18 พฤศจิกายน 2551 22:40 น.
อาราเล่
เหมือนเม็ดฝน หล่นพรู ฤดูแล้ง
เหมือนรุ้งพราง กลางแจ้ง ทุกแห่งหน
เหมือนลมหนาว พลิ้วพา เมษายน
เหมือนใจคน อ้อนล้า พาแข็งแรง
เหมือนตราตรึง ซึ้งทรวง ในห้วงรัก
เหมือนรู้จัก ทักทาย ไม่หน่ายแหนง
เหมือนเจอของ ที่หาย คลายแสดง
เหมือนร้ายเรื่อง เคืองแต่ง แสร้งกลับดี
เหมือนที่ฉัน ประสบ และพบเจอ
เหมือนมีเธอ เสมอใกล้ ในใจนี้
อยากขอบคุณ ด้วยใจ อย่างไรดี
ให้เทียบที่ พรรณนา คุณค่าพอ
ที่ฉันได้ จากเธอ ใช่เผลอทัก
เธอมอบรัก สลักไว้ ไม่ร้องขอ
ฉันรู้ซึ้ง ตรึงใจ ได้เคลียคลอ
ว่ารักหนอ รักฤา คืออะไร
ขอดูแล หัวใจ อยู่ใกล้ฉัน
มอบรักนั้น ติดเตือน ไร้เงื่อนไข
มอบให้ฉัน สุดตัว และหัวใจ
จะไม่รัก เธอได้ อย่างไรกัน
ครั้งหนึ่ง เธอเคยบอกว่า
ขอเป็นคนปกป้องและดูแลหัวใจของฉันจะได้ไหม
จะไม่ยอมให้ใครมารังแก
และจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้ฉันต้องเสียใจอีก
นับจากนาทีนี้ และ ตลอดไป
ขอโทษนะ ผมมาช้าไปนิดนึง
ข อ บ คุ ณ น ะ ค น ดี
5 กันยายน 2551 04:32 น.
อาราเล่
เธอคือลมหายใจไม่ไกลห่าง
เพราะเธอคือทุกอย่างไม่จางหาย
จะรักเธอเพ้อพร่ำไม่ทำลาย
จักมิวายจากไกลไม่พบเจอ
เธอคือลมหายใจในทุกสิ่ง
บอกให้ทิ้งอะไรได้เสมอ
ต่อจากนี้เวลานี้มีแต่เธอ
มันท่วมท้นล้นเอ่อเพ้อมิวาย
จะให้ทำเช่นไรใจคิดถึง
ภาพเธอตรึงติดไว้ไม่จางหาย
หลับตาลงครั้งใดไม่เคยคลาย
ยังคับคล้ายคับคราพาละเมอ
เฝ้าคิดถึงซึ่งเธอเสมอใจ
อกยังหวั่นยังไหวให้พร่ำเพ้อ
และไม่รู้เมื่อไหร่ได้พบเจอ
ค้างคาใจเสมอเลยเพ้อไป
เธอจะรู้หรือไม่ใครเฝ้าคอย
และถักร้อยเรื่องราวคราวอ่อนไหว
รู้หรือเปล่าใครเล่าเฝ้าห่วงใย
อีกนานสักเท่าใดจึงใกล้กัน
อยากให้เธอรู้ซึ้งถึงกันบ้าง
เพราะเธอคือทุกอย่างระหว่างฉัน
เธอคือลมหายใจได้ผูกพัน
จากวันนี้ถึงวันนั้น มั่นรักเธอ
เธอคือลม หายใจ เธอคือทุกอย่าง
จะรักเธอไม่มีวันจาง...ไปจากใจ
ก็เพราะ เธอ คือ...........
.
