หน้าส่วนตัว
มองทะเลเหว่ว้าเวลาค่ำ
คลื่นกระหน่ำซัดสาดสู่หาดขาว
ไฟระยิบส่องระยับดูวับวาว
ทุกย่างก้าว ของตังเกร่อนเร่ไกล
ใบพร้าวพลิ้ว ลิ่วลม เคยสมจิต
พอหวนคิด ถึงวันนั้น ก็หวั่นไหว
เคยอ้อนออด กอดหนุน แอบอุ่นไอ
วันนี้ใย ใจช้ำ ด้วยคำลวง
ถูกทิ้งห่าง ร้างลา ช่างน่าเศร้า
ลืมความหลัง ครั้งเก่า เฝ้าห่วงหวง
เคยซาบซ่าน หวานซึ้ง ติดตรึงทรวง
กลับถูกบ่วง ความทุกข์ มารุกราน
มองทะเลเหว่ว้าน้ำตาหยด
รักรันทด หมดค่า น่าสงสาร
ทะเลไม่ ไร้คลื่น ยั่งยืนนาน
เราร้าวราน กลับโชคร้าย... ต้องไร้รัก
1725
