29 สิงหาคม 2554 06:43 น.
อินสวน
ณ วันนี้สวมใส่หัวใจเสือ
ไม่ให้เหลือรอยแผลความแพ้พ่าย
ปั่นข้ามภูไปดูความเดียวดาย
แล้วปีนป่ายเย้ยฟ้าท้าแผ่นดิน
หนึ่งชีวิตไม่คิดว่าโดดเดี่ยว
กับหนึ่งใจท่องเทียวตามถวิล
ตราบความหวังเลี้ยงใจยังไหลริน
ไม่สร่างสิ้นความฝันบันดาลดล
เก็บความทุกข์ซุกซ่อนในซอกลึก
จารจารึกหน่วยนับกับเม็ดฝน
หมื่นล้านถ้อยร้อยจำค่าคำคน
ระดะล้นหลากไปกับสายธาร
จังหวะเท้าปั่นนับรับแรงกด
ยังไม่หมดแรงใจส่งไหลผ่าน
ไม่เคยคิดเหนื่อยท้อทรมาน
เพราะเชี่ยวชาญวิชาการทำใจ
หลายวันก่อนฟ้าหม่นฝนตกถี่
แต่วันนี้แดดจ้าน่านฟ้าใส
บอกไม่ได้ฟ้ากว้างหรือทางไกล
รู้แต่ว่าหัวใจไกลกว่าทาง
สลัดกรอบกำหนดกฎเกณฑ์ห้าม
จะก้าวข้ามขั้นขีดสิ่งกีดขวาง
เกียรติยศไหลหลงเอาลงวาง
ลบช่องว่างอ้างว้างล้างหัวใจ
ณ วันนี้เสืออยู่ภูพยัคฆ์
ได้ทายทักเมฆหมอกและดอกไม้
ในอ้อมกอดขุนเขาลำเนาไพร
ฟ้าไม่ไกลเกินฝันของฉันเลย
28 สิงหาคม 2554 07:16 น.
อินสวน
เปรียบเหมือนเป็นโรคจิตคิดซ้ำซ้ำ
ชอบย้ำคิดย้ำทำคำถามเก่า
แต่วันนี้อาการเริ่มบรรเทา
กลายเป็นรอยซึมเศร้าเข้ามาแทน
ย้อนทบทวนกลั่นกรองไตร่ตรองนึก
ท่ามค่ำคืนดื่นดึกจารึกแค้น
ยิ่งรันทดหดหู่เขาดูแคลน
เค้าโครงความเจ็บแน่นเต็มแผ่นใจ
กลั้นน้ำตาย้อนในไหลคืนกลับ
ข่มตาหลับกลืนเก็บความเจ็บไว้
เธอย้ำบอกเรื่องราวไม่เข้าใจ
แล้วฉันผิดตรงไหนที่รักเธอ
ตัดเยื่อใยตัดใจในคืนเศร้า
ให้เป็นเพียงความเหงาในเงาเพ้อ
ขอคืนรักหักห้ามทุกยามเจอ
มันคือความพลั้งเผลอเธออย่าจำ
ขอความรักขมขื่นฉันคืนกลับ
ให้ทุกอย่างล่วงลับกับคืนค่ำ
ปล่อยไปพร้อมพร่างพรายสายฝนพรำ
อย่าเหลือความทรงจำทำร้ายกัน..........
26 สิงหาคม 2554 15:24 น.
อินสวน
ขอเวลาไม่นานหรอกที่รัก
ขอให้ฉันพิงพักหน่อยได้ไหม
ปรากฏการณ์ผ่านมาจะผ่านไป
จะไม่เหลือสิ่งไหนให้รำคาญ
อย่าวิตกกังวลสับสนเลย
จะเป็นเพียงคนเคยที่เลยผ่าน
หนึ่งชีวิตเรื่องราวไม่ยาวนาน
แล้ววันวานจะจบแล้วลบเลือน
ฉันเข้าใจห่วงใยความรู้สึก
ในเบื้องลึกเธอฉันนั้นไม่เหมือน
ความผูกพันข้องเกี่ยวยึดเหนี่ยวเตือน
ขอบเขตเพื่อนขีดเส้นความเป็นมา
เชื่อเถอะนะทุกคำที่พร่ำบอก
ไม่ได้หลอกเรื่องราวตามกล่าวหา
ทุกครั้งที่ประสานผ่านสายตา
จะสัมผัสคุณค่าความจริงใจ
รู้ว่าเป็นส่วนเกินที่เกะกะ
เป็นภาระขุ่นเคืองเรื่องเหลวไหล
อีกไม่นานสัญญาจะลาไกล
ก่อนจะตัดเยื่อใย..ขอกอดลา
25 สิงหาคม 2554 14:32 น.
