14 พฤษภาคม 2547 01:03 น.
อิฐขาว
เค้ายิ้มเยาะแก่เรา
เค้าผลักไสเราออก
เค้าร้ายต่อใจเราช้ำชอก
ลวงหลอก เค้ายิ้มเยาะแก่เรา
เศร้าใจใครเล่ารับรู้
ที่เป็นอยู่ใครจะรู้บ้าง
มันโดดเดี่ยวแสนอ้างว้าง
หัวใจร้าง เศร้าใจใครรับรู้
เราหายจากไปห่าง
เราคร้านพบเจอสิ่งใหม่
เราทิ้งอดีตขื่นข่มไว้
ลาไกล เราหายจากไปห่าง
ฉันยังคงมีอดีตตามหลอกหลอน ฉันยังคงมีพรุ่งนี้ให้ตามหา
และวันนี้ฉันก็คง.......
26 กุมภาพันธ์ 2547 01:39 น.
อิฐขาว
อย่าได้รัก มากนัก ประจักษ์เถิด
รักที่เกิด ไม่นาน ยากคงอยู่
อย่าได้รัก มากนัก เธอควรรู้
แค่ได้อยู่ คู่กัน ไม่กี่คืน
อย่าได้รัก เพียงเพราะ ร้อยคำหวาน
ที่วันวาน ฉันเอย ให้หวั่นไหว
อย่าได้รัก ฉันขอโทษ ที่เอยไป
ไม่ตั้งใจ ให้เธอคิด ฉันผิดเอง
อย่าได้รัก คนที่เจ็บ ก็คือเขา
คนที่เฝ้า รักเธอ มากกว่าฉัน
อย่าได้รัก เพราะฉันรัก เขาเหมือนกัน
เขาเพื่อนฉัน ที่รักเธอ มากว่าใคร
อย่าได้รัก ฉันเลย นะคนดี
ทั่งทั่งที่ ฉันก็รัก รักเธออยู่
อย่าได้รัก อยากให้เธอ พบคนดี
เขาคนที่ มีใจ ให้กับเธอ
บทสรุป สุดท้าย ฉันต้องจาก
ไม่อยากพราก รักใคร ให้ต้องเจ็บ
หนสุดท้าย ที่ฉันทำ จำจนเข็ด
น้ำตาเล็ด เห็นเธอ เดินจากไป....
เธอโชคดีแล้วล่ะที่ไปจากฉัน(ออกแนวประชดเล็กๆ)...ก็เขาเพื่อนฉันรักเธอมากขนาดนั่น...เฮ้อ...แต่ก็เสียใจเหมือนกันน่ะเสียเพื่อนไปเลย
Im betrayer,everybody say that...Oh..shit,Im not(apologies my friends) (T T)
25 กุมภาพันธ์ 2547 00:16 น.
อิฐขาว
หรือเพราะเหตุร้ายอันเก่าก่อน
ที่หลอกหลอนฉันจนเจ็บช้ำ
หลับตาทีไรต้องเห็นอยู่ประจำ
ภาพซ้ำซ้ำย้ำให้คิดติดในใจ
อยากหนีไปให้ไกลที่ไร้ผู้คน
จะไม่สนอื่นใดให้ต้องหวัง
จะได้ลืมทุกสิ่งที่เกลียดชัง
อดีตที่พุพังลืมมันไปจากใจเรา
แต่ทุกวันไม่อาจหนีลี้ไปไหน
เจ็บหัวใจที่ต้องทนคนเหล่านั้น
เสแสร้งโกหกหลอกลวงให้กัน
แบ่งปันแต่สิ่งลวงไม่เคยห่วงใย
ฉันมีเหตุผลที่ต้องทนคนเหล่านั้น
ความสัมพันธ์เก่าก่อนฉันอ่อนไหว
ยามได้นึกย้อนกลับคิดไปทีไร
หัวใจมันสุขใจยามอดีต ผิดต่างปัจจุบัน
ไม่คิดไม่ฝันจะมีวันฉันอยู่ลำพัง
ถูกขังในความมืดมิดที่กลืนฉัน
ไม่นานนักหัวใจฉันคงถึงวัน
ถูกห่อพันด้วยความเกลียดชัง จนวันตาย
22 ธันวาคม 2546 00:37 น.
อิฐขาว
ฉันมองดวงดาวบนฟ้าไกล ฉันเหงา
ฉันเศร้าหัวใจอ่อนล้าหมดแรงไป
วันเวลาตอนนี้ไม่มีใครมาเข้าใจ
น้ำตาไหลนั่งมองดาวเลื่อนเคลื่อนไป
หลับตานึกถึงสิ่งที่ผันผ่าน
คืนวานอันร้าวรอนที่เราเจ็บ
ที่ได้ผิดพลั่งผลาดน้ำตาเล็ด
รำเค็ญเหน็จเหนื่อยอ่อนช้ำชอกใจ
ลืมตามองแสงขาวพราวระยับ
ไม่เคยดับอับแสงให้เลือนหาย
เป็นที่พักพึ่งจิตให้ผ่อนคลาย
ได้ร้องให้ใต้แสงดาวก็สุขใจ
มีเวลาที่อ่อนล้าบ้างให้ใจพัก
หากเหนื่อยนักก็พักก่อนค่อยเดินต่อ
เหมือนได้เรียนได้รู้จักชีวิตไม่คิดท้อ
ฉันแค่รอโอกาสไปต่อ รอกำลังใจ
17 ธันวาคม 2546 00:29 น.
อิฐขาว
มันเป็นห้วงคนึงของความคิด
ในดวงจิตที่แสนจะอ่อนล้า
เฝ้ารำพึงคิดถึงพรรณา
ถึงเธอที่ลาจากฉันไป
เสียงเธอยังวนเวียนอยู่ในหัว
ตัวเธอเป็นภาพคอยหลอกหลอน
ไม่เคยหนีพ้นยามตื่นหรือยามนอน
ฉันวิงวอนให้ใครช่วยฉันที
มันเจ็บปวดแสนระกำซ้ำโศก
อยากหนีโลกให้พ้นคนใจร้าย
คนแสนดีที่เคยรักมากลับกลาย
มาทำร้ายมางเมินเหินห่างไกล
ฉันยังอยู่กับหัวใจที่อ่อนล้า
และเวลาที่ผ่านไปยิ่งไกลฝัน
จะกลับคืนมายืนอยู่เคียงคู่กัน
ไม่มีฉันไม่มีเธอ...อีกต่อไป
หน้าส่วนตัว
1040
