5 มิถุนายน 2551 22:47 น.
อาราเล่
เตร๊ง เตรง เตร่ง เตร๊ง...เตรงเตร่งเตร๊งเตรงเตร่ง
ชาละวัน อื้ออึง คะนึงคิด
ภาพยังติด ตรึงตา พาหวั่นไหว
ยามผ้านุ่ง ผดุงกาย นั้นหายไป
เห็นน้องชาย ไกรทอง ป้องไม่ทัน
ก้นขาวขาว นั่นก็ยาว เท่าลำแข้ง
ดูแข็งแกร่ง เกินใคร ให้รีบหัน
ตาเป็นวาว พร่าวพริ้ง นิ่งเงียบงัน
ดั่งต้องมนต์ สะกดหวั่น สั่นระรัว
�����������
ลืมต่อสู้ ลืมยอดชู้ ตะเภาทอง
ใจหมายปอง ตะบองใหญ่ ได้เป็นผัว
ลืมประลอง ตาก็จ้อง ไม่ป้องตัว
จนระบบ ไปทั่ว ทั้งกายา
นี่วิชา อะไร ช่างร้ายนัก
ซึ่งประจักษ์ หมดเรี่ยวแรง ทั้งแข้งขา
มากระชาก หัวใจ ให้โรยรา
พ่อไกรทอง ของข้า อย่าเพิ่งไป
ว่าแล้วก็ จัดแจง มาแต่งองค์
แป้งบรรจง ลงหน้า ผัดผ้าใหม่
จากนั้นมุ่ง ถลุงถ้ำ ย่ำโดยไว
พุ่งขึ้นไป ตามใจนั้น มันสั่งมา
พ่อทูลหัว ตัวดี อยู่ที่ไหน
มาให้อยาก แล้วจากไป ได้งัยหนา
กลับมาคุย กันก่อน อ้อนวาจา
ยอมเลิกรา ตะเภาทอง ไม่ต้องการ(อาราเล่)
ได้ร่วมหอ คลอเคลีย ไม่เพลียจิต
เภาน้องนิด น่ารัก ที่เล่าขาน
เภาพีใหญ่ ไซร้บึ้ม อึ๋มสราญ
สุขชื่นบาน ร่วมหอ คลอเคลียครอง
ไม่นานนัก แปลกใจ ในดวงจิต
มันตงิด พิกล ปนหมางหมอง
ขาดอะไร ไปอย่าง คิดไตรตรอง
มีคู่ครอง แต่เหงา เศร้าดวงใจ
มองผืนน้ำ กว้างใหญ่ ใจครวญคิด
อยากพิชิต ยอดชาย ใจหลงใหล
ชาละวัน ลุยน้ำ มาโน่นไง
จึงหนีตาม กันไป ในน้ำวน (มณีจันทร์)
ได้ผัวชาญ หาญกล้า วิชาแกร่ง
ทั้งเรี่ยวแรง ไม่ตก ให้สับสน
แม้น้องทอง ร่วมห้อง อีกสักคน
พี่ก็ยล วนทั่ว ให้สำราญ
แต่วันนี้ ไฉนมี เรื่องร้าวจิต
พี่ใจติด กุมภีล์ เร่งสืบสาน
เทียวลงน้ำ เช้าค่ำ ทำเบิกบาน
วันคืนนาน พานพิรุธ จุดร้อนใจ
เห็นอาแป๊ะ พายเรือ อยู่ลำน้ำ
แก้วคนช้ำ นำคำ ไม่สดใส
มาปรึกษา บ่อยครั้ง เลยพลั้งไกล
ประทับใน ไออุ่น ที่กรุ่นมี
กับไกรทอง น้องนี้ มีอาภัพ
ขอไปกับ แป๊ะใหญ่ แต่สุขขี
อยู่ที่ไหน ก็ได้ ขอฤดี
เภาแก้วนี้ มีสุข ทุกวันคืน(จิตรำพัน)
ตะเภาทอง ต้องโศกา แสนอาดูร
สาวสาบสูญ ชายสองแย่ง แกล้งข่มขืน
ลิงลักไป ยักษ์ลักมา พากล้ำกลืน
จึงทนฝืน ขายสมบัติ ผลัดเปลี่ยนมา