เฝ้าคิดถึงเธอ ก็ไม่รู้ว่าจะเจอเมื่อไหร่
เป็นคำถามที่ค้างคาใจ ว่าเมื่อไรจะได้เจอ
เธอคงไม่รู้ ฉันทำอย่างไรก็ไม่รู้
ว่ามีฉันนั้นคอยห่วงใย
แต่จะยากเย็นเพียงใด จะอีกนานสักเท่าไร
อยากให้เธอรู้และให้เธอเข้าใจ
เธอคือลมหายใจ เธอคือทุกอย่าง
จะรักเธอไม่มีวันจาง...ไปจากใจ
ก็เพราะ เธอ คือ ลม หายใจ เธอคือทุกสิ่ง
จะให้ทิ้งอะไรก็ยอมทุกอย่าง จากนี้
ใจฉัน จะ มี แต่...เธอ...
เธอคงไม่รู้ฉันทำอย่างไรก็ไม่รู้
ว่ามีฉันนั้นคอยห่วงใย
แต่จะยากเย็นเพียงใด จะอีกนานสักเท่าไร
อยากให้เธอรู้และให้เธอเข้าใจ
เธอคือลมหายใจ เธอคือทุกอย่าง
จะรักเธอไม่มีวันจาง...ไปจากใจ
ก็เพราะ เธอ คือ ลม หายใจ เธอคือทุกสิ่ง
จะให้ทิ้งอะไรก็ยอมทุกอย่าง จากนี้
ใจฉัน จะ มี แต่ ...เธอ
2 กันยายน 2551 20:03 น.
อาราเล่
ปลายฟ้า
แค่หลับตาคราลงคงถึงฝัน
เฝ้าโอบกอดพรอดใจสายสัมพันธ์
ท่ามกลางฝันเธอฉันมั่นสายใย
ดาวน้อย
เจ้าล่องลอยคอยครวญชวนอ่อนไหว
ความคิดถึงจึงฝากจากหัวใจ
ส่งเจ้าลอยล่องไปให้ถึงเธอ
คิดถึง
คราคำนึงถึงกันมั่นเสมอ
สายใยรักถักทอรอพบเจอ
เฝ้าพร่ำเพ้อละเมอเธอคนไกล
ด้วยรัก
พึงสลักถึงกันมั่นเอาไว้
ยังคิดถึงซึ่งตัวและหัวใจ
ไม่เคยมีวันไหนไม่คิดถึง
.:+: เ พ ล ง...ป ล า ย ฟ้ า :+:.
ปลายฟ้า...แค่หลับตาลงคงพบกัน
โอบกอดดวงใจสายสัมพันธ์
ท่ามกลางความฝันของเรา
ดาวน้อย...โปรดลอยมาลงตรงหัวใจ
เก็บเกี่ยวความคิดถึงฉันไป
ให้เธอที่ปลายฟ้าไกล
คิดถึงเพียงเธอ
ในใจฉันคิดถึงเพียงเธอ
ไม่มีคำใดจะแทนจิตใจ
มากมายเท่าคำนี้เลย
1 กันยายน 2551 22:38 น.
