23 ตุลาคม 2553 19:41 น.

ขี้บ่น...คนไทย (ภาค 1)


ฉันถ่อกายไปร้านหนังสือแห่งหนึ่ง
หมายจะไปซื้อหนังสือนิยายดีๆมาอ่านสักเล่ม
เผื่อเพิ่มรอยหยักในสมอง
เผื่อไต่ฝันไปตามจินตนาการจากอักษร
...................ในวันเหงาๆ
เผื่อจะเป็นคนไทยที่ดี....
อ่านหนังสือปีละเกิน 8 บรรทัด
จากนักเขียนรุ่นใหม่...คาดว่าไฟแรง (สูง)
อนิจจา... ไยล้วนแต่อิโรติกเต็มไปหมด
เล่มละหลายร้อย...ฉันวางลง
ไม่กล้าไต่ฝันไปตามจินตนาการจากอักษร
ปล่อยให้มันสงบราบเรียบเถอะ

บางครั้งก็อยากหัวสูง 
อ่านที่ได้รางวัล ใหญ่..หญ่ายยย
นิยายก็ดี...บทกวีก็ได้
แต่ปัญญาฉันกลับต่ำต้อย
ดันอ่านไม่เข้าใจ....เล้ยยยยยยยย


ฉันถ่อกายไปตลาด 
หมายจะซื้อกับข้าวมาทำเอง
ในเมื่อแกงถุงละ 25  30  บาท
ตักไม่กี่คำ หมดแล้ว
ยังแถมสิ่งที่เป็นปรปักษ์กับร่างกายมากมาย 
ยังต้องการอยู่ดูโลกที่สวยงามนานๆ
................จนกว่ามันจะแตก
อนิจจา...ปลาโลละ 60 บาท 
เนื้อหมู ร่วมร้อย หรือมากกว่า
ผักใส่ยา (แถมมาทำไมหว่า) โลละ....
หากปลอดสารพิษ... แพงกว่าเท่าตัว


แล้วฉันก็หยิบกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ห่อผักบุ้ง
มานั่งละเลียดอ่านทุกตัวอักษร
...............อย่างละเมียดละไม
ให้มันซึมซับผ่านเข้าไปในรอยหยักสมอง
เท่านี้ฉันก็กลายเป็นผู้ที่อ่านหนังสือ
เกินปีละ 8 บรรทัดอย่างแน่นอน
และอาหารมื้อนี้ก็ถูกที่สุด...ผัดผักบุ้ง
............กำละ 10 บาท


ว่าแล้วแต่งกลอนสักเล็กน้อย


"คลื่นประเลงเพลงพิณสิ้นสวาท
ยุรยาตรทรายขาวใต้ดาวใส
คำนึงพักตร์นวลจันทร์ในนวลใจ
สองฤทัยเคยท่องท้องนที"


อีกกลอน.....อ่านข่าววีรบุรุษบางคนมา


"เบื้องลึก "วีรบุรุษ" หรือ "ซาตาน"
ล้วนกิเลสครอบดวงมานกันทั้งสิ้น
ด้วยเป็นแค่มนุษย์ผู้เดินดิน
มิสำเร็จ "กสิณ" เป็น "นิพพาน"