น้ำค้างข้างแรมใจ

อินสวน

	   ท่ามดึกดื่นคืนหนาวเหงาอ้างว้าง
ริมหน้าต่างบานเก่าเงามืดหมอง
ม่านหมอกบางพร่างพรมห่มละออง
พลิ้วลมล่องจากเหนือเจือกลิ่นไอ

	   หอบหอมจางห่างไกลจากไพรพฤกษ์
ย้ำรู้สึกลึกซ่อนความอ่อนไหว
กลับปวดร้าวหนาวเหน็บเจ็บกลางใจ
กลั่นหยดไหลในเงาเศร้าเดียวดาย

	   ขวัญดินฉ่ำด่ำดื่มลืมทรมาน
เริ่มฝันหวานวาดหวังไม่จางหาย
ความคิดถึงล้นหลากมีมากมาย
ไม่เคยคิดแหนงหน่ายระคายเลย

	   วูบหวั่นไหวใจหวามยามใกล้รุ่ง
ลมหัวทุ่งโชยเลาะมาเยาะเย้ย
อีกไม่นานสุริยาจะชิดเชย
เป็นดั่งเคยน้ำค้างจะร้างลา

	   หอมกลิ่นแก้วราตรีจำปีกรุ่น
ที่เคยคุ้นขวัญดินถวิลหา
เพื่อนสนิทชิดชอบปลอบอุรา
ล่วงหล่นมาทุกคราที่ดายเดียว

	   อีกไม่นานหรอกหนาฟ้าจะสาง
ทิ้งรอยหมางอ้างว้างอย่างแห้งเหี่ยว
ให้ขวัญดินเคว้งคว้างบนทางเทียว
ไม่เคยคิดเฉลียวก่อนรุ่งราง