11 ตุลาคม 2553 16:01 น.
อินสวน
ได้อ่านถ้อยร้อยรักในอักษร
ให้สะท้อนฟุ้งซ่านเพราะหวานไหว
กลัวจะตกเล่ห์ลวงพวงมาลัย
ของฅนไกลล้านนาที่มาลวง
ดอกชมพูภูคาฤๅมาโน้ม
กิ่งพะโยมจากแดนถิ่นแมนสรวง
กลัวจะหว่านน้ำคำให้ช้ำทรวง
แค่เพียงช่วงชั่วคราวให้ราวราน
ธรรมดาประสาคราแรกรัก
น้ำต้มผักที่ขมชมว่าหวาน
จะกี่หมื่นพันอ้อยร้อยน้ำตาล
ก็แพ้พาลหวานหมดสิ้นรสไป
โอ้พ่อดอกภูคาอย่ารักเร่
หากรักง่ายถ่ายเทคงหมองไหม้
ดอกโสนบานเช้าจะร้าวใจ
ขอฅนไกลเมตตาได้ปราณี(จากลุ่มเจ้าพระยา)
ทบทวนถ้อยร้อยคำลำนำกล่าว
ถึงเรื่องราวเกี่ยวข้องน้องและพี่
ต่างอาทรอ่อนไหวในไมตรี
ปรารถนาดีแก่กันสร้างฝันงาม
ดอกชมพูภูคาค่าสูงส่ง
เกรงน้องหลงประเด็นเป็นคำถาม
หากเป็นเพียงดอกหญ้าด้อยค่าตาม
จะลำบากยากยามอยากดอมดม
อยากเทใจลงกองลองพินิจ
วิเคราะห์คิดจำเพาะความเหมาะสม
แล้วจำแนกแยกส่วนมายาชม
ลบคำคมลมปากออกจากใจ
ไม่อยากได้รักเร่ถ่ายเทล้น
จากใจคนเปลี่ยวเหงาเข้าใจไหม
ไม่อยากเป็นตัวแทนคนแดนไกล
ไม่อยากใช่คนใหม่ใช้ทดแทน
หากผักขมจะไม่ชมหรอกว่าหวาน
อยากรักนานร้อยวันพันหมื่นแสน
ผูกสัมพันธ์นานเนิ่นเกินกว่าแฟน
ถ้าหากแม้นมั่นคงจงยืนยัน
คงเป็นแค่ดอกหญ้าไม่กล้าเร่
เกรงเสน่ห์มีน้อยพลอยถูกหยัน
ยามฝนซาหน้าแล้งแห้งผูกพัน
เกรงโสนดอกนั้นแบ่งปันใจ......(จากยอดดอย)
10 ตุลาคม 2553 09:14 น.
อินสวน
เคาะประตูเยี่ยมยามอยากถามไถ่
หนึ่งหัวใจดวงเหงาเฝ้าห่วงหา
ทักทายถึงฅนไกลในล้านนา
กลัวเขาหลงจำปาที่ข่วงเมือง
ยามนี้ดอกโสนบานเต็มลานทุ่ง
ทั่วแควคุ้งชูช่อลออเหลือง
กระซิบแผ่วความนัยให้ขุ่นเคือง
ว่าฅนเมืองเปลี่ยนไปใจร้างลา
เดือนสิบเอ็ด น้ำนองเต็มสอง ฝั่ง
คงล้นหลั่งคำเล่ห์เสน่หา
ฝากปิง วัง ยม น่าน ละลานตา
ถึงลุ่มเจ้าพระยามาลวงใจ
ให้ละเมอเพ้อพิษจิตฟุ้งซ่าน
กับคำหวานรื่นหูดูอ่อนไหว
ทุกถ้อยคำสำแดงแฝงความนัย
ว่าห่วงใยห่วงหาแสนอาทร
เมื่อปลายฝนต้นหนาวร้าวในอก
หวั่นวิตกคำกลวงลวงหลอกหลอน
เพราะเชื่อในน้ำคำทำร้าวรอน
แสนสะท้อนสะท้านรานอุรา.(คนลุ่มเจ้าพระยา)
เคาะประตูเยี่ยมยามอยากถามข่าว
อยากรับรู้เรื่องราวเฝ้าห่วงหา
บอกโสนเรืองรองทั่วท้องนา
อย่าเกรงว่าจำปาจะแบ่งปัน
เดือนสิบเอ็ดน้ำนองล่องเรือรัก
หาแหล่งหลักพักพิงอิงแอบฝัน
รักท่วมท้นล้นเหลือเพื่อยืนยัน
หากรักกันเนื้ออุ่นอย่าขุ่นใจ
น่านนทีรี่ไหลฝากใจล่อง
สู่หอห้องเจ้าพระยาขออาศัย
อย่าแง่งอนตัดรอนร้อนฤทัย
ให้โอกาสคนไกลได้ชื่นชม
ณ ข่วงบ้านลานเมืองประเทืองถิ่น
งามแดนดินล้านนาสง่าสม
ประดับตุงรุ้งทอรอภิรมย์
ลมหนาวพรมพลิ้วพอเหมือนรอคอย
ใกล้เวลางานบุญออกพรรษา
ยิ่งห่วงหาเจ้าพระยาอย่าใจน้อย
จะฝากใจไหลส่งกระทงลอย
เกรงจะปล่อยเคว้งคว้างกลางอ่าวไทย.....(คนขุนเขา...แหล่งกำเนิดแม่น้ำน่าน)
8 ตุลาคม 2553 08:41 น.
