28 ธันวาคม 2551 09:26 น.
อินสวน
ริมหน้าต่างนั่งหงอยคอยใครอยู่
ฝนหลงฤดูพรูพรมพร้อมลมหนาว
ร่วงสลับถมทับซับเรื่องราว
เกรียวกรูกราวระนาวหล่นลงบนลาน
สายลมเร้ากระเซ้าซัดสลัดเร่ง
พร้อมพิณเพลงบรรเลงเคล้าเศร้าปนหวาน
ด้วยผ่านห้วงถามทวงล่วงวันวาร
ไหวสะท้านสะท้อนใจร่ำไรรอน
ละลิ่วลอยร้างไกลก้านใบกิ่ง
คนถูกทิ้งทบทวนหวนรอยย้อน
ภาพสุดท้ายนิยายรักขาดตอน
วันเก่าก่อนหลอนลึกผลึกใจ
โปรยปราย...สายใจ นับไกลห่าง
แสนอ้างว้างระหว่างเส้นทางใหม่
รักสลายเสียดายเมื่อสายไป
เหม่อมองไปนอกหน้าต่าง.....ร้างไกลกัน..
7 ธันวาคม 2551 21:00 น.
อินสวน
แสงสุรีย์หรี่ล้าขอบฟ้าหลัว
ขมุกขมัวทั่วท่าอารมณ์หมอง
ข้ามลำโขงโคลงเคลงเคว้งคว้างมอง
ใจลอยล่องร้องร่ำจำกล้ำกลืน
เหนือชายฝั่งนั่งร้านริมเฉลียง
พิงระเบียงเอียงอิงเอนกายฝืน
ฟังเพลงเศร้าเหงาย้ำยามค่ำคืน
คำขมขื่นสะอื้นอกสะทกสะเทือน
สะท้านหนาวจิบเบียร์ลาวบรรเทาท้อ
แผ่วพลิ้วคลอครวญแคนแม้นเสมือน
คราครั้งหนึ่งซึ้งใจได้ยลเยือน
กลับฟั่นเฟือนเลือนละเมอเพ้อเดียวดาย
หลวงพระบางอ้างว้างสุดทางรัก
คืนหนาวหนักรักจางแรมร้างหาย
คนใจแล้งกลั่นแกล้งเกือบหนาวตาย
คนใจร้ายตามง้อพี่..สี่ทุ่มหายกลุ้มใจ....อากส์...เย้..ตามง้อคนหล่อ..อ่ะดี้