30 สิงหาคม 2554 10:11 น.
อินสวน
ก่อนหน้านี้รู้สึกสำนึกผิด
ไม่มีสิทธิ์สารภาพให้ทราบได้
จากที่เคยเฝ้ารออย่างพอใจ
เผลอรักไปมากล้นท่วมท้นทรวง
เริ่มรักเธอเมื่อไหร่?..ก็ไม่รู้
แล้วอยู่ๆใจนี้...ก็มีห่วง
ในความเงียบใจผ่าวอยากกล่าวทวง
ใจอีกดวงคอยแอบที่แคบพอ
อยากจะเอ่ยทึกทัก...รักต้องห้าม
โลมลุกลามเกินปรามและร้องขอ
สายใยรักก่อเค้าเฝ้าถักทอ
ใจที่รอเทหมดเกินทดแทน
ความอบอุ่นไม่คุ้นไม่เคยรับ
ฉันเห็นเธอนอนหลับ...ในอ้อมแขน
"ขอโทษนะ"ฉันยอมพร้อมตอบแทน
เพราะขาดแคลนจึงเพ้อ..และเผลอใจ
29 สิงหาคม 2554 06:43 น.
อินสวน
ณ วันนี้สวมใส่หัวใจเสือ
ไม่ให้เหลือรอยแผลความแพ้พ่าย
ปั่นข้ามภูไปดูความเดียวดาย
แล้วปีนป่ายเย้ยฟ้าท้าแผ่นดิน
หนึ่งชีวิตไม่คิดว่าโดดเดี่ยว
กับหนึ่งใจท่องเทียวตามถวิล
ตราบความหวังเลี้ยงใจยังไหลริน
ไม่สร่างสิ้นความฝันบันดาลดล
เก็บความทุกข์ซุกซ่อนในซอกลึก
จารจารึกหน่วยนับกับเม็ดฝน
หมื่นล้านถ้อยร้อยจำค่าคำคน
ระดะล้นหลากไปกับสายธาร
จังหวะเท้าปั่นนับรับแรงกด
ยังไม่หมดแรงใจส่งไหลผ่าน
ไม่เคยคิดเหนื่อยท้อทรมาน
เพราะเชี่ยวชาญวิชาการทำใจ
หลายวันก่อนฟ้าหม่นฝนตกถี่
แต่วันนี้แดดจ้าน่านฟ้าใส
บอกไม่ได้ฟ้ากว้างหรือทางไกล
รู้แต่ว่าหัวใจไกลกว่าทาง
สลัดกรอบกำหนดกฎเกณฑ์ห้าม
จะก้าวข้ามขั้นขีดสิ่งกีดขวาง
เกียรติยศไหลหลงเอาลงวาง
ลบช่องว่างอ้างว้างล้างหัวใจ
ณ วันนี้เสืออยู่ภูพยัคฆ์
ได้ทายทักเมฆหมอกและดอกไม้
ในอ้อมกอดขุนเขาลำเนาไพร
ฟ้าไม่ไกลเกินฝันของฉันเลย
28 สิงหาคม 2554 07:16 น.
อินสวน
เปรียบเหมือนเป็นโรคจิตคิดซ้ำซ้ำ
ชอบย้ำคิดย้ำทำคำถามเก่า
แต่วันนี้อาการเริ่มบรรเทา
กลายเป็นรอยซึมเศร้าเข้ามาแทน
ย้อนทบทวนกลั่นกรองไตร่ตรองนึก
ท่ามค่ำคืนดื่นดึกจารึกแค้น
ยิ่งรันทดหดหู่เขาดูแคลน
เค้าโครงความเจ็บแน่นเต็มแผ่นใจ
กลั้นน้ำตาย้อนในไหลคืนกลับ
ข่มตาหลับกลืนเก็บความเจ็บไว้
เธอย้ำบอกเรื่องราวไม่เข้าใจ
แล้วฉันผิดตรงไหนที่รักเธอ
ตัดเยื่อใยตัดใจในคืนเศร้า
ให้เป็นเพียงความเหงาในเงาเพ้อ
ขอคืนรักหักห้ามทุกยามเจอ
มันคือความพลั้งเผลอเธออย่าจำ
ขอความรักขมขื่นฉันคืนกลับ
ให้ทุกอย่างล่วงลับกับคืนค่ำ
ปล่อยไปพร้อมพร่างพรายสายฝนพรำ
อย่าเหลือความทรงจำทำร้ายกัน..........
26 สิงหาคม 2554 15:24 น.
อินสวน
ขอเวลาไม่นานหรอกที่รัก
ขอให้ฉันพิงพักหน่อยได้ไหม
ปรากฏการณ์ผ่านมาจะผ่านไป
จะไม่เหลือสิ่งไหนให้รำคาญ
อย่าวิตกกังวลสับสนเลย
จะเป็นเพียงคนเคยที่เลยผ่าน
หนึ่งชีวิตเรื่องราวไม่ยาวนาน
แล้ววันวานจะจบแล้วลบเลือน
ฉันเข้าใจห่วงใยความรู้สึก
ในเบื้องลึกเธอฉันนั้นไม่เหมือน
ความผูกพันข้องเกี่ยวยึดเหนี่ยวเตือน
ขอบเขตเพื่อนขีดเส้นความเป็นมา
เชื่อเถอะนะทุกคำที่พร่ำบอก
ไม่ได้หลอกเรื่องราวตามกล่าวหา
ทุกครั้งที่ประสานผ่านสายตา
จะสัมผัสคุณค่าความจริงใจ
รู้ว่าเป็นส่วนเกินที่เกะกะ
เป็นภาระขุ่นเคืองเรื่องเหลวไหล
อีกไม่นานสัญญาจะลาไกล
ก่อนจะตัดเยื่อใย..ขอกอดลา
25 สิงหาคม 2554 14:32 น.
อินสวน
ถามฉันว่ารักเธอมากแค่ไหน
ตอบไม่ได้ฉันเองก็ไม่รู้
ลมหายใจทั้งหมดที่มีอยู่
ล้วนพร่างพรูคิดถึงเพียงแต่เธอ
ถามฉันอีกกี่พันกี่หมื่นครั้ง
ฉันก็ยังยืนยันรักเธอเสมอ
คงไม่ใช่ถ้อยคำที่พร่ำเพ้อ
ไม่ใช่ความพลั้งเผลอของเหตุการณ์
ถามว่าเจ็บมากไหมในรู้สึก
ในส่วนลึกมีเพียงเสียงขับขาน
คร่ำครวญขอตัดพ้อทรมาน
หวั่นสะท้านปวดปร่าจนชาชิน
ถามฉันว่าทำไมใจจึงรัก
ตอบแน่นหนักด้วยใจใฝ่ถวิล
ไม่สามารถบรรยายให้ได้ยิน
ยากสะกดหมดสิ้นกลั่นเป็นคำ
ถามเธอว่ารักฉันนั้นได้ไหม
รู้แก่ใจในคำตอบตอกย้ำ
ขอเพียงแค่คนดีไม่ใจดำ
แค่สงสารสุขล้ำฉ่ำชื่นใจ
ขอเธออย่าตัดรอนก่อนเวลา
รอให้ฉันผ่านพาพ้นวันใหม่
ในโลกที่โหดร้ายไม่มีใคร
อย่าหนีไกล..ทิ้งกัน..วันนี้เลย
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอินสวน
3005
