7 กรกฎาคม 2550 19:46 น.
อารีณา
หนาวเอ๋ย หนาวที่สุด
ยากจะหยุด หักห้ามได้ ในยามนี้
แม้จะมี กองไฟ ไหม้โลก ทั้งปฐพี
ก็สุดที่ ดับหนาวได้ ในห้องใจ
จะมีใคร มาหยั่งใจ ของใครได้
จะดีร้าย อย่างไร ก็สุดรู้
ผิดที่เกิด คอยเตือนใจ เหมือนเป็นครู
ทำเหมือนรู้ แต่บางที ก็เหมือนลืม
เจ็บที่ผ่าน นานเนาว์ เขลา คราวก่อน
ตามสั่งสอน เตือนจิตร คิดผวา
เริ่มใจง่าย เริ่มใจอ่อน ย้อนเวลา
เหมือนโหยหา อยากเจ็บซ้ำ ให้หนำใจ
รู้ใช่ไหม รักไม่ได้ อย่ารักอีก
เคยหลบหลีกเลี่ยงรัก อย่างไรเล่า
รักกี่ครั้ง ก็ไม่เคย เป็นรักเรา
ก็แค่เงา ที่มืดมิด แสนน่ากลัว
ต้องเตือนใจ ต้องเตือนซ้ำ อีกกี่หน
ลืมหมองหม่น ปักที่ใจ หรือไรเล่า
ลืมฝันร้าย คนไร้ใจ ที่ทำเรา
ลืมแม้เงา อันมืดมิด พิษ๋โปรยปราย
อยาก เดินออก จากวังวน ทนเวียนว่าย
เพื่อผ่อนคลาย หาแสงสี ที่อบอุ่น
อยากหลุดพ้น ความฝังใจที่เร้ารุม
ที่เฝ้าสุม ความหนาวเย็นเป็นนับปี
ก็แค่อยาก ก็แค่ คิด ก็เท่านั้น
แค่ทุกวัน มันผ่านไป ก็ดีแล้ว
คนสิ้นหวัง อย่างฉัน มันหมดแวว
หมดทางแล้ว หมดทางไป เพราะสิ้นใจ
6 กรกฎาคม 2550 10:09 น.
อารีณา
คอยอยู่ตรงนี้ แม้แสนเหงา จะเฝ้าคอย
ใจล่องลอย ทางอื่นบ้าง ยามพั้งเผลอ
แต่สิ่งหนึ่ง ที่มุ่งมั่นนั่นคือเธอ
เพราะอยากเจอ เพื่อปรับความเข้าใจ
แค่อยากบอก ให้ไว้ใจ ตัวฉันบ้าง
คนอ้างว้าง คนนี้อยอมรับผิด
ที่ผ่านมา ไม่เคยสุขเลยสักนิด
จมกับพิษที่ปวดร้าว ยามไร้เธอ
อย่าไปเลย อย่าไปนะ กลับมาเถิด
อย่าเพลินเพริด อยู่กับใคร ไม่ใช่ฉัน
อย่าเกี่ยวก้อย ร้อยชู้ชื่น แห่งคืนวัน
รู้ไหม มัน แทบขาดใจ ที่ได้ยล
จะอดทนทุกอย่าง ที่เธอโกรธ
จะไม่โทษทุกๆสิ่งที่เธอผิด
ขอเพียงแค่เพียงเธอไว้ชีวิต
ฉันคนผิด อยากเริ่มต้นรักอีกครา...
6 กรกฎาคม 2550 09:14 น.