อาราเล่
วันนี้วันเกิด นายคุง
"อย่าให้ใครเขาเป็นเจ้าชีวิตเธอนะคนดี"
หนึ่งกันยาฯวันเกิดอย่าให้ใคร"
ขอส่งใจด้วยรักและคิดถึง
ให้สาวสวยรักเจ้าด้วยใจซึ้ง
ให้เป็นหนึ่งในทุกสิ่งที่ทำ
งานอาสาขอให้ราบเรียบตลอด
ให้อ้อมกอดอบอุ่นกรุ่นรอยขำ
ให้จิตนิ่งแน่วแน่ในห้วงธรรม
ให้ทุกคำสมหวังดังใจปอง(ยาแก้ปวด)
ขอให้น้องประสบสิ่งที่ฝัน
ให้ทุกวันสุขใจไม่หม่นหมอง
ให้เงินทองไหลมาคราเนืองนอง
ให้คุณพระคุ้มครองพ้นโพยภัย
ให้โอบล้อมมากมายหลายคนรัก
ใครพบพักตร์พูดจาและปราศรัย
ให้นึกรักถูกจิตพิศถูกใจ
ให้ใครใครปราณีมีเมตตา(มณีจันทร์
สิ่งมุ่งฝันมั่นหมายในสิ่งถูก
ที่หวังปลูกเติบใหญ่ใคร่มองหา
สมประสงค์จิตต้องคล้องอุรา
มิเนิ่นช้าสู่เจ้าได้สมปอง
เชิญเทพาอารักษ์ส่งสุขล้ำ
เปี่ยม สตินำ ปัญญา ทุกสิ่งผอง
ก้าวทางเลิศเจิดจ้ ามโนคล้อง
ขับเศร้าหมองครองชีวีด้วยสุขใจ(จิตรำพัน)
หนึ่งกันยาแก่แล้ว อีกปี
ขอมอบพรดีดี ฝากให้
จากผองเพื่อนไมตรี ที่อยู่ บ้านกลอน
มิตรภาพมิสิ้นไร้ เปี่ยมล้นหลั่งริน
มีความสุขท่วมท้น ทุกครา
เต็มเปี่ยมทุกเวลา จากนี้
อีกโชคลาภพึงมา ต่อเนื่อง
เหล่าสิ่งร้ายหลบลี้ หมดสิ้นสูญสลาย
เรื่องความรักสุขล้น มิคลาย
แฟนอยู่เคียงคู่กาย รักแท้
ผูกพันมั่นจนกลาย ส่วนหนึ่ง ของใจ
รักไม่มีข้อแม้ ตราบนี้ตลอดไป
อย่าให้ใครฯคนนี้ สมหวัง
ทุกสิ่งพึงได้ดัง ตั้งไว้
จากใจเพื่อนจริงจัง ช่วยแต่ง โคลงกลอน
เพียงแค่อยากจะให้ เพื่อนนั้นอิ่มเอม
(อาราเล่)
31 สิงหาคม 2551 02:13 น.
อาราเล่
เวลามองจ้องไปสู่ปลายฟ้า
ภาพเธอพร่างห่างตาพาใจหาย
มันหนาวเหน็บเจ็บแปลบแทบละลาย
มิเคยคลายคำนึงคิดถึงใคร
เฝ้าคอยนับคืนวันที่ผันผ่าน
แม้เนิ่นนานแสนนานสักเพียงไหน
อยากรู้ว่าเธอเองเป็นเช่นไร
เธอจะเหงาบ้างไหมใจรำพัน
เพราะว่าเราไกลห่างอย่างเหลือเกิน
อยากฝืนเดินต่อไปให้ถึงฝัน
เฝ้านับวันเวลาคราพบกัน
แล้ววันนั้นวันไหนถึงได้เจอ
เวลามองจ้องไปสู่ปลายฟ้า
เฝ้าถอนใจทุกคราพาพลั้งเผลอ
น้ำใสใสรินไหลใจล้นเอ่อ
นับรอวันพบเธอจึงเพ้อคอย
อยากเพียงขอได้พบและสบตา
เธอเป็นมาอย่างไรให้เรียงร้อย
สบายดีหรือเปล่าเฝ้าเลื่อนลอย
ฉันนั้นคอยคิดถึงซึ่งสัมพันธ์
กลัวเวลาพาใจเธอไกลห่าง
กลัวจะพร่างหัวใจไปจากฉัน
อยากจะอยู่เคียงใกล้ไปนิรันดร์
ความผูกพันมั่นไว้ไม่เปลี่ยนแปลง
เพราะว่าเราห่าง...ไกลกันเหลือเกิน
คิดถึงแต่เธอนั้น
เฝ้าแต่นับให้ถึงวัน...ที่เรานั้นได้พบกัน
เราช่างห่าง ...ไกลกันเหลือเกิน
ฉันเองก็ไม่รู้...เมื่อไรจะได้พบเธอ
หน้าส่วนตัว
2070