ชาละวัน คว้าไกรทอง ครองเป็นผัว
ตะเภาแก้ว ช่างรู้ตัว มั่วแป๊ะหา
จะทำไง เงินมากมาย เหลือคณา
เอาไว้ผ่า แปลงเพศชาย หมายเป็นทอม
เมื่อคิดได้ เร่งรี่ไป ใช้สวรรค์
ลาก่อนวัน แดงเดือดไกล ไว้ถนอม
จะตะลอน อ้อนสาวสาว เอามาครอง
ลาก่อนท้อง ต้องเซยโน โอ้ยอดจริง(ยาแก้ปวด)
ชาละวัน ลันลา มาตุ้งติ้ง
สะดีดสะดิ้ง อิงแอบ แนบเป็นหญิง
โอบกอดรัด ฟัดไกรทอง ไม่ยอมทิ้ง
ชะนีจริง อย่ามาแหย่ม แม่แง่มตาย
เพิ่งรู้ใจ ในเราสอง ร่วมครองรัก
และแน่นหนัก ปักจิต มิคิดหาย
เพิ่งรู้ตัว ชอบไม้ป่า แทบบ้าตาย
เราไม่อาย แม้ชายแท้ ไม่แลมอง
เราทั้งสอง จะครองมั่น ลั่นลือเลื่อง
เป็นประเทือง ชาละวัน นั้นเล่นของ
หมั่นประจบ เอาใจ พ่อไกรทอง
จะปกป้อง รักกัน ตราบวันตาย(อาราเล่)
เตร๊ง เตรง เตร่ง เตร๊ง...เตรงเตร่งเตร๊งเตรงเตร่ง
(ปิดม่าน)
*****จบ บริบูรณ์*****
22 เมษายน 2551 20:35 น.
อาราเล่
ณ ร า ต รี ที่ พ ร่ า ง ส ว่ า ง แ ส ง
มิ ร้ อ น แ ร ง ดั่ ง ทิ ว า ค ร า ม อ ง เ ห็ น
แ ต่ เ ป็ น แ ส ง จั น ท ร์ น ว ล ที่ ย ว น เ ย็ น
พึ ง ซ่ อ น เ ร้ น ค ว า ม เ ป ลี่ ย ว แ ล ะ เ ดี ย ว ด า ย
ณ ห า ด ท ร า ย ส า ย ล ม ผ ส ม ส า ด
ดั่ ง ภ า พ ว า ด เ ลื อ น ล า ง แ ล้ ว จ า ง ห า ย
ย า ม ค ลื่ น โ ถ ม โ ห ม ซั ด ส ะ บั ด ท ร า ย
เ กิ ด ป ร ะ ก า ย ข า ว น ว ล ใ ห้ ช ว น ม อ ง
มี เ ง า จ า ง ร่ า ง ห นึ่ ง พึ ง ร่ำ ไ ห้
ค ร า บ น้ำ ต า ม า จ า ก ช า ย ค ล้ า ย ห ม่ น ห ม อ ง
ด้ ว ย รั ก ร้ า ง ห่ า ง ไ ก ล ไ ร้ คู่ ค ร อ ง
จึ ง ร่ำ ร้ อ ง เ รี ย ก ห า ว่ า ทำ ไ ม
มี เ ง า จ า ง อี ก ร่ า ง ห นึ่ ง พึ ง เ ป็ น ห ญิ ง
ก ลั บ ย อ ม ทิ้ ง ค น รั ก จั ก อ่ อ น ไ ห ว
เ พ ร า ะ ไ ม่ อ ย า ก แ ท ร ก ก ล า ง ร ะ ห ว่ า ง ใ จ
จึ ง ล า ไ ก ล ไ ม่ ส ม ภิ ร ม ย์ ป อ ง
ส อ ง ห ญิ ง ช า ย ห า ใ ช่ ค น รู้ จั ก
เ ข า ข า ด รั ก เ คี ย ง ใ ก ล้ ใ ค ร่ ห ม่ น ห ม อ ง
เ ฝ้ า ท บ ท ว น เ รื่ อ ง ร า ว ค ร า ว ไ ด้ ค ร อ ง
เ ฝ้ า ต รึ ก ต ร อ ง ใ น รั ก ที่ หั ก พ ลั น
...นิ รั น ด ร์...