อินสวน
ถามฉันว่ารักเธอมากแค่ไหน
ตอบไม่ได้ฉันเองก็ไม่รู้
ลมหายใจทั้งหมดที่มีอยู่
ล้วนพร่างพรูคิดถึงเพียงแต่เธอ
ถามฉันอีกกี่พันกี่หมื่นครั้ง
ฉันก็ยังยืนยันรักเธอเสมอ
คงไม่ใช่ถ้อยคำที่พร่ำเพ้อ
ไม่ใช่ความพลั้งเผลอของเหตุการณ์
ถามว่าเจ็บมากไหมในรู้สึก
ในส่วนลึกมีเพียงเสียงขับขาน
คร่ำครวญขอตัดพ้อทรมาน
หวั่นสะท้านปวดปร่าจนชาชิน
ถามฉันว่าทำไมใจจึงรัก
ตอบแน่นหนักด้วยใจใฝ่ถวิล
ไม่สามารถบรรยายให้ได้ยิน
ยากสะกดหมดสิ้นกลั่นเป็นคำ
ถามเธอว่ารักฉันนั้นได้ไหม
รู้แก่ใจในคำตอบตอกย้ำ
ขอเพียงแค่คนดีไม่ใจดำ
แค่สงสารสุขล้ำฉ่ำชื่นใจ
ขอเธออย่าตัดรอนก่อนเวลา
รอให้ฉันผ่านพาพ้นวันใหม่
ในโลกที่โหดร้ายไม่มีใคร
อย่าหนีไกล..ทิ้งกัน..วันนี้เลย
1 สิงหาคม 2554 07:10 น.
อินสวน
เคยไหมกับการรักใครสักคน
หรือว่าแกล้งสับสนบอกไม่ใช่
เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้
ด้วยห่วงใยสัมพันธ์ที่เคยมี
เคยไหมไม่พบหน้าแล้วว้าวุ่น
ดูเหมือนเป็นวัยรุ่นใจเต้นถี่
เมื่อเธออยู่ใกล้ใกล้อารมณ์ดี
นับวันยิ่งทวีปั่นป่วนใจ
อยากให้เธอเอาใจคอยไถ่ถาม
อยากให้เธอโทรตามยามเจ็บไข้
แต่ความจริงเส้นทางเราห่างไกล
คำตอบคือไม่ใช่ตามครรลอง
สื่อสารจากหัวใจส่งไปหา
ผ่านสายตาท่าทางวอนขอร้อง
เพียงแค่เธอถนอมยอมประคอง
อย่าให้ต้องจารีตผิดศีลธรรม
ใจอยากหยุดทุกอย่างถึงทางจบ
อีกใจรบอยากบอกเพื่อตอกย้ำ
อยากเปิดเผยเฉลยเอื้อนเอ่ยคำ
ให้รู้ดำรู้แดงหายแคลงใจ
ปล่อยทุกอย่างค้างคาเวลาผ่าน
สถานการณ์กัดกร่อนความอ่อนไหว
โทษเวรกรรมกระทำหรือโทษใคร
หรือโทษความเป็นใจของเรื่องราว
วันนี้ฟ้าหม่นดำย้ำรอยเหงา
เหมือนเร่งเร้าให้เราเศร้าเหน็บหนาว
ไม่มีจันทร์เสี้ยวแหว่งหรือแสงดาว
มีแต่รอยเจ็บร้าวคราวเดียวดาย
จะเรียกร้องวอนขอก็ไม่กล้า
จะโทรหาเกรงว่าไม่รับสาย
ความคิดถึงล้นหลากรักมากมาย
รอคำตอบสุดท้ายจากสายลม
พายุฝนกระหน่ำค่ำคืนนี้
ทั่วพื้นที่ใจรานสะท้านข่ม
ท่ามกลางความอ้างว้างที่พร่างพรม
กฎเกณฑ์ความเหมาะสมยังพร่างพรู
ความอัดอั้นกดดันยืนยันรัก
ลมหายใจหน่วงหนักยังคงอยู่
ทอดถอนแล้วโถมทับใครรับรู้
ทิ้งรอยความหดหู่ให้ดูแล
จวบรุ่งเช้าราวฟ้ายังพร่าหม่น
หลังม่านฝนหวังคนที่รักแท้
เขาคงไม่ละเลยสิ่งเคยแคร์
ใจดวงนี้อ่อนแอแพ้รักเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอินสวน
หน้าส่วนตัว
1440
