8 พฤษภาคม 2546 15:55 น.
อารมย์อ่อนไหว
แอบมองเขามาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา
มองความรู้สึกในตัวเขาและตัวเรา
มองหลากหลายสิ่งที่ทำให้ใจเราไขว้เขว่ได้
ได้พูดคุยเป็นบางโอกาสที่ได้เจอ
ถึงแม้ว่าไม่สนิทสนมกันมากนัก
แต่ความรู้สึกที่ให้กับเขามันมากมาย
แต่ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจคนเดียว
เพราะ...อะไร..รู้มั๊ย
ก็เขามีครอบครัวแล้วงัย
ไม่กล้าที่ทำอะไรมากมายเกินไป
อย่างน้อยเรามีเกียรติผู้หญิงในตัวเราอยู่เหมือนกัน
จะพยายามหักห้ามใจที่มีเคยมีมากมายให้เขา
อย่างน้อยก็มีคนที่รักเรามากกว่าที่เรารักเขาคนนั้นอยู่หรอก
ขอเป็นกำลังใจให้ตัวเองเพื่อฝ่าฟันความรู้สึกที่ไม่ดีนั้นออกไปซะนะ
เพื่อครอบครัวตัวเองด้วยเหมือนกัน
1 พฤษภาคม 2546 16:51 น.
อารมย์อ่อนไหว
มองสิมอง....
ท้องฟ้าหมอง......
ทะเลเศร้า.......
คลื่นซัดสาดชายหาดเบา..เบา
ฟ้าเศร้า..เศร้า.....
เริ่มหลั่งน้ำตา......
น้ำฝนหลั่ง..
น้ำตาริน......
หัวใจโบยบินไปหา.....
ใครคนหนึ่ง.....
ซึ่งร้างลา.......
เนิ่นนานนักหนาแล้วหนอใจ......
1 พฤษภาคม 2546 11:21 น.
อารมย์อ่อนไหว
บางคนว่า............
.......จุดหมายปลายทางอยู่ไม่ไกล
.......แต่ทำไมใครบางคน
.......จนลมหายใจสุดท้าย
.......ก็ยังไปไม่ถึงจุดหมายปลายทาง
ฉัน....ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทาง
.......ต้องไปอีกไกลเท่าไร
.......พอ พอ กับที่ฉันไม่รู้ว่า.......
.......ยังมีเวลาสำหรับตัวเอง....สักแค่ไหน
30 เมษายน 2546 08:17 น.
อารมย์อ่อนไหว
.....ร้องไห้...ทำไมกัน
.....เก็บรัก......
.....เก็บฝันไว้ดีกว่า....
.....เมื่อเขาไม่นำพา
.....ขอใจ....คืนกลับมา
.....ก็แล้วกัน...
.....มาฝันถึงวันใหม่
.....แล้วก้าวไป..ให้ถึงวันนั้น
.....วันที่...มีเราเพียงลำพัง
.....กับความสมหวัง.....เหมือนดั่งฝันที่ตั้งใจ
30 เมษายน 2546 08:16 น.
อารมย์อ่อนไหว
.....ร้องไห้...ทำไมกัน
.....เก็บรัก......
.....เก็บฝันไว้ดีกว่า....
.....เมื่อเขาไม่นำพา
.....ขอใจ....คืนกลับมา
.....ก็แล้วกัน...
.....มาฝันถึงวันใหม่
.....แล้วก้าวไป..ให้ถึงวันนั้น
.....วันที่...มีเราเพียงลำพัง
.....กับความสมหวัง.....เหมือนดั่งฝันที่ตั้งใจ
หน้าส่วนตัว
1157