อ ยู่ อ ยู่ เ ธ อ ห า ย ไ ป ใ ห้ รั ก จ บ
เ ธ อ เ ลื อ ก ค บ ใ ค ร ใ ห ม่ ไ ม่ ใ ช่ ฉั น
ห ม ด ไ ม่ เ ห ลื อ เ ยื่ อ ใ ย ใ น สั ม พั น ธ์
เ ค ย เ ชื่ อ มั่ น ก ลั บ ทิ้ ง พ ลั น เ ธ อ ปั น ใ จ
ฉั น ค ง ท น ไ ม่ ไ ด้ ใ ห้ ใ จ รั บ
เ กิ น เ จ็ บ จั บ ใ จ ห น า ว ร้ า ว สั่ น ไ ห ว
ที่ ไ ม่ เ ค ย ม า แ ค ร์ แ ล ห่ ว ง ใ ย
อ ย า ก จ ะ ลื ม เ ธ อ ไ ป ไ ม่ จ ด จำ
ทำ กั น เ จ็ บ อ ย่ า ง นี้ ถึ ง ที่ สุ ด
เ ป รี ย บ ป ร ะ ดุ จ ใ จ แ ห ล ก แ ต ก ร ะ สำ
ค ว า ม เ จ็ บ ป ว ด เ ช่ น นี้ ที่ เ ธ อ ทำ
ไ ม่ อ ย า ก จำ ทุ ก เ รื่ อ ง ...เ ป ลื อ ง น้ำ ต า
...นิ จ น์...
ยิ น เ สี ย ง ใ จ พ ร่ำ พ รี ย ก แ ล ะ เ รี ย ก ร้ อ ง
ต ะ โ ก น ก้ อ ง ม อ ง ไ ป ใ ห้ ร่ำ ห า
เ ธ อ อ ยู่ ไ ห น ทำ ไ ม ไ ม่ เ ห็ น ม า
เ จ็ บ ป ว ด ป ร่ า ทุ ก ค ร า ย า ม ล า ไ ก ล
ห า ก รั้ ง อ ยู่ ต ร ง นี้ มี แ ต่ เ จ็ บ
เ กิ น ก ลั้ น เ ก็ บ ค ร ว ญ ค ร่ำ ร่ำ ห วั่ น ไ ห ว
เ พ ร า ะ ทำ เ ธ อ คิ ด ม า ก ลำ บ า ก ใ จ
จึ ง จำ ล า จ า ก ไ ก ล ด้ ว ย ใ จ ย อ ม
ที่ น้ำ ใ ส ริ น ไ ห ล อ อ ก จ า ก ต า
ใ ห้ รู้ ว่ า ป ลื้ ม ใ จ ใ ค ร่ ถ น อ ม
เ ข า รั ก ช อ บ ม อ บ ใ จ ไ ม่ จ อ ม ป ล อ ม
เ ข า เ พี ย บ พ ร้ อ ม แ ล ะ ย อ ม ดู แ ล เ ธ อ
ที่ น้ำ ใ ส ริ น ไ ห ล อ อ ก จ า ก ต า
เ พ ร า ะ ตื้ น ตั น เ กิ น ก ว่ า จ ะ พ ลั้ ง เ ผ ล อ
เ พ ร า ะ เ ห็ น เ ข า ค น นั้ น มั่ น แ ด่ เ ธ อ
เ ปี่ ย ม ล้ น เ อ่ อ ใ น รั ก จั ก มิ ค ล า ย
...นิ รั น ด ร์...
