31 กรกฎาคม 2551 11:41 น.
อิมกุดั่น
แว่วดุเหว่า เว้าวอน ก่อนรุ่งสาง
นกเขาคู เคล้าหมอกจาง กลางไอฝน
ยะเยียบหนาว คราวมืดหมอง ครองใจตน
น้ำตาพราว พร่างพรายปน ไอฝนเย็น
.
ผ่านลับหาย จริงหรือเจ้า เงาใจรัก
เคยหวังพิง ฤทัยหนัก พักทุกข์เข็ญ
เพียงพึ่งพา ซับน้ำตา คราลำเค็ญ
กลับมิเห็น เจ้าเร้นหาย คล้ายมีมนต์
.
โอ้ฟ้าเอย กระหน่ำหนัก อีกสักหน่อย
เพื่อซ่อนรอย รวงน้ำตา ในฟ้าฝน
มืดนักแล้ว ดวงใจร้าว เศร้าอับจน
หวังเมฆหม่น ละลายธาร ม่านน้ำตา
.
ก้าวย่างแผ่ว ผ่านแนวน้ำ คลำทางมืด
ไอชีวิต วาบเย็นชืด เกินจักหา
อุ่นไอรัก จากดาวใด ไล้วิญญา
ธารน้ำตา หมดดวงมาน สุดทานทน
.
หมดธารใจ หมดแรงกาย สลายสิ้น
เถอะ...น้ำตา จงหลั่งริน รวมสายฝน
เพื่อวันหน้า จักไม่เห็น เจ้าร่วงหล่น
หมดวันนี้ เพื่อหลุดพ้น ทุกข์ท้นใจ
.
หวังพรุ่งนี้ มีตะวัน บรรเจิดแสง
จะรุ่งแจ้ง พระพายรื่น ชื่นสดใส
รุ้งสดสี ทายทักมา จากฟ้าไกล
นะ...ดวงใจ หวังสิ้นฝน คงพ้นตรอม
....
29 กรกฎาคม 2551 13:12 น.
อิมกุดั่น
เย็นเอย...เย็นใจจริง ยิ่งเย็นฉ่ำ
เย็นน้ำคำ จำน้ำจิต ติดดวงขวัญ
พร่างอุษา ปลุกผกา วิลาวัลย์
กำจายหอม สุวคันธ์ ชโลมมาน
.
สว่างแล้ว แก้วใจจ๋า ฟ้าสางแล้ว
สกุณา เจื้อยแจ้ว ส่งเสียงหวาน
เริ่มวันใหม่ พ้นมืดมน อนธการ
น้ำค้างพรม ลมผสาน ซ่านสุขใจ.
.
โอ้ฟ้าเอย ฟ้างาม ด้วยน้ำมิตร
หยาดจากจิต ระรินหลั่ง ดั่งธารใส
หมู่ภมร วอนรักฝาก จากฟ้าไกล
สานพลัง ร้อยดวงใจ ส่งให้กัน
.
หนึ่งชีวิต มีหนึ่งใจ มอบให้โลก
มีสองมือ ลบรอยโศก เสกสุขสันต์
มีสองเท้า ก้าวชิด จิตคงมั่น
มีสองตา สื่อสัมพันธ์ ฉันและเธอ
15 กรกฎาคม 2551 13:36 น.
อิมกุดั่น
ฉันเก็บ ใบไม้ มามอบให้
เขียวสดใส ชื่นตา คราได้เห็น
ปิดใบบาง กลางดวงใจ ให้ฉ่ำเย็น
หวังให้เป็น เพื่อนกัน วันเธอเหงา
.
ฉันเก็บ ดอกไม้ มามอบให้
หอมชื่นใจ ฉันได้มา จากเชิงเขา
เชยชิดชม ดมประทิ่น กลิ่นบางเบา
แม้ยามเฉา เพ่งภาพเงา ยังงดงาม
.
ฉันเก็บ แสงตะวัน มามอบให้
หนทางไกล เธอเดินเดี่ยว เฉี่ยวคมหนาม
ให้ตะวัน ฉายส่อง ครรลองราม
แทรกส่งความ อุ่นใจ มอบให้เธอ
.