อารีณา
>
ฉันเห็นดอกไม้หนึ่งซึ่งยับเยิน
ยามที่เดินในท่ามกลางพายุฝน
จึงก้มลงโอบกอด ดวงกมล
เจ้าทุกข์ทน ปวดร้าว จากเหตุใด
ดอกไม้น้อย หนาวสั่น หวั่นตระหนก
สะอื้นอก หวลระระริกอย่างโหยไห้
จึงจุมพิต ด้วยสงสาร สุดหัวใจ
หยุดหวั่นไหว ในปวดร้าว เถอะคนดี
โอ้เจ้าสวยด้วยสีสรร อันบรรเจิด
ซึ่งเป็นเลิศ สวยกว่าใคร ในสวนนี้
เจิดจรัส งามยิ่งนัก ยอดมาลี
ภุมรี ที่ใต่ตอม แล้วร้างรา
แสนเสียดาย คุณค่าที่สูงส่ง
สิ้นทะนง ด้วยศักดิ์ศรีแล้วสิหนา
ความสูงส่ง ก็ต่ำต้อย ด้อยราคา
สิ้นวาจาดอกไม้น้อย ก็สิ้นใจ
ฝนกระหน่ำ ดั่งตอกย้ำ ความอดสู
ลมพัดลู่ พากลีบใบ ดอกไม้ใส
สู่เส้นทาง ของวังร้าง อันปวดใจ
ทั้งกลีบใบ เจ้าน้องน้อย กระจัดกระจาย...
5 กรกฎาคม 2550 19:37 น.
อารีณา
ยามที่เจ็บฉันนึกถึงอกที่อุ่น
เปี่ยมการุณจากหัวใจคนเป็นแม่
เมื่อหกล้มฉันคิดถึงสองมือแท้
คอยเผื่อแผ่ ฉุดฉันลุก อย่างห่วงใย
ยามหิวโหยก็นึกถึงข้าวหอมกรุ่น
นุ่มละมุนที่คอยป้อนจากมือขาว
ยามประสพ พบกับเหต เป็นเรื่องราว
ในทุกคราวเคยมีแม่คอยป้องกัน
และทุกวัน ฉันเติบโต มาบัดนี้
เป็นคนดี เป็นเยี่ยงอย่างจากใครเล่า
ถ้ามิใช่ คนขึ้นชื่อ ว่าแม่เรา
ชั่วนานเนาว์จะไม่ลืมพระคุณเลย...
5 กรกฎาคม 2550 18:32 น.
อารีณา
มีวันหนึ่งหญิงชราเดินผ่านทาง
แสนอ้างว้างหามีใครเดินด้วยหนอ
แต่เธอนั้นเดินต่อไปเหมือนใครรอ
มิใช่ขอแค่เพียงวันให้หมดไป
ต้องหยุดเดินเพราะเจอลูกหมาน้อย
เดินต้อยๆอย่างเดียวดาย ทางกว้างใหญ่
หญิงแก่นั้นอดไม่ได้เพราะแปลกใจ
เป็นเช่นไรเจ้าหมาน้อย เดินคนเดียว
พ่อแม่เจ้าและปู่ย่า ไปใหนหมด
ดูเจ้าอดโซผอม อยู่นะนี่
ลูกหมาน้อย ก็เอื้อนตอบเอ่ยวจี
ทางสายนี้ หนูเดินมาอยู่หลายปี
ถ้าเช่นนั้นคืออะไร จุดประสงค์
เจ้าธุดงค์เดินเดี่ยว เพื่อไรเล่า
ทางเวิ้งว้าาง ที่ข้างหน้า เหมือนดั่งเงา
ให้คนเขลา อย่างข้าได้ใช้เดิน
ลูกหมาน้อยก็ตอบยาย อย่างมุ่งมั่น
เหตุที่ฉันเดินอย่างนี้ มีจุดประสงค์
หากว่ายาย อบากจะรู้ ความจำนงค์
ฉันประสงค์ อยากเป็น นายกไทย...
*************************************
แล้วต่อมาไม่นาน ทั้งสองก็ตาย..หามีใครได้ไปถึงดวงดาวไม่
จุนยายแกก็แก่ตาย ส่วนหมาน้อย ก็ตายอย่าง(น้อง) หมาๆ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..ไม่ว่าจะฝันอยากเป็นอะไร..ความเป็นไปได้
มันมีขีดจำกัด ตรงความสามารถด้วย..หาใช่ ความพยายาม อย่างเดียวไม่...เอ้อ หนักไปป่าวคะเนี่ย..แค่แง่คิด อ่ะนะ...
หน้าส่วนตัว
947