ทุ ก ทุ ก ก้ า ว ที่ เ ดิ น ไ ป ย า ม ไ ก ล ห่ า ง
บ น เ ส้ น ท า ง ห ว า ด ห วั่ น พ ลั น ส ล า ย
ห ม ด เ รี่ ย ว แ ร ง กำ ลั ง ทั้ ง ใ จ ก า ย
แ ท บ ม ล า ย สู ญ สิ้ น ทั้ ง อิ น ท รี ย์
...นิ จ จ์...
ทุ ก ทุ ก สิ่ ง ที่ ทำ ไ ป แ ม้ ใ จ เ จ็ บ
เ กิ น ก ลั้ น เ ก็ บ ป ว ด แ ป ล บ แ ท บ ห ลี ก ห นี
แต่ ทุ ก อ ย่ า ง ที่ ทำ ย้ำ ฤ ดี
ว่า รั ก เ ธ อ ค น นี้ ห ม ด หั ว ใ จ
...นิ รั น ด ร์...
อ ยู่ อ ยู่ เ ธ อ ห า ย ไ ป ใ ห้ เ งี ย บ เ ห ง า
เ ป ลี่ ย น เ ป็ น เ ศ ร้ า เ พ ร า ะ เ ร า เ ฝ้ า อ่ อ น ไ ห ว
เ จ็ บ จั บ จิ ต ใ จ ห น า ว ร้ า ว ป ว ด ใ จ
เ ธ อ ไ ม่ เ ค ย ห่ ว ง ใ ย เ ข้ า ใ จ กั น
...นิ จ จ์...
ย า ก จ ะ ลื ม เ ธ อ ไ ป ใ ห้ สิ้ น สุ ด
ย า ก จ ะ ห ยุ ด ต ร ง ที่ เ ธ อ กั บ ฉั น
เ พ ร า ะ เ ร า ต้ อ ง จ บ ล ง ต ร ง เ ลิ ก กั น
จ า ก วั น นั้ น จำ ต้ อ ง ฝื น ยื น เ ดี ย ว ด า ย
เ มื่ อ ค ร า นี้ ไ ม่ มี วั น ไ ด้ ส ม
เ ห มื อ น ฟั ก บ่ ม ใ จ แ ห ล ก แ ต ก ส ล า ย
เ พ ร า ะ ร้ า ว ร ว ด ป ว ด แ ป ล บ แ ท บ ม ล า ย
อ ยู่ ไ ม่ ไ ด้ ช า ติ นี้ ไ ม่ มี เ ธ อ
สุ ด ที่ รั ก ข อ ง ฉั น พ ลั น บ อ ก ล า
ด้ ว ย อ่ อ น ล้ า เ กิ น ก ว่ า พ า พ ลั้ ง เ ผ ล อ
ห ม ด เ รี่ ย ว แ ร ง อ่ อ น ล้ า ไ ม่ ก ล้ า เ จ อ
จ ะ ข อ รั ก เ พี ย ง เ ธ อ เ ส ม อ ใ จ
ณ ร า ต รี ที่ พ ร่ า ง ส ว่ า ง แ ส ง
ห ม ด เ รี่ ย ว แ ร ง จ ะ อ ยู่ เ กิ น สู้ ไ ห ว
แ ล ะ ไ ม่ รู้ จ ะ อ ยู่ ไ ป ทำ ไ ม
อ ย า ก ห ลั บ ใ ห ล กั บ เ ก ลี ย ว ค ลื่ น ก ลื น ท ะ เ ล
................................
ณ ร า ต รี คื น นี้ ที่ ส ง บ
ช า ย ห ญิ ง จ บ เ รื่ อ ง ร า ว ค ร า ว หั ก เ ห
ฝั ง ร่ า ง ล ง พ ร้ อ ม ใ จ ใ น ท ะ เ ล
ค ลื่ น ล่ ะ เ ห่ ก ลื น มิ ด ...นิ จ...นิ รั น ด ร์...
