บันทึกหน้าสุดท้าย

อายเพื่อนเธอ

บทที่ หนึ่ง
วันที่ 10 กันยายน
       ผมลืมตาค่อยๆ เมื่อช่วงที่รู้สึกตื่นตัว ผมมองเห็นภาพติดผนังที่เต็มไปด้วยโปสเตอร์หนังเก่าๆที่ยังไม่เคยหลุดหรือขาดไปไหน ความจริงก็ยังคงอยู่ที่เก่าของๆมันอยู่แล้ว  แสงแดดที่ส่องมาผ่านหน้าต่าง ก็เริ่มที่จะค่อยๆเห็น...ค่อยๆเห็น
ขึ้นมา เมื่อผมลุกขึ้นออกมาจากเตียงเก่าๆ ก็เห็นแม่ของผมได้ทำข้าวของให้ผมไปตักบาตรช่วงเช้า ที่จริงผมเองก็ไม่ค่อยชอบเข้าวัดเลย...มันน่าเบื่อเสียจริง  ผมเองก็ไม่อยากจะเอ่ยจะจากับแม่ของผมหรอก  แม่เป็นคนที่นิสัยดุ เมื่อไหร่ที่เห็นผมทำอะไรไม่พอใจหรือไม่ก็เห็นแล้วขัดหูขัดตา แม่ผมเป็นคนที่น่าเบื่อ คือ เบื่อขี้หน้าผมมากๆ บางทีก็อารมณ์ดีบ้างครับ ลืมสนิทเลย...มาพูดเรื่องนี้กันดีกว่า
ช่วงนั้นผมก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำ ก็หยิบแปรงมาสีฟัน ชีวิตก็ดูมีความสุขขึ้นมาทันตาทันทีทันใด ไม่ใช่แค่ว่าที่จะมองเห็นหน้าอันแหยๆตรงหน้ากระจกห้องน้ำ ข้างในห้องก็มีแต่หยักไย่เต็มห้องหมด ผมเห็นสภาพนี้แล้ว มันรับไม่ได้ ผมก็ก้าวออกจากห้องน้ำนี้ทันที แล้วรีบรี่ไปที่หน้าบ้าน ได้จัดแจงข้าวของไว้ตักบาตร
ในสมองผมคิดว่า...มันก็แค่เรื่องธรรมดาที่เราต้องทำ เพราะว่าผมเองเบื่อเต็มทีในการไปทำวัตร แต่เมื่อพระแต่ละรูปย่างก้าวมา เมื่อครั้งแรกที่ได้ใส่บาตร มันก็รู้สึกว่าอิ่มบุญ...จิตใจเริ่มจะดีขึ้น ไม่เหมือนว่าใช้เวลาในการเข้าห้องน้ำนานๆเลย ความจริงแล้วผมเองก็เริ่มจะเปลี่ยนนิสัยจากเด็กที่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบ
ทำตัวไม่น่ารักต่อพ่อแม่ ทำให้พ่อแม่ของผมเสียใจ เมื่อเพิ่งรู้ว่าวันนี้ที่ได้ตักบาตร พระสงฆ์รูปหนึ่ง ท่านได้แสดงธรรมกับผมถึงความกตัญญู