนั้น มีพระเพื่อน ดุจเรือนตาย
สุวรรณมาลี นี้ไม่หยอก
ควงเด็กนอก กามนิต ไม่หนีหาย
มเดหวี มีโกเมนทร์ เคียงข้างกาย
ส่วนระเด่น ยอดชาย ไร้คู่ควง
ตกใจสุด หยุดวั้บ อยู่กับที่
ลุกเร็วรี่ เข้าสุขา ท้องพาร่วง
กินอะไร เข้าไปหนอ ปวดท้องถ่วง
ฤทธิ์มะม่วง น้ำปลาหวานในจานโต
26 มกราคม 2555 22:46 น.
อิสรชัย รัตน
มอง
มองผ่านช่อง...รอยแตก
ช่องรอยแยก ข้างฝาพาผิดหวัง
วันนี้เป็นเช่นวันวานเนิ่นนานจัง
สังคมยังล้าหลังอุดมการณ์
มองผ่านช่อง...รอยเร้า
หน้าร้อนผ่าว เขินอาย สุดกล่าวขาน
คอร์รับชั้นกันมากล้น พ้นประมาณ
ทุกวงการ ของสังคม ขื่นขมใจ
มองผ่านช่อง...รอยห่าง
หาแบบอย่างที่ดีหามีไม่
ปล้น ฆ่า จี้ ข่มขืน อาชญาภัย
อนาถใจ เมื่อผ่านมองห้องสังคม
มองผ่านช่อง..รอยแยก
เปรียบดังคนใจแตกให้ขื่นขม
สังคมพุทธ ดุจบัว ฝังโคลนตม
โคลนโสมม แปดเปื้อน ทั่วเรือนกาย
มองผ่านช่อง...รอยหัก
ใจจมปลัก หดหู่ มิรู้หาย
เมื่อไหร่หนอ จะพัฒนา จิตใจกาย
ไทยจึงจะมีความหมายควบคู่กัน
มองผ่าน ม่านตาขอบฟ้ากว้าง
สู่หนทาง พบสุข คลายทุกข์ผัน
แต่ก็หา แทบไม่เจอ ทุกวีวัน
เพราะอยู่กัน เห็นแก่ตัว ทั่วสังคม
25 มกราคม 2555 21:15 น.
อิสรชัย รัตน
อ้อยทั้งต้น เอามาหนีบ บีบจนแห้ง
ก็หาแล้ง ความหวาน ตาลอ้อยไม่
เกลือถึงเจือ อยู่ในน้ำ มากเท่าไร
มิสิ้นไปใน ความเค็ม เข้มรสเกลือ
ไม้จันทน์ตัด จากต้น ทิ้งจนแห้ง
ก็ยังแรงกลิ่นหอมให้หลงเหลือ
แห้งเท่าไร ก็มิสิ้น กลิ่นจุนเจือ
ประหลาดแท้ แต่ต้องเชื่อในกลิ่นจันทน์
ธมฺจารี สุขํ เสติ ...
ผลผลิ หลักคำสอน คุณมหันต์
อยู่ด้วยธรรม นำสุขทุกชีวัน
เช่นอยู่กันด้วยรักสามัคคี
มนุษย์นั้น แม้ตกทุกข์
ก็เปี่ยมสุข หากมีธรรม นำบ่งชี้
ไม้จันทน์หอม อ้อยคงค่า ที่ตัวมี
เปรียบเช่นเรา ทำความดี ไม่หนีบุญ
ก็คงเป็น เช่นเกลือ ที่เจือน้ำ
ด้วยคงนำ รสเค็ม เต็มเกื้อหนุน
มนุษย์นี้ มีธรรม ย้ำเจือจุน
โลกหายวุ่น เลิกวาย ได้เสียที
หยุดเถอะนะ บาปกรรม อันต่ำช้า
เสริมคุณค่า สร้างคน บนวิถี
ให้โลกร่ำ เรามีธรรม นำชีวี
สร้างกันได้ไหมนี่ ข้องใจครัน
14 มกราคม 2555 21:40 น.
อิสรชัย รัตน
คิดถึงแม่... ที่อยู่บ้าน
แม่เกรียมกร้าน ด้วยไอแดด ที่แผดเผา
หลังสู้ฟ้า หน้าสู่ดิน แม่ทนเอา
ส่งให้เรา มาเรียน ปริญญา
เราเดินทาง ห่างไกล จากไอทุ่ง
หมายพะดุง เรื่องงาน การศึกษา
ตามความฝัน ครั้งแรก จากบ้านมา
นำปริญญา พาอวดแม่ แน่ไม่อาย
ฉันคบเพื่อน พวกพ้อง ร้องรำสุข
ลืมความทุกข์ ครั้งแรกมา น่าใจหาย
ลืมแม้แม่ ที่ตรากตรำ ลำบากกาย
เพื่อเปลี่ยนเหงื่อ ไหลโทรมกาย ให้เป็นเงิน
ฉันสนุก กับแสงสี ที่หลายหลาก
ไม่เคยนึก ความลำบาก ที่ห่างเหิน
จับจ่ายเงิน แม่ส่งมา อย่างเพลิดเพลิน
บทเรียน เป็นส่วนเกิน ไม่สนใจ
ฉันศึกษา หาบทเรียน เซียนชีวิต
ดื่มเสพกาม ตามคิด ติดยกใหญ่
ลืมเหงื่อไคล ไหลริน แทบสิ้นใจ
ของแม่ที่ ทำงานให้ เพื่อลูกยา
คิดถึงแม่... ที่อยู่บ้าน
มาเกรียมกร้าน ถึงวันนี้ นานหนักหนา
แม่คงรอ แม่อยากเห็น ปริญญา
อนิจา ลูกให้แม่ แค่นี้เอง
5 มกราคม 2555 22:12 น.
อิสรชัย รัตน
เคยรอคอย วันนี้ ทุกปีผ่าน
สุขสนาน ถ้วนหน้า ใต้ฟ้าใส
วันของเด็ก แสนสุข กว่าครั้งใด
เป็นวันที่ผู้ใหญ่ตามใจครัน
ของเล่น ของแจก มีแปลกมาก
ของกิน ให้หายอยาก มีมากหลาย
จากผู้ใหญ่ ใจดี มามากมาย
แบ่งเป็นสาย จัดให้มี หลายที่ทาง
เพื่อแบ่งปัน ความสุข ปลดทุกข์ปลอบ
เพื่อให้เด็ก ชื่นชอบ กันเสียบ้าง
ทั้งดนตรี กีฬา นั่นโปงลาง
ล้วนแต่สร้าง ความภิรมย์ สุขสมใจ
แต่อีกหนึ่ง มุมหนึ่ง ซึ่งไร้สุข
นั่งจ่มทุกข์ เวทนา ไม่ปราศัย
อยู่ในบ้าน กักกัน บั่นทอนใจ
เพียงพลาดพลั้ง เผลอไผล ไม่ใคร่ครวญ
จึงต้องรับ ชดใช้กรรม ที่ทำก่อ
ใจไม่สุข สนุกพอ เมื่อคิดหวน
วันเด็ก ในปีนี้ นั่งทบทวน
วัยเด็ก ขาดแย้มสรวล ความสุขกาย
จำเอ๋ยใจ ต้องจำจด การทดสอบ
ต้องรอบคอบ อย่าให้มี ต้องหนีหาย
เพื่อออกไป เป็นเด็กดี ไม่เสื่อมคลาย
ร่วมสนุก คงไม่สาย ปีต่อไป
หน้าส่วนตัว
1737
