26 กุมภาพันธ์ 2546 10:21 น.
อิงฟ้า
เอ่ยคำลากับความรัก
ขอสัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ช้ำใจ
แม้ต้นซากุระที่สั่นใหวในสสายลม
ก็ยังผลิดอกออกมาในไม่ช้า
หยาดฝนที่โปรยปรายในฤดูร้อน
ไหลเคียงข้างหยาดน้ำตาที่หลั่งริน
ภาพความทรงจำที่ซับซ้อน
ภาพในละครที่ฉายซ้ำในฤดูใบไม้ร่วง
ทำไมต้องเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า
กับแผลเดิมๆอยู่แบบนี้
แต่ยังไงก็สู้ต่อไป
นี่คือความมหัศจรรย์ของชีวิต
ทุ่มเททุกอย่างให้กับความรัก
หวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ซ้ำใจ
รองเท้าที่สึกไป
กับฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน
จงผ่อนคลายแล้วเก็บอดีตใว้ที่ไหนสักแห่ง
แล้วเผชิญกับทิวทัศน์ใหม่ที่ไม่เคยเห็น
มันคงไม่ไกลจากที่นี่
อยากจะลืมความปวดร้าวไม่รู้จบ
แล้วไกล้ชิดเธอให้มากกว่านี้
คิดใครครวญครั้งแล้วครั้งเล่า
ยังคงใขว่คว้าหาฟ้าที่สดใส
รักเธอเหลือเกิน
แม้เรื่องนี้กับเรื่องนั้นจะไม่เกี่ยวกัน
20 กุมภาพันธ์ 2546 15:03 น.
อิงฟ้า
ดอกทองกวาวสีส้มสดเบ่งบานสระพรั่งทั้วทั้งโรงเรียน ตัดกับท้องฟ้าสีคราม สายลมเย็นๆพัดโชยมาท่ามกลางอากาศที่ ร้อนอบอ้าวในฤดูร้อนมีเมฆก้อนน้อยก้อนใหญ่ลอยไปมาอย่างไร้จุดหมายแล้วแต่สายลมจะพัดผ่านไป
ต้นทองกวาวต้นใหญ่นี้ได้แฝงใว้ด้วยความรู้สึกต่างๆมากมายเอาจากคนหลายๆรุ่น ที่สามารถสังเกตได้จากรอบๆต้นที่มีรอยขีดเขียนต่างๆนานาทั้งคำบอกรัก บอกลา บอกความรู้สึกต่างๆนานา รวมทั้งสูตรคณิตศาสตร์ก็ยังมี ต้นทองกวาวต้นนี้เลยได้กลายเป็นกระดานสำหรับบอกเล่าเรื่องราวต่างๆไปโดยปริยายแม้แต่ม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นทองกวาวก็หนีชะตากรรมอันเลวร้ายนี้ไม่พ้น ถึงแม้มันจะแข็งก็คนก็ยังทำเหมือนกับมันอ่อนเหมือนกับชื่อของมัน มีร่องรอยจารึกต่างๆ ที่แล้วใหญ่สำหรับมันก็คือ ตาหมากรุกที่ติดอยู่ได้กลายเป็นหลุมลึกหลายคนที่ไม่รู้คงคิดว่ามันคงจะโดนอุกกาบาตตกใส่เป็นกระมัง แต่ความจริงแล้วก็คือมันผ่านศึกหนักมาอย่างโชกโชนที่จะต้องคอยเป็นที่ให้ความสนุกสนานแก่มนุษย์ มันต้องพลีกายของมันเพื่อกลายเป็นที่เล่นหมากฮอส และคิดว่าคงจะมีคนมาเล่นหมาฮอสที่นี่หลายร้อยหลายพันกระดานมาแล้ว