ฉันเก็บ หยาดน้ำค้าง มามอบให้
ชโลมไล้ ใจดวงงาม ยามเธอเผลอ
ปล่อยจิตแล้ง แห้งเฉา เฝ้ามองเหม่อ
สงสารใจ จักพร่ำเพ้อ ละเมอลม
.
ฉันเก็บ ดวงดาว มามอบให้
วิบวับวาว พราวไสว ไล่ขื่นขม
แสงสกาว น้าวสวาท บาดอารมณ์
ทุกข์ระทม ทอดถอน ช่วยผ่อนคลาย
.
แต่ใจฉัน พลัดหล่น บนหนทาง
ใจโรยร้าง รานป่นเปลี้ย แหลกเสียหาย
คงเพียงรัก สลักอยู่ คู่เคียงกาย
รักไม่คลาย หากเธอชอบ.....มอบให้เธอ
10 กรกฎาคม 2551 08:51 น.
อิมกุดั่น
จรแดนไกล พกใจรัก มาพักฝาก
ฝ่าหนามขวาก คมระคาย บาดสายฝัน
เป็นริ้วราย คล้ายเรียงร้อย ถ้อยรำพัน
มธุสร อ้อนจำนรรจ์ จำเนียรกาล
.
เหนือพิภพ จบเขตแคว้น แดนใจครอง
รังสีรัก เรื่อรังรอง ผ่องพิศาล
พิมลจิต จำหลักโลก โศลกสราญ
พิลาสรัก พิไลจาร จรุงจินต์
.
เกินโลกกว้าง จักโอบอุ้ม คลุมพิศวาส
เกินพิสุทธิ์ พจนารถ พาทศิลป์
เกินกลอนกานท์ พิธานศัพท์ สดับยิน
เกินพิสดาร พิสูจน์สิ้น ณ ภพไตร
.
พิรามพจน์ พิรี้พิไร ส่งใจอุ่น
แทนอกกรุ่น ละมุนจิต พิศสมัย
อ้อมโอบรัก รัดรวบแล้ว แก้วกลอยใจ
ท่วมฤทัย ทวีรัก ซบตักซาน
.
ทุกเยื้องกราย ทุกหยดพราย สายน้ำเนตร
ทุกสรวลสันต์ ทุกพิเศษ พิษฐาน
ทุกพราวฝัน ทุกพรายขวัญ ทุกผันวาร
ทุกกัปกาล ปราณชีวิต ปลิดมอบเธอ
8 กรกฎาคม 2551 19:15 น.
อิมกุดั่น
..
ฉันหลงสุข ในทางทุกข์ ที่ฉันเลือก
จนจมเมือก โคลนตม ระทมขวัญ
แหงนมองฟ้า พรายน้ำตา ท้าตะวัน
หยัดยืนมั่น บนทางฝัน...ฉันเลือกเอง
..
ฉันท่องธาร แห่งทุกข์ท้อ รอความหวัง
สารใจสั่ง ฉันสับสน คนข่มเหง
สุดสรรสาร สร้างสุขใจ ไล่วังเวง
ฟังบรรเลง เพลงน้ำตา ฝ่าหมอกใจ
..
ม่านชีวิต สุดท้าย ใกล้บรรจบ
จะได้พบ สุขสว่าง ณ ทางไหน
จรดปลายก้าว มองดาวเคลื่อน เดือนคล้อยไกล
สุดโทษใคร ด้วยทางนั้น...ฉันเลือกเอง
..
รักรัตติกาล เล่นเกมคลั่ง ประดังโศก
เกลื่อนวิโยค กลายกลับ กระฉับกระเฉง
หยาดน้ำตา รายเรียง แทนเสียงเพลง
กระชั้นเร่ง ระรัวรับ ดับทรมาน
..
ก่นโศลก บทเศร้า แรงร้าวรัก
จารประจักษ์ แจ้งให้เห็น เช่นสุสาน
ใช่ลางร้าย ผลาญลวง ดวงวิญญาณ
เพียงสุสาน รักนั้น...ฉัน..เลือกเอง
..
หน้าส่วนตัว
1139