อีกมุมมองหนึ่งของความรักที่ไม่สมหวัง
อีกมุมมองหนึ่งของชีวิตที่จริงจัง
และยอมฝังร่างไว้ในทะเล
...ชั่วนิจนิรันดร์...
16 มีนาคม 2551 01:33 น.
อาราเล่
หลอกตัวเองไม่รู้ ความใน
แอบซ่อนอยู่ในใจ ลึกล้ำ
ว่าใจแอบรักใคร คนหนึ่ง
คำเพื่อนที่ตอกย้ำ อย่าก้าวเยี่ยงกรายฯ
คุยเล่นกันหยอกล้อ เหมือนเคย
ใจหวั่นไม่คิดเฉลย หวั่นรู้
ความจริงเก็บอย่าเผย โกหก
เสียเพื่อนไปทนสู้ เจ็บร้าวลำพังฯ
แต่หลอกใจไม่ได้ อยากฝืน
ฤาจะเจ็บกล้ำกลืน อย่างนั้น
ฤาจะปล่อยเกินคืน ย้อนกลับ
ฤาปกปิดขีดกั้น เขตไว้อย่าถลำฯ
เธอรู้สึกอย่างนี้ บ้างไหม
ฤาเจ็บเกินทำใจ เริ่มต้น
ฤาไร้ค่ากว่าใคร คนก่อน
จึงปล่อยไม่เคยค้น เรียกร้องถามหาฯ
14 มีนาคม 2551 02:23 น.
อาราเล่
นกกระจาบ คลอเคลีย คู่เมียผัว
ทั้งสองตัว สร้างรัง ดั่งสวรรค์
อยู่ในทับ แทบป่า พนาวัลย์
สืบสัมพันธ์ มั่นรัก จักห่วงใย
มีลูกสอง หญิงชาย มิวายรัก
ทั้งฟูมฟัก จอมขวัญ ไม่หวั่นไหว
ทะนุถนอม กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดวงใจ
สี่ชีวิต มั่นติดไว้ ในครอบครัว
เช้าวันหนึ่ง พ่อถึงครา หาอาหาร
เพื่อต้องการ ให้แม่ลูก ผูกใจผัว
จึงบินเข้า ไพรวัลย์ ไม่หวั่นกลัว
เจอบึงใหญ่ มีดอกบัว รัวระริน
ดอกช่างงาม อร่ามใจ ให้โหยหา
ละลานตา ยั่วยวน ชวนถวิล
ลิ้มเกสร ชอนไช ไม่โบยบิน
หลงรสลิ้น กลิ่นหอม ย่อมตราตรึง
จนเวลา ล่วงคล้อย บัวค่อยหุบ
กลีบเริ่มยุบ หุบไป ไม่คาดถึง
พ่อนกเพลิน เกินใฝ่ ไร้คำนึง
เลยโดนตรึง ติดไว้ ในดอกบัว
เหมือนเคราะห์ซ้ำ กรรมเฝ้า เจ้ากระจาบ
ประดังทาบ บาปซัด พลัดเมียผัว
ประหนึ่งให้ จำพราก จากครอบครัว
ความมืดมัว ครอบงำ เหมือนซ้ำเติม
พอรุ่งสาง บัวห่างกลีบ พ่อรีบกลับ
เร่งรี่ลับ บินไป ให้ฮึกเหิม
เป็นห่วงลูก ห่วงเมีย เสียประเดิม
แล้วรีบเริ่ม บินทวน หวนคืนรัง
เห็นเมียรัก ร้องร่ำ คร่ำครวญหา
เหมือนหัวใจ อ่อนล้า พาหมดหวัง
ครั้นมองหา ลูกน้อย คอยภวังค์
แม้แต่รัง ยังไม่เห็น เป็นทุกข์ใจ
ภาพที่อยู่ เบื้องหน้า ไฟป่าโหม
มันประโคม โถมซัด สะบัดไหว
เปลวเพลิงแดง แรงร้อน ต้อนลมไป
ครอบคลุมไหม้ บ้านเรา เผาหมดเลย
มีลูกน้อย กลอยใจ ติดในบ้าน
ลูกยังคลาน ไร้ปีกขน จนเฉลย