อินสวน
ชีวิตหนอเปรียบดังพ่อพวงมาลัย
ไม่ปล่อยใจเหลวไหลให้เสียหาย
ถนอมตัวเพราะกลัวหญิงใจร้าย
มาทำลายหลอกเล่ห์เสน่หา
รูปไม่หล่อพ่อจนคนต้อยต่ำ
กายด้านดำทำใจไม่มองฟ้า
หนทางไกลเท่าไหร่ใจภาวนา
ไม่อยากเจอดอกฟ้าในชาตินี้
ใจผุดผ่องแม้วันฟ้ามัวหม่น
ไม่สับสนมั่นคงทะนงศักดิ์ศรี
ยอมแพ้พ่ายหลีกไกลในราคี
มอบความดีชีวีก้าวพ้นไป
แม้ต้องเหนื่อยลมฝนซัดกระหน่ำ
ทุกคืนค่ำทำใจให้ผ่องใส
หวังกรรมสิ้นสร่างลงคงมีใคร
พ่อมาลัยคนนี้คงมีคู่ครอง
6 ตุลาคม 2553 08:14 น.
อินสวน
เห็นดอกไม้รายร่วงบนข่วงรอบ
แทนคำตอบเรื่องราวข่าวเล่าขาน
ใครคนหนึ่งวาดรูปดอกไม้บาน
ล่วงข้ามผ่านรัตติกาลและวารวัน
ภาพลายเส้นสื่อเห็นความปวดร้าว
ร่วงกรูกราวหนาวเหน็บเจ็บในฝัน
ละกิ่งก้านไกลห่างร้างผูกพัน
ทิ้งความฝันค้างคาปวดปร่าใจ
เธอวาดภาพสิ่งใดระบายบอก
หรือช้ำชอกหวาดหวั่นมือสั่นไหว
ดอกไม้บานประสานก้านกิ่งใบ
ลบหมองไหม้ในฝันของวานซืน
เห็นดอกไม้ร่วงหล่นข้างคนเหม่อ
สายลมเพ้อพลิ้วผ่านข่วงขมขื่น
ส่งมือมาผมจะพาพยุงยืน
น้ำตาชื้นรื้นรอยปล่อยไหลริน
เรามาช่วยกันเพิ่มเติมแต่งฝัน
ให้ดอกไม้แห่งวันสมถวิล
วาดภาพงามตามหมายในดวงจินต์
บนข่วงดินสิ้นหมองมีสองเรา
ข่วงหมายถึงลาน...ข่วงเมืองคือลานเมืองครับ
2 ตุลาคม 2553 20:29 น.
อินสวน
ภาพสีน้ำเธอให้เก็บไว้อยู่
ยามหดหู่รู้ไหมช่วยได้เสมอ
แม้น้ำหนักสีบางเลือนรางเบลอ
แต่มีเธอชัดเข้มเต็มหัวใจ
เป็นภาพฝันชิ้นแรกแทรกรู้สึก
ที่ระลึกบันทึกไมตรีไว้
เป็นตัวแทนถามทวงความห่วงใย
เป็นบันไดไต่ฝันวันมืดมน
รักถนอมหอมจูบแล้วลูบรอย
ซึมไหลบ่อยร้อยดวงที่ร่วงหล่น
ภาพสีน้ำงดงามกลางกมล
ไม่เคยหม่นหมองจางร้างจูบเลย
เป็นภาพสีน้ำใจยิ่งใหญ่นัก
แทนความรักพรูพร่างความอ้างเอ่ย
เป็นพลังอบอุ่นที่คุ้นเคย
เป็นหลักฐานเปิดเผยความในใจ
หน้าส่วนตัว
946
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอินสวน
