30 มีนาคม 2551 17:46 น.
อิงภู
ฤารักจะร้างลงรานโรย
ดอกรักร่วงโปรยให้เหือดหาย
รักแล้ง แล้งรัก จักฟูมฟาย
กัดกร่อนกลับกลายจนพังพิน
ก่อนนั้นรักยังซาบซ่าน
ฉ่ำเย็น อ่อนหวาน ธารกระสินธ์
ดอกรักผุดผ่องโสภิณ
ปีกรักโบยบินไม่ล้าแรง
เดี๋ยวนี้ไยรักจึงซึมเซา
สลัวมัวเมาไม่ส่องแสง
หรือรักนานไปจึงหมดแรง
เหนื่อยหน่ายหน่างแหนงในนานเนา
ฤารักนี้ มีวัน หมดอายุ
มีฉลากปะปุ รอวันเฉา
แต่เลขวันไม่มีแม้นเลขเงา
จะนั่งนับจับเอาว่าวันใด.
24 มีนาคม 2551 10:00 น.
อิงภู
เมื่อความรักเข้าตา มองฟ้าก็ชมพู
ม่านฝนเทาที่เฝ้าอยู่ ก็ยังดูยังอ่อนหวาน
ยามเย็นเร้นสุรีย์ สุรสีห์ทองตระการ
ดึกลับกลับสอดสาน สำเนียงหริ่งหรีดเรไร
เมื่อความรักเข้าตา คำพูดจาก็เสนาะ
สัมผัสช่างพอเหมาะ ประโลมลูบ ร่างหลงใหล
แนบเนื้อให้นิ่งนาน กอปรเก็บการณ์ไม่ให้ไกล
เนิ่นเนาว์อยู่กับใจ ตระกองกอดกันและกัน
...
หลังความรักเข้าตา แล้วเวลาก็ล่วงเลย
ม่านฝนเทายังอยู่เฉย อ่อนหวานเอยแปรเปลี่ยนผัน
ยามเย็นเร้นร่มเงา มองฟ้าเทาไร้ตะวัน
ดึกตลบกลบดวงจันทร์ ไร้สำเนียงเสียงเรไร
หลังความรักเข้าตา เจ้าเวลาก็พาเปลี่ยน
คำพูดดูหวานเลี่ยน รสสัมผัสไม่หลงใหล
แนบเนื้อไม่แนบชิด ไม่อยากคิดการณ์ให้ไกล
ร่างร้างไร้ฤทัย ฤาไฉน ไม่เข้าตา.
23 มีนาคม 2551 09:53 น.
อิงภู
ตะวันฉายฉานบานดอกไม้
น้ำค่างพร่างพรายดังเกล็ดแก้ว
หลังม่านดำแห่งรัตติกาล ผ่านพ้นแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้วเจ้าวิหคผกโผบิน
ในนิทรายังนิทราไม่อยากตื่น
ในข้ามคืนพ้นวันอันกรุ่นกลิ่น
อย่าฝืนกายอย่าฝืนฟ้าอย่าฝืนดิน
ปลดดวงจินต์ออกจากขอบที่กอบเอง
20 มีนาคม 2551 14:05 น.
อิงภู
โอ้เอย...โอ้หนอ เกาะเสม็ด
เหมือนเด็ดหัวใจให้หล่นหาย
เกลียวคลื่นผืนฟ้าและหาดทราย
ใครมั่นหมายจับจองเจ้าของเธอ
สายลมผ่าน พาฝนปนสายน้ำ
อยากเดินย่ำอยู่กลางใจในทีเผลอ
เพราะเสม็ดเด็ดดอกไว้ใจละเมอ
อยากให้เธอไม่มีใครได้จับจอง
อยากอยู่เคียงแนบชิดสนิทเนื้อ
เป็นเพียงเพื่อภาพฝันอันหม่นหมอง
เพราะเธอฉันต่างกันต่างครรลอง
ต่างโดนปองคนละฝากฝั่งทะเล
โอ้เอย...โอ้หนอ เกาะเสม็ด
คงต้องเช็ดน้ำตา พาลมเห
ให้พัดผ่านโยกไหวเหมิอนไกวเปล
คลื่นลมเห่เพียงฝันที่ฟั่นเฟือน.
19 มีนาคม 2551 15:45 น.
อิงภู
เคยเหงากันบ้างไหม
ในวัยผ่านร้อนผ่านหนาว
ยิ่งยืดยิ่งย้อนยืนยาว
เรื่องราวล่วงเลยร่อนลาง
ยังเหงาอยู่กันใช่ไหม
จิตใจจดจำเจือจาง
กอบเก็บก้อนเก่ากลิ้งกลาง
แทบทางที่เท่าถักทอ
อยากเหงากันอีกใช่ไหม
แน่ในนิ่งนั้นนานหนอ
เงียบงันงงเหงาหงิกงอ
ขานขอเคียงข้างคุ้นเคย
เหงาแล้วเหงาอีกใช่ไหม
โพยภัยผันผ่านเพียงเผย
แมกไม้เมียงม่านมองเมย
อกเอ๋ยเอียงอ่อนอ้อนอาย.
หน้าส่วนตัว
1633
