29 กรกฎาคม 2550 16:53 น.
อารีณา
โอ้สายรุ่ง พาดยาวจรดปลายฟ้า
รวมใบหน้าแห่งมิตร คนทั้งหลาย
ทั้งพวกเขาจับมือกัน จากหัวใจ
ทักทายกัน เหมือนดั่ง บอกรักกัน
The colours of the rainbow, so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shakin' hands,
sayin' "How do you do?"
They're really saying "I love you"
เสียงทารกตัวน้อย ร้องออดอ้อน
ช่างเว้าวอน บอกสัญญาน เมื่อหิวโหย
วันเลาผ่านไป ติดปีกโบย
และก็ โดยปริยาย เด็กโตพลัน
โอ้แท้จริงอีกมากมายในโลกนี้
สรรพสิ่งมากเกินกว่าฉันจะรู้
ฉันคำนึงครวญคิด พินิจดู
โลกน่ารู้ น่าสนใจ น่า มหัศจรรย์
I hear babies cryin', I watch them grow
They'll learn much more than I'll ever know
And I think to myself, what a wonderful world
29 กรกฎาคม 2550 16:31 น.
อารีณา
โอ้สวนสวย พฤษาเขียว กุหลาบแดง
เจ้าส่องแสงสว่างสไวให้เธอฉัน
ล้วนรอบกายดั่งเนรมิตร ชื่นชีวัน
โอ้ดั่งฝัน งดงาม สุด พรรณา..
I see trees of green, red roses too
I see them bloom for me and you
And I think to myself, what a wonderful world
ฟ้าสีใส เมฆสีขาว ปุยลอยล่อง
เหมือนแซ่ซร้องสรรเสิญ วันสดใส
อันราตรีมืดมิด ถวายใจ
ล้วนอันใด สรรพสิ่ง ช่างอัศจรรย์
I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself, what a wonderful world
28 กรกฎาคม 2550 22:44 น.
อารีณา
หากพบกันอีกครั้งที่กลางฟ้า
ในเวลาคืนค่ำเงียบสงัด
เสียงแผ่วๆวอนกระซิบ เมื่อลมพัด
น้ำค้างจัด หนาวเย็น ก็โปรยปราย
จะอิงแอบแนบแก้มที่อกอุ่น
ไออุ่นคุ้น กับสัมผัสที่อ่อนหวาน
สิ่งเหล่านี้ เหมือนเกิดขึ้น ดั่งวันวาน
แม้ว่านานแสนนาน ไม่เคยลืม
เสียงหริ่งหรีดเรไร ประโคมร้อง
น้ำค้างพรัองสะอื้นหยดรดหญ้าสวย
ลมหายใจ สองเรา อ่อนระรวย
ดอกไม้ ด้วยร่วมเรียงรายเริงระบำ
อยากรู้จัง คืนอย่างนี้เธออยู่ใหน
อยู่กับใคร เมื่อคิดไป ก็ใจหาย
อันคืนวันที่ผ่านไป แสนเสียดาย
รู้ว่าสาย เกินกว่าที่ จะคืนกัน
อยากพบกันอีกครั้งแม้แค่ฝัน
จูงมือกัน เดินสู่ดาวที่กลางฟ้า
ทาบแสงทอง ของดวงจันทร์และดารา
เหมือนสัญญาเมื่อแรกรัก ระหว่างเรา
ใจเหงาๆอยากต่อฝัน เพราะหวั่นไหว
ตัองตัดใจ หยุดนิ่ง หยุดโหยไห้
ทำสีหน้า เหมือนหนึ่ง หญิงไร้ใจ
เพราะเห็นใคร ของเธอสบตามา
26 กรกฎาคม 2550 20:54 น.
อารีณา
เคยตั้งค่าความรักเป็นเส้นตรง
และสูงส่ง ฝันใฝ่ ดั่งวาดหวัง
เป็นสิ่งที่ สองคน ต้องจีรัง
มิใช่หวังอย่างลมแล้ง แค่ผ่านไป
ในหัวใจทั้งดวงมีแต่ห่วง
และทั้งหวง ของส่วนตัว อยากถนอม
มิชอบให้ ใครๆมา ดมดอม
เธออดออม หยิ่งทนง และไว้ตัว
เธอมิได้เป็นไป อย่างที่คิด
ฉันคนผิด จึงใจหาย อยู่เสมอ
เพราะทุกครั้งกับเรื่องราวที่ต้องเจอ
ก็คือเธอ กับเพื่อนที่มากมาย
เหมือนเดินคนเดียว ทางมืดมิด
จึงจมพิษขมขื่นอย่างโหยไห้
คนมีความรักแต่เดียวดาย
มันคล้ายๆอยู่คนเดียวตรงปลายทาง
จะเดินออกหนีไป ก็ใจขาด
สิ่งที่วาด สิ่งที่หวังก็สลาย
หากคบกันต่อไป ก็เหมือนตาย
ความช้ำใจ ก็จะมีทุกวี่วัน
เราทั้งสองมีรักที่ต่างมุม
ความร้อนรุ่มและห่วงใยมันคือฉัน
เธอไม่ผิดหรอกนะยอดชีวัน
เพราะถึงวัน ฉันเลือกเจ็บตรงต้องไป
13 กรกฎาคม 2550 00:00 น.
อารีณา
จำได้ไหมม้านั่งนี้ เราเคยนั่ง
วาดทางหวัง ระหว่างเรา ใต้ไม้ใหญ่
จากนั้นมา ถึงวันนี้นานเท่าไร
แสนหวั่นไหวในทุกครั้ง ที่มาเยือน
มาวันนี้ ณวันนี้ ฉันมาอีก
เธอคงหลีกหลบหนีหน้า ไม่อยากเห็น
ฝนกระหน่ำตกซ้ำๆ พร่ำกระเซ็น
หนาวลมเย็นบาดหัวใจ สะท้านทรวง
น้ำจากฟ้า คงร่วงหล่นหม่นใจนัก
น้ำตารัก จากช้ำใจ ให้แสนปวด
เป็นสิบปีที่ ฉันมาแม้ร้าวรวด
วันแสนปวด ที่แยกเรายังตราตรึง
หน้าส่วนตัว
1270
