1 กรกฎาคม 2550 19:29 น.
อารีณา
ผ่านไปดังสายน้ำไม่คืนกลับ
จันทร์ที่ลับไม่เคยหวนคืนมาใหม่
ปล่อยความรู้สึกที่เหงาใจไปให้ไกล
ความอ่อนไหว คืนมาบ้าง เป็นครั้งคราว
ช่างมันเถิด กับหัวใจไม่รักดี
แค่ศักดิ์ศรี ที่โดนหยามดั่งไร้ค่า
กับหัวใจที่ปวดร้าวไร้ราคา
สมน้ำหน้า..เจ็บไม่จำ..ช้ำใจดี
ยิ้มหยันๆ ให้วันวาร ที่ผ่านแล้ว
เกิดขึ้นแล้ว อีกครั้ง..สะใจไหม
หาเรื่องเอง ครั้งนี้ จะโทษใคร
เจ้าหัวใจ ลืมง่าย ช่างไม่จำ......
1 กรกฎาคม 2550 09:25 น.
อารีณา
ฝนตกหนักอย่างนี้เธอหนาวไหม
เสียงลมไกวกรรโชก..น่าเกรงขาม
เหมือนดั่งฟ้า ประกาศก้อง..เปิดสงคราม
ชั่วโมงยาม..ณ. ตอนนั้น มันน่ากลัว
ใจระรัวตัวสั่น เพราะฉันห่วง
โอ้ว่าดวง..ใจจ๋า ระวังหนอ
เป็นอย่างไร บ้างนะ..เธอ อย่าท้อ
ฉันสวดมนตร์ เพียงขอ เธอปลอดภัย
หลังฝนตก ฟ้าย่อมใส มันเป็นกฏ
คือกำหนดของวิถี ที่เป็นอยู่
ขอดวงใจจงอดทน และต่อสู้
และเรียนรู้ทางชีวิตร เธอเลือกเดิน...
1 กรกฎาคม 2550 00:37 น.
อารีณา
ทางที่มืดและหนาวเย็น เป็นอย่างนี้
ที่คนดี ทำห่างเหิน และทิ้งขว้าง
หากต้องเป็น อยู่เช่นนี้ มันอ้างว้าง
ช่วยบอกทาง ให้ฉันเดิน ด้วยแสงเทียน
ขอจงช่วยลนไฟอุ่น ให้ชีวิต
อย่าทำพิษให้ฉันตาย ด้วยห่างเหิน
และอย่างน้อย คอยบอกทาง ให้ฉันเดิน
พอฉันเพลิน แล้วค่อยไป นะดวงใจ
ก็แค่ร้อง ช่วยขอให้ ต่อชีวิต
เพราะทนพิษ ความหมางเมิน ยังไม่ได้
เอาเพียงแค่ ให้ฉันนี้ ยังหายใจ
แล้วจะไป ก็จงไป ...อย่ากลับมา
หน้าส่วนตัว
991
