9 สิงหาคม 2550 00:31 น.
อารีณา
ไดอารี่สีดำกำมะหยี่
ครบรอบปี ที่ได้เป็นของขวัญ
กุหลาบแดง เป็นลายนูนทองอำพัน
ซึ่งมอบกัน วันที่มี สัญญาใจ
เปิดหน้าแรก มีคำว่ารักนะ
สัญญาจะ ดูแล มิห่างหาย
พร้อมรูปถ่าย เราสอง กายชิดกาย
ช่างใจหาย มาวันนี้ รักขาดตอน
ยังจำได้ วันแรกเจอ แรกสบตา
เธอเดินมา ถามฉัน อย่างหวั่นไหว
คนไร้ค่า เช่นเธอไม่มีใคร
ขอฝากใจ ฝากศรัทรา ให้ดูแล
เมื่อนึกถึงตอนนั้น น้ำตาหยด
รินรินรด เป็นรอยซ้ำ ตรงรอยเก่า
รอยตรงนี้ ทุกๆปีน้ำตาเรา
ที่เป็นเงาสีดำ บันทึกเดิม
จุดเทียนหอม สีชมพูลายกุหลาบ
กรอบรูปภาพ เราสองบนโต๊ะน้อย
เพลงเบาๆ แชมเปญขาว กับแหวนพลอย
คราดาวคล้อย คอยเดือนลับ เหงาจับใจ
รู้ไหมนะ มีหญิงโง่ยังนั่งซึ้ง
นั่งนึกถึง คืนวันเก่าที่เลือนหาย
ก็วันนี้ ของหลายปี เธอข้างกาย
ผลสุดท้าย ฉันกลับกลาย เป็นส่วนเกิน
6 สิงหาคม 2550 10:21 น.
อารีณา
To you I’m being your gift
A honey kid to warm my heart
You such my special friends
Always made my problems done
To me you mean the angel
You made me felt no fear
To wipe entire my tear
And growth me who I am today
Your love is likes an island
In special really space and wide
A strong quiet shelter
From heat to sun and rain
And so I thank you from the heart
For all you’ve done a wonderful
You’re my angel sent from heaven
Bridging me across whole world.
3 สิงหาคม 2550 15:28 น.
อารีณา
ความเป็นเพื่อนในตอนนี้ ฉันแสนซึ้ง
รักครั้งหนึ่ง เก็บเอาไว้ในกล่องแก้ว
วันเวลาที่แสนดี คงวาวแวว
สว่างแพรว ระยิบไหว ยามแง้มดู
ก็หลายครั้ง วันครบรอบ ของรักเรา
ฉันคนเหงา จุดแสงเทียน แชมเปญโปรด
เจ็บอย่างไร เศร้าอย่างไร ไม่เคยโทษ
ขอได้โปรด อย่าเสียใจที่ผ่านมา
ก็สุขดี กับทางเดินที่เลือกแล้ว
แล้วไปแล้ว อย่าหยิบยกให้หวั่นไหว
เธอก็รู้ คนเช่นฉันเป็นอย่างไร
หากตั้งใจ ฉันคนตรง ไม่เคยคืน
อย่ากลับมาเลยนะ ออกไปเถิด
เมื่อมันเกิด เกิดไปแล้ว ไม่ควรหวล
เจ็บครั้งนั้น นานเหลือเกินที่คร่ำครวญ
ทุกสิ่งล้วน หนามแหลมคม ที่ทิ่มใจ
อย่าโทษว่าเป็นเหยื่อมือที่สาม
อย่าลามปามกับรักที่ได้เลือก
อย่าคร่ำครวญเพราะเธอ ไปกลั้วเกลือก
คนที่เลือก ก็ใช่ใคร คนกันเอง
รินริน เรื่อเรื่อ กับน้ำตา
อาจโหยหาวันเก่าๆ เมื่อหวั่นไหว
หญิงคนนี้ เมื่อเจ็บแล้วเจ็บที่ใจ
อย่าหวังได้ มาทำซ้ำ ตรงเจ็บเดิม
1 สิงหาคม 2550 18:03 น.
อารีณา
มือขาวน้อย ร้อยดาวจากฟากฟ้า
ทิพย์ธาราต่างสายใย เชือกสวรรค์
บรรจงเกล็ดสว่างสไว แทนรำพัน
รวมสวรรค์ชั้นฟ้า ทั่วดาวดึงส์
แล้วพับกลีบมะลิขาว กลางดาวหนึ่ง
อยู่สูงซึ้ง ซึ่งสุดยอดของสวรรค์
จัดเป็นเกล็ดเพชรเจ็ดสี ตรีบุลัน
เพื่อจัดสรรเป็นมาลัยไหว้มารดา
เด็ดน้ำค้างหยาดแรก ที่หยดหล่น
ปรุงสุคนธ์ มณฑาระรื่นหอม
เทิดเหนือเศียรจัดใส่พาน ผ้าขาวกรอง
พร้อมประคอง เตรียมบูชา คุณมารดร
ขอพรพระ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั่วไตรโลก
ปัดทุกข์โศกไปให้ไกลจากแม่ฉัน
อายุยืน หมื่นปี หลายร้อยพัน
ทุกวี่วัน แม่จงสุข ทุกข์ ห่างกาย
ขอกราบเท้าแม่ในวันแม่ ด้วยพรนี้จ้ะ
ลูกคนโต
หน้าส่วนตัว
5481
