กล้วยแขก...ของแม่

อินสวน

...ณ โรงพยาบาลศูนย์ ของมหาวิทยาลัย....หน้าห้องตรวจคลินิกเฉพาะโรคอา

ยุรกรรม....วันนี้อินสวนมาในบทบาทของคนป่วยตามนัดของอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญ

..นานๆทีจะได้นั่งสังเกตอะไรๆเกี่ยวกับพฤติกรรมของผู้ป่วย ญาติ พยายบาล....พี่

พยาบาลที่ใจดีพยายามเข้ามาคุยด้วยและเชิญเข้าไปนั่งรอด้านใน..อาจารย์หมอมา

เมื่อไหร่จะให้เจอกับท่านก่อน...."ขอบคุณครับพี่  วันนี้ขอแบบตามคิว เหมือนคน

อื่นๆนะครับ"คนไข้เยอะเหลือเกิน ได้ยินคนเรียกคิว 120 อินสวนล้วงบัตรคิว

ออกมาดู..142 คงอีกนานครับ ....นั่งมองคนโน้นคนนี้เพลินๆ มีภาพดึงดูดความ

สนใจเข้ามา...หญิงชรามากคนหนึ่งดูผอมแห้งซูบเซียว....แต่งตัวซอมซ่อ

เสื้อตัวหลวมๆสีมอๆผ้าถุงเก่าๆรองเท้าแตะ....ได้รับการประคองจากชายวัย

กลางคน..ซึ่งแต่งกายซอมซ่อพอๆกัน...ชายคนนั้นพยายามมองหาเก้าอี้ว่าง

และประคองหญิงชรามาใกล้ๆที่อินสวนนั่งอยู่.....อินสวนลุกและบอกให้แม่อุ้ย

นั่งแทนที่..โดยเลี่ยงออกไปยืนอยู่ข้างๆ...จากการสนทนาพอเดาได้ว่าลูกชาย

มาส่งแม่ตรวจรักษาโรค  "แม่...เดี๋ยวแม่เล่าอาการให้หมอฟังให้หมดนะแม่นะ"

แม่ก็บอกว่า...."เออๆแม่รู้แล้ว...ละแกไม่เข้าไปด้วยกันกับแม่หรือไอ้หนู"

"ไม่ได้หรอกแม่เดี๋ยวหมอจะว่าเอา...ถ้าหมอเรียกหาญาติผมถึงจะตามเข้าไป"

อินสวนยืนฟังการสนทนาแบบไม่ได้ตั้งใจแต่ก็ได้ยินชัดเจนครับ

แล้วในจังหวะนั้น..แม่ค้าก็หิ้วกระจาดมาขายของประเภท..ของกินขบเคี้ยว

ขนม..และกล้วยแขก...แม่อุ้ยควักเอาห่อพลาสติกออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

แล้วพยายามแกะ(แกคงรัดปากถุงไว้แน่นมาก)  ในถุงมีธนบัตรเก่าๆหลายใบ

เป็นแบงค์20 /50 และเห็นมีแบงค์ 100 อยู่ด้วย สัก 1-2  ใบ  "ไอ้หนูเองชอบ

กินกล้วยแขกไม่ใช่หรือ   ตั้งแต่เช้าเองยังไม่กินอะไรเลย"  แม่อุ้ยพูดพร้อมๆ

กับเอ่ยปากซื่อกล้วยแขกจากแม่คา 1 ถุง 10 บาท   ลูกชายแม่อุ้ยคงหิวจริงๆ

คล้อยหลังแม่ค้าแกก็หยิบกล้วยแขกออกมากินอย่างอเร็ดอร่อย     ลูกชายของแม่

อุ้ยคงทำงานหนัก  ดูเล็บดูมือ  ค่อนข้างด้านกระด้าง ฟันห่างและยื่นเหยิน

แม่อุ้ยมองลูกชายกินกล้วยแขกด้วยแววตารักใคร่เหลือเกิน.....แล้วพยาบาลก็

เรียกคิว142   อินสวนเข้าไปพบอาจารย์หมอ...โดนดุเป็นกระบุงโกยในฐานะ

ไม่รักษาสุขภาพให้เป็นแบบอย่าง.....พอกลับออกจากห้องตรวจ...ก็ถึงคิวแม่อุ้ย

พอดี...อ้าวลูกชายแม่อุ้ยหายไปไหน...แม่อุ้ยดูจะวิตกกังวล...อินสวนเดินเข้าไป

หา.."แม่อุ้ยมีอะไรให้ช่วยไหมครับ"....."ลูกชายข้าเจ้าไปเยี่ยว...ข้าเจ้าจะเข้าไป

หาหมอกลัวมันมาหาไม่เจอ...ฝากถุงย่ามและกล้วยแขกไว้ให้มันหน่อย  

เดี่ยวมันคงมา"....อินสวนรับปาก สักครู่..ลูกชายของแม่อุ้ยก็กลับมา

อินสวนส่งย่ามและถุงกล้วยแขกให้เขา    "ขอบคุณครับ"พร้อมๆกับยกมือไหว้

อินสวนเลยนั่งคุยกับเขานิดหนึ่ง....แล้วถามว่า  "ยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่หรือ

ทำไมไม่กินกล้วยแขกให้หมด....."   "อิ่มแล้วครับ..ที่เหลือผมเอาเก็บว้ให้แม่"

.........อินสวนเดินออกมาลานจอดรถด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก......ใจสั่นหวิวๆ

เหมือนหิวข้าว....ร้อนๆขอบตาเหมือนจะร้องไห้.....ประมาณนั้น

ขากลับบ้านผ่านแผงลอยขายกล้วยแขกริมทางเลยจอดซื้อ...กลับถึงบ้าน

แม่สงสัย.."อะไรกัน..ซื้อกล้วยแขกมาทำไมตั้งเยอะแยะ...."

อินสวนเลยตอบว่าก็เอามาแบ่งกันกินกับแม่ไงครับ.......แม่บ่นพอจับใจความได้

"บ้าหรือเปล่าวะเนี่ย....กินสามวันก็ไม่หมด........