จะบินหนี ออกไป ไม่ได้เลย
โอ้อกเอ๋ย ลูกจ๋า พ่อช้าไป
ฝ่ายแม่นก ตกใจ สุดไขว่คว้า
คร่าชีวิต ลูกยา พาหลับใหล
ด้วยคิดถึง ลูกรัก ปักดวงใจ
จึงบินเข้า กองไป ตายตามลง
ฝ่ายพ่อนก ตกตะลึง คะนึงหา
นองน้ำตา รินหลั่ง ดั่งใจผง
มันแหลกแล้ว ดวงใจ ให้ปลดปลง
จึงบินลง กองไฟ แล้วตายตาม
หมดทุกอย่าง วางวาย สลายลับ
ไฟเริ่มดับ มอดลง คงล้นหลาม
คร่าชีวิต มากมาย ให้ลุกลาม
ผืนป่างาม หมดไป ไฟโลมเลีย
นกกระจาบ บุญน้อย รอยกรรมเก่า
จึงได้เฝ้า ชดใช้ ให้หมดเสีย
ขอภพหน้า พาสบรัก ทักลูกเมีย
ชาตินี้เสีย หมดสิ้น ดินธุลี
เรื่องเด็ดนี้ ที่ยอม กันไม่ได้ เชิญบรรยาย ร่วมมา ว่าขานไข ให้ได้รู้ กันเกลื่อน เพื่อเตือนใจ จะมิได้ พลั้งผิด คิดจะทำ
ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ ให้ยืมไป หนังเอ็กซ์ เซ็กส์ทุกเรื่อง มิเคยเคือง สักครา เจ้ารู้ใหม จะญี่ปุ่น เกาหลี หรือของไทย ดันเก็บไว้ ทำไม ไม่ยอมคืน อีกทั้งเหล้า ยาดอง ของมึนเมา เจ้าก็เอา ไปหมด เศร้าสุดฝืน มองเห็นไห ใจช้ำ ทุกค่ำคืน น้ำลายรื่น ขึ้นคอ ห่อเหี่ยวใจ (มณีจันทร์)
ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ เธอหนอเธอจากไปใยทำได้ คว้าเบียร์ไปทั้งถังยังทำไหว รู้ว่าของเรารักหักห้ามใจ คนใจร้ายเอาไปได้ยังไง แหมไม่พอคว้าปอทยอดลูกรัก หมาฟูมฟักกันมาแต่หนไหน อุ้มไปด้วยเรานั้นปานขาดใจ อยากร้องไห้เอาคื้นเอาคืนมา (ยาแก้ปวด)
ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ ของรักหวงห่วงแหนแก่นใจห่วง บังอาจล่วงลวงลักควักใจฉัน เฝ้าถนอมอ้อมโอบทุกคืนวัน ดูแลหมั่นครั้นถือมือบางเบา เพชรพระอุมาพาใจเพลิดเพลินยิ่ง แฮร์รี่วิ่งปักใจเกินใครเขา ช่างทำได้ยืมแล้วไม่คืนเรา ทวงค่ำเช้าเมินหูดูเธอทำ ..(จำไว้เลย)(จิตรำพัน)
ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ ด้วยอยากเป็นช่างซ่อมคอมพิวเตอร์ ก็เลยเผลอลบโปรแกรมแหล่มจริงหนอ มันเลยเจ็งไม่เป็งท่าน้ำตาคลอ จำต้องรอซ่อมก่อนค่อยอ้อนคำ พอคอมฯได้กลับมาเพิ่งจะเสร็จ ยังไม่เข็ดกลับมั่วเล่นเป็นขำขำ จอกลับดับมืดมิดสนิทดำ คอมฯเจ้ากรรมก็ดันเจ๊งเซ็งตามเคย (อาราเล่)
หน้าส่วนตัว
5576
