11 มกราคม 2551 08:24 น.
อินทรีน้อย
ในวันที่ฟ้าหม่นทนกับเหงา
ในเปลี่ยวเปล่าข้างในไม่อาจเอ่ย
แว่วได้ยินเสียงใครเขาเปรยเปรย
ว่าเธอเอ๋ย....อย่าโกรธ......ขอโทษเธอ
มีดอกไม้ยื่นมากับหน้ายิ้ม
ในดวงหน้ากรุ้มกริ่มยิ้มเผยอ
โลกทั้งใบของข้าว่าเคยเบลอ
ก็กลับเผลอยิ้มบ้าง ช่างน่ารัก
11 มกราคม 2551 07:56 น.
อินทรีน้อย
ลมเอ๋ยลมพัดผ่าน
ข้าขอวานโปรดแวะทางนี้ก่อน
ฝากยินดีไปถึงคนเคยอาวรณ์
ขณะนี้เลิกไหวอ่อนไร้น้ำตา
ลมเอ๋ยลมพัดพลิ้ว
ได้โปรดปลิวปัดเป่าความเหว่ว้า
ออกจากใจของคนเจ้าน้ำตา
เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มร่าน่ารักแทน
11 มกราคม 2551 07:23 น.
อินทรีน้อย
นั่งมองฟ้าข้างหน้าต่างบานเก่า
อยู่กับเงาเงียบงันเกินหลีกหนี
ในกรงกรอบห้องเหงาห้องห้องนี้
เบื่อเต็มทีลองออกไปให้พ้นกรง
เปิดประตูห้องนอนไปห้องโถง
ดูโล่ง ๆ แต่ยังมีที่บอกบ่ง
แม้กว้างใหญ่ก็ยังเป็นกรอบกรง
เรายังคงอยู่ในกรอบครอบตัวเรา
เปิดประตูห้องโถงลงจากบ้าน
มาหยุดที่หน้าลานบ้านยิ่งเศร้า
ก็ยังคงเป็นกรอบครอบตัวเรา
ลมบางเบาพัดแผ่วพลอยสะท้าน
จึงเข้าไปหยิบกุญแจสตาร์ทรถ
ทิ้งกรงกรอบทั้งหมดไว้ที่บ้าน
ขับไปหน่อยค่อยรู้สึกนึกรำคาญ
ประตูรถทุกบานก็กรอบกรง
จึงจอดรถข้างทางอย่างเหนื่อยหน่าย
เดินเลื่อนลอยคลับคล้ายคนใหลหลง
ไปตามทางทอดยาวเป็นเส้นตรง
ก็ยังคงอยู่ในกรอบคนเดินเท้า
เจ้าข้าเอ๋ย... จะทำอย่างไรดี
ถ้าไม่ช่วยข้านี้มีหวังเศร้า
ก็โลกนี้มีแต่กรอบครอบตัวเรา
โลกใบเหงาก็เข้ากรงจักรวาล
9 มกราคม 2551 06:13 น.
อินทรีน้อย
ข้านั่งนิ่งพิงกายใต้อโศก
ลมเย็นโบกโบยสะบัดพัดไม้ไหว
ยินเจื้อยแจ้วแว่วศัพท์เสียงผู้ใด
เอื้อนเเอ่ยถามใครต่อใครถึง "นาย" นั้น
ให้สงสัยว่า "นาย" เป็นใครเล่า
เคยหยอกเย้าบางใครจนไหวหวั่น
แล้วเงียบหายคล้ายลืมความผูกพัน
หรือ "นาย" พวกเดียวกันกับมือ "บอม"
บางใครบอกโลกเจ้าช่างลึกลับ
ถ้า "บอม" จริงยอมให้จับโดยละม่อม
หรือเส้นแบ่งแยก "นาย" จากจริง-ปลอม
เถอะนะยอมมอบตัว โอ้ยมั่วแล้ว...
9 มกราคม 2551 06:04 น.
อินทรีน้อย
มาสิมาล่องเรือลำสำราญ
ในทะเลกวีธารสุดหรรษา
โลกวุ่นวายโหดร้ายนักมาหลบมา
พี่จะพาชมเกรียวคลื่นกวีครวญ
มีหมู่ดาวมากมายพริ้งพรายพร้อม
กระพริบแสงกวีกล่อมทั้งโศกสรวล
มีสายลมหวังดี บ้างยียวน
บางแสงนวลน่าแนบใจไว้เนิ่นนาน
บ้านพี่มีชื่อว่า "บ้านกลอนไทย"
"พ่อปีกฟ้า" เป็นผู้ใหญ่ของหมู่บ้าน
มีเพื่อนบ้านมากมายไว้พบพาน
เพลงกวีเปิดขับขานเป็นนิรันดร์
หน้าส่วนตัว
1107
