ลูกกูดี...ขี้กูหอม

อิทิตย์

อันชื่อเสียงเงินทองกองตรงหน้า
แลกยศถาพาศักดิ์อันบาตรใหญ่
แยกชนชั้นสูงต่ำกลางร่ำไป
เส้นกูใหญ่จะทำไมใครกล้าคาน

แค่ไม้ซีกริจักงัดซุงต้น
มึงแค่คนต่ำต้อยร้อยสังขาร
ก็มีแบ๊คตัวโตอันโอฬาร
ย่อมสำราญไร้ผิดลิขิตพาล

อันลูกกูข่มขืนกำแหงข่ม
อยากดอมดมเมียใครได้ผสาน
ฤาลูกใครสวยสดกดกายนาน
ผิดมิคร้านหลุดรอดไป่กลัวเกรง

ยอมอยู่ใต้อำนาจอันบาตรเขื่อง
ยอมขายเรื่องศักดิ์ศรีลี้ข่มเหง
ให้กูรอดกูพ้นกูนักเลง
กูได้เบ่งใครล้มช่างหัวมัน


น่าอนาถความคิดสติอ่อน
ศีลธรรมนอนถับถมดูขำขัน
เอาตัวรอดกอดอำนาจยศถากัน
ศักดิ์ศรีนั้นความเป็นคนเสื่อมถอยลง

ยินคำพูดดูดสติได้สลด
สังคมหดเสื่อมสิ้นน่าสารสง
คุกมีไว้ ขังหมา ขี้เรื่อนปลง
อีกหนึ่งบ่ง คนจน ไร้ทางเดิน

อันกูรวยเงินทองอำนาจส่ง
กฏหมายคงไร้หมายมิขัดเขิน
ทุกวันนี้ตัวกูต้องเผชิญ
ความเจริญเหยียบย่ำธรรมจรรยา



พระท่านว่า
"ต่อไป  คนจะเห็นกงจักรเป็นดอกบัว  ถูกเป็นผิด ผิดเป็นถูก  ไร้ศีลธรรมจรรยา"

ใครจะทำไม ??