วันนี้มองไปทางไหนก็ดูเงียบเหงาไปหมด ถนนที่เคยมีคนเดินขวักใขว่ไปมาในโรงเรียนตอนนี้กลับดูว่างเปล่าไปถนัดตา ไม่มีเสียงเจื้อยแจ้วจอแจ จะมีก็เพียงแต่เสียงนกที่มากินน้ำหวานจากดอกทองกวางกับเสียงลมที่พัดผ่านมาเท่านั้น
ฤดูกาลแห่งการสอบไล่ก็มาถึง ผู้คนที่เคยวิ่งเล่น พูดคุยสนุกสนานเฮฮาตอนนี้ต้องมานั่งจับกลุ่มกันอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียดเพราะผลการสอบที่ค้ำคอหลายคนอยู่ ทำให้ในสมองของหลายๆคนไม่มีสิ่งอื่นใดนอกจากครามรู้ที่ต่างคนต่างพยายามที่จะขุดคุ้ยมันขึ้นมาหลังจากที่มันได้จมอยู่ที่ขี้เลื่อยในสมอง ใครจะขุดได้มากเท่าไหร่ก็ขึ้นอยู่กับว่าตอนเรียนคนคนนั้นตั้งใจขนาดไหนที่จะพยายามทำให้หัวของตัวเองมีขี้เลื่อยน้อยที่สุด
มาถึงตอนนี้ดอกทองกวาวที่บานสะพรั่งก็คงร่วงโรยหมดต้นแล้ว ร่วงโรยไปโดยที่คงมีน้อยคนที่ได้เห็นถึงความงามของมัน
และแล้วผลการสอบของทุกคนก็มาถึงหลายคนเห็นผลสอบก็ยิ้มหน้าบานกว่าจานในโรงอาหารซะอีก แต่ก็มีอีกหลายคนที่หน้าบูดไปตามๆกัน หลายคนสอบติดที่ต่างๆกันออกไปบ้างก็สอบไม่ติด แต่ว่ายังไงทุกคนก็จะต้องแยกย้ายกันจากไปคนละทิศละทางอยู่ดี ช่วงเวลาแห่งการลาจากก็มาถึงทุกคนต้องไปตามทางที่ทุกคนได้เลือกเอาใว้ ห้องเรียนห้องเก่าๆที่เปรียบเสมือนบ้านหลังใหญ่หลังที่สอง ที่ไม่ได้มีแค่ใช้เรียนเพียงอย่างดียว เป็นทั้งห้องนอน ห้องครัว ห้องรับแขก แต่คงไม่มีใครเป็นบ้าเอาเป็นห้องน้ำหรอกนะ เพื่อนทุกคนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาครูที่เคยสั่งสอน จ้ำจี้จ้ำไชอยู่ตลอดเวลา แต่ทำไมนะถึงอยากกลับไปฟังอีกหลายๆครั้ง ทั้งที่ตอนเรียนนั้นไม่ชอบเอาซะเลย
ว่าไปแล้วก็หยิบเอามาลัยดอกมะลิที่ได้รับเมื่อวันปัจฉิมนิเทศวันสุดท้ายของการมาโรงเรียนในฐานะนักเรียน ขึ้นมาชื่นใจอีกสักที เอมันก็เหี่ยวแห้งจนขนาดนี้แล้วแต่ทำไมนะมันถึงยังได้หอมตลบอบอวลได้ถึงขนาดนี้อยู่อีกนะ
สำหรับวันสุดท้ายวันนี้อะไรรอบๆตัวมันก็ดูสวยงามไปหมด ทำไมนะมันถึงดูแล้วรู้สึกเหมือนกับว่ามันผูกพันมากับเรานานแสนนานจนยากที่จะตัดขาดจากกันได้
แล้วไอ้น้ำใสๆไม่รู้ทำไมจู่ๆมันก็ไหลออกมาจากตาได้นะ
เมื่อดอกทองกวาวบานอีกครั้งเราคงจะได้กลับมาพบกันใหม่นะ
หน้าส่วนตัว
1